Bjarmi - 01.07.1981, Blaðsíða 5

um í þann mund, er bátnum
hvolfdi. Þá þakkaði ég Guði af öllu
hjarta fyrir lífgjöfina.
Ekki varð mér á nokkum hátt
meint af þessu slysi.
Þegar við hjónin enduðum þenn-
an dag með Guðs orði og bæn,
drógum við okkur orð úr manna-
kornakassanum, en þau eru í Jes.
43,1-2:
„Óttast þú eigi, því að ég frelsa
Þig, ég kalla á þig með nafni, þú
ert minn. Gangir þú gegnum vötn-
in, þá er ég með þér, gegnum
vatnsföllin, þá skulum þau ekki
flæða yfir þig; gangir þú gegnum
eld, skalt þú eigi brenna þig, og
loginn skal eigi granda þér.“
Ef nokkur maður getur þakkað
Guði handleiðslu hans og vemd,
þá er það ég. Því að dags daglega
lifi ég í náð hans og varðveizlu.
En ástæðan fyrir því, að ég segi
hér frá þessum atburði, er sú, að
fyrir nokkuð mörgum árum var
ég uppi í Vatnaskógi snemma vors.
Þar voru ekki aðrir en Kristín,
ráðskona okkar Skógarmanna, og
tveir drengir, er komið höfðu
kvöldið áður.
Ég vaknaði snemma þennan
ruorgun og þurfti fram. Verður
ruér þá litið út. Fegurð náttúrunn-
ai’ þennan morgun er ekki hægt
lýsa með orðum. En þeirri
hugsun slær niður í huga minn, að
svona hafi Vatnaskógur litið út
uiorguninn þegar bátnum hvolfdi,
°g mér fannst ég hreinlega lifa
þennan atburð á ný.
Þetta varð til þess, að ég festi
þennan atburð á blað, þó að ég
hafi ekki ætlað neinum að heyra
hm hann.
Þegar maður hefur alizt upp í
þeim félagsskap, sem starfað hef-
Ur í þessu húsi áratugum saman,
°g fengið að taka á móti Drottni
sem frelsara sínum og notið þess
samfélags, sem K.F.U.M. og K.
veitir, en verður svo að vera án
samfélagsins af ýmsum ástæðum
um svo langan tíma, þá finnur
Hiaður, hvers virði samfélagið og
Guðs orð er.
Enginn skilur betur en sá, er
reynir, að það er í sannleika „náð
aé eiga Jesúm, einkavin i hverri
þraut."
Sverrir Axelsson.
Höf. er vélstjóri í Rvik. Hann flutti
hessa frásögn á AD-fundi í KFUM.
st
BLESSUÐ
BÓK
17m rit Nýja testamcntisins
Bréfið til Fílemons
Vér minnumst þess, þegar vér
lásum Kólossubréfið, að þar nefnir
Páll bróðurinn Ónesímus, einn úr
hópi Kólossumanna. Páll sendir
hann til Kólossu ásamt Týkíkusi,
4, 8—9. Hann lét hann fara með
annað bréf, mjög stutt, bréfiö til
Ftlemons, en það er raunar með-
mælabréf fyrir Ónesímus.
Strokuþræll.
Hver var Ónesímus? Hann hafði
verið þræll í húsi Fílemons, en
strauk úr vistinni. Á flóttanum
hafði hann hitt Pál, og postulinn
leiddi hann til trúar á Jesúm Krist.
Hann varð Páli kær. „Barnið mitt,
sem ég hefi getið í f jötrum mínum,
hann Ónesimus“, 10.
En nú lætur Páll hann snúa aft-
ur til húsbónda síns, Fílemons, og
biður honum griða og að honum
verði vel tekið.
Þetta meðmælabréf Páls er svo
athyglisvert, að gildi þess er engan
veginn einskorðað við tilefnið til
þess, að það var skrifað. Það sýnir,
hversu víðsýnn hann var í sam-
bandi við eitt grundvallaratriðið í
samfélagi manna á þessum tíma,
samneyti þræla og húsbænda. Jafn-
framt kennir bréfið oss, hve Páll
var gefinn undursamlegur hæfileiki
til að umgangast menn bœði af
skynsemi og kærleika.
Páll fer bónarveg.
í upphafi bréfsins fer postulinn
viðurkenningarorðum um trú og
kærleika Fílemons, 4—6. Því næst
snýr hann sér að meginefni bréfs-
ins, að biðja Ónesímusi griða.
Þar minnir Páll fyrst á aldur
sinn og á hlekkina, svo að bón
hans verði þeim mun áhrifameiri.
Hann lýsir því, hve Ónesímus sé
orðinn honum hjartfólginn og hvað
hann hafi langað til að hafa hann
áfram hjá sér.
Samt lætur hann Ónesímus
hverfa aftur til Fílemons, til þess
að Fílemon geti sýnt postulanum
vinsemd, ekki nauðugur, heldur af
frjálsum vilja, þ. e. með því að
taka vel á móti Ónesímusi, 7—14.
Verið geti, að þrællinn hafi orðið
viðskila við Fílemon um litla hríð,
til þess að hann skyldi fá hann
aftur um aldur og ævi sem krist-
inn bróður og ekki aðeins sem þræl.
Þess vegna biður postulinn hann
að taka á móti Ónesímusi eins og
væri það hann sjálfur og færa Páli
það til skuldar, ef Ónesímus hefur
gert á hlut hans eða skuldar hon-
um eitthvað. Skuld Fílemons við
Pál er að sjálfsögðu ekki minni,
enda skuldar hann Páli frelsun
sálar sinnar, 15—20.
Að endingu lætur postulinn í ljós
von um að koma til Kólossu. Hann
skilar kveðju frá Epafrasi (Kól.
1,7; 4,12) og öðrum samstarfs-
mönnum sínum, 21—25.
Bréfið til Fílemons er ritað og
sent samtímis bréfunum til Kól-
ossumanna og Efesusmanna, lík-
lega einhvemtíma á árunum 60—
62. — Lestu nú bréfið til Fílemons
tvisvar til þrisvar sinnum í einni
lotu. Hugleiddu það og lærðu eitt-
hvað af því utan að.
TRÚ ÞLJ . . .
Þú lifir eins og þú trúir. Þú deyr
eins og þú lifir. Þú fer á brott eins
og þú deyr. Þú veröur um alla
eilífð eins og þú ert við brottför
þína.
August Hermann Francke.
5