Bjarmi - 01.07.1981, Page 17

**-K-K-X*-K-K-K-K-K-K-K-K-X-*-K-K-K-X-K-K->c-K-K-K-K-K-K-K-K-K-*-K
Vi
inup fcingcinnci
ÞAÐ L.EIÐ að jólum á því herr-
ans ári 1864. Eins og venjulega
fór allur jólaundirbúningur mjög
timanlega fram á hinu stóra heim-
ili landshöfðingjans í Vasa í Finn-
iandi. Það sá Mulun um, gamli
ráðsmaðurinn, sem hafði þjónað
þessu tignarfólki með trúmennsku
öll árin.
En annars var allt mjög hljótt
í húsinu. Eleonora Wrede, frí-
herrafrú, lá nefnilega inni í stóra
svefnherberginu og háði dauða-
stríðið. Snemma um vorið á þessu
sama ári hafði hún fætt ellefta
barn sitt í heiminn, velskapaða,
bláeygða, litla telpu. Allt hafði
gengið vel, þó að kraftar hennar
væru ekki miklir. En þegar alvar-
leg lungnabólga bættist ofan á, var
það meira en þessi tiltölulega unga
tnóðir gat þolað. Hún komst ekki
^ftur á fætur.
Þegar leið að jólum, var það
orðið öllum Ijóst, að hún mundi
verða að fara frá þeim. Dag nokk-
urn segir hún við Helenu, stóru-
systur, sem nýlega var orðin 17
ára:
„Komdu með Tildu litlu inn og
tegðu hana stundarkom ofan á
ábreiðuna mína.“
Og er hún liggur þarna og strýk-
Ur hendinni um dúnhærða kollinn,
segir hún við dóttur sína:
..Nú verður hún þín!“
Á jóladag gekk Eleonora Wrede
lr>n til hvíldarinnar miklu. Jóla-
Ijósin loguðu í herberginu við hlið-
ina, og það logaði á tveim kertum
1 háum stjökum á borðinu í svefn-
herberginu. Hún hvarf héðan í
hyrrþey.
Og Helena gekk hljóðlega um
°g slökkti öll ljós á heimilinu. Hún
var nú orðin bæði stóra-systir og
móðir Matthildar Wrede. Og Tilda
htla hefði tæplega getað fengið
betri móður en Helenu.
OAG NOKKURN í marz árið
1883, er Matthildur var 19 ára,
átti að vera mikil hátíð í ráðhús-
inu í Vasa. Nokkrir þingmenn voru
komnir til bæjarins til þess að líta
á nýju járnbrautina. í tilefni af
því þurfti að halda hátíð. Og auð-
vitað varð landshöfðinginn og dæt-
ur hans að taka þátt í henni.
En þessi hátíð kom Matthildi
Wrede ekki vel, því að í hjarta
hennar hafði lengi búið tómleika-
tilfinning og óróleiki. Og sam-
kvæmislífið og hinar margvíslegu
skemmtanir gátu ekki bælt niður
þrána og þörfina fyrir æðra og
auðugra andlegt líf.
Og þetta kvöld, sem hátíðin í
ráðhúsinu átti að vera, átti sænsk-
enski leikprédikarinn Carl Orest
að tala á kristilegri samkomu í
menntaskólanum í Vasa. Þangað
hafði hún ætlað sér. Og þangað
ætlaði hún að fara. Það stoðaði
ekkert, þótt faðir hennar maldaði
í móinn.
Þeim kom þá saman um, að
Helena, stóra-systir, færi einnig
með henni á samkomuna, en þær
urðu þá að lofa því að koma beina
leið á hátíðina í ráðhúsinu, eftir
að samkomunni í skólahúsinu væri
lokið.
ÞETTA kvöld talaði Orest út frá
Jóh. 3,16: „Því að svo elskaði Guð
heiminn, að hann gaf son sinn ein-
getinn, til þess að hver, sem á hann
trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft
líf.“
Hin unga Matthildur Wrede sá
fyrir sér heiminn, sem talað var
um, heim, sem fádmaði sig áfram
í myrkri, og hún fann, að hún til-
heyrði heiminum. Hún var f jötruð.
Nú vissi hún það og varð gagn-
tekin, er hún komst að raun um
þetta: Guð elskar heiminn.
Kærleikur Guðs og Krists varð
henni enn stórkostlegri en nokkru
sinni fyrr. Hún fékk margt að
hugsa um. Að vera Guðs barn er
að lifa í ljósinu. Það er æðsti heið-
ur og mesta hrós að kallast Guðs
barn. Hún fékk að reyna innri
auðmýkingu, en jafnframt mikla
gleði. Undarlegt ljós hafði ljómað
inn í hjarta hennar.
Matthildur var eins og frá sér
numin, er hún kom á hátíðina í
ráðhúsinu. Það varð brátt hljóð-
bært, hvar hún hafði verið, og
einn karlmannanna, héraðshöfð-
ingi nokkur, sneri sér að henni og
spurði háðslega:
„Nú, hvað hafði þessi Svíi eigin-
lega að segja?“
Hún tók þá að segja frá sam-
komunni og því, sem hún hafði
heyrt þar og reynt. En hún komst
brátt að raun um, að það var eins
og þetta fólk væri fyrir utan þann
heim, sem hún var komin inn í,
og skildi hana ekki.
HÚN STENDUR bráðlega á fæt-
ur og vill fara heim. Faðir hennar
hélt, að hún væri orðin veik, og
fór með henni.
En er heim kom, bað hún um
að fá að vera ein. Það, sem hún
hafði heyrt, hafði gefið henni svo
margt að hugsa um, að hún varð
að fá að vera ein með Guði. Et
hún var komin inn í herbergið sitt,
fellur hún á kné við rúmið sitt og
úthellir hjarta sínu fyrir Drottni.
Þetta kvöld vígði hún líf sitt
þeim Drottni, sem hafði frelsað
sál hennar. Og takmarkið og til-
gangurinn með lífinu varð henni
algjörlega nýr upp frá þessum
degi. Héðan í frá vildi hún lifa
Drottni Jesú og hinum líðandi
bræðrum hans og systrum hér 1
tímanum.
ÞAÐ VAR ekki löngu eftir aft-
urhvarf hennar, að dyrnar inn í
heim fanganna opnuðust henni.
Það bar við stöku sinnum, er
eitthvað þurfti að gera við á
heimili landshöfðingjans, að hann
fékk nokkra fanga úr fangelsinu
í Vasa til þess að gera það.
Dag nokkurn tók Matthildur
eftir því, að læsingin á dyrunum
á herbergi hennar var í ólagi. Fað-
ir hennar sendi þá til fangelsisins,
17