Vorið - 01.03.1959, Blaðsíða 29

V O R I Ð
25
vorum einmitt að koma frá því
að leika knattspyrnu!
ELLA (móðguð): Einmitt það! Er
nú farið að leika knattspyrnu
með höndunum? Það vissi ég
ekki fyrr! (Sezt á pokann.)
KNÍJTUR: Ég skal segja yður
eitt ungfrú Jenny, völlurinn var
svo forugur!
JENNY (reigir sig): Svei, forugur!
Og búið að vera sólskin í tvær
vikur samfleytt! (Sezt við hlið
Ellu á mjölpokann.) (Vandræða-
leg þögn. Otto, Knútur og Krist-
ján horfa hver á annan.)
KRISTJÁN (hressilegur): And-
rúmsloftið er — eigum við að
segja — nokkuð strembið! Þið
lrafið móðgað stúlkurnar! Nú er
eftir að vita, hvort þið getið bætt
fyrir það aftur. Hver getur kom-
ið þeim til að'brosa? (Við Otto
og Knút) Komið þið hérna til
mín! Fylgið mér. (Þeir ganga í
kringum stúlkurnar, Kristján
segir með hátíðlegri röddu.)
Osimba, malijumba, nassaborum
— svarta kettinum heiður ber!
Osimba — malijumba — nassa —
ELLA og JENNY (fara að hlægja):
Svei frændi, þú ert reglulega
andstyggilegur! (Stökkva á fætur)
og þið tveir------
OTTO og KNÚTUR: Já - hvað
erum við?
ELLA og JENNY (báðar í einu):
Þið eruð reglulegir þurradrumb-
ar — þverhausar og — já — og
þess vegna skuluð þið fá að--
OTTO og KNÚTUR: - að gera
hvað?
ELLA (dálítið hikandi): — fá leyfi
til að taka pokann þarna á bak-
ið og —
JENNY ('himinlifandi): }á — og
bera hann aftur til matvörukaup-
mannsins!
OTTO (stekkur fram): Já gjarnan!
(Tekur í pokann, lyftir honum
aðeins frá gólfi.) Sá er þungur!
KNÚTUR (lyftir líka pokanum):
Er járn í pokanum?
KRISTJÁN: Nei, nei — þetta er
ekki til neins. Ósköp farið þið
klaufalega að þessu! Nú skal ég
sýna ykkur hvernig þið eigið að
bera ykkur til við þetta. (Tekur
utan um Ellu og Jenny og ýtir
þeim til herranna.) Þið verðið
líka að taka á!
ELLA og JENNY: Við líka?
KRISTJÁN: Já — og nú búið þið
til gullstól. fMeð háðsbrosi) Ella,
viltu gjöra svo vel og rétta Otto
þínar litlu hendur (leggur þær
saman) og þú Jenny, gjörir svo
vel og leggur þínar alabasturs-
fingur í útréttar hendur Knúts.
(Hjálpar til) Á þennan hátt verð-
ur hin þyngsta byrði létt sem fis!
STÍNA (kemur inn, lítur undrandi
á þetta, kinkar kolli): Sjáum til,
nú er víst spádómurinn að ræt-
ast!
SÓTARINN: Og það er allt mér
L