Bjarmi - 01.07.1981, Page 10

SPJALLAÐ VIÐ
ÞÚRÐ GÍSLASON ÚR VESTMANNAEYJUM Trúin e
„Það er stundum sagt við mig, að ég sé oft i kirkju eða á kristi-
Iegum samkomum. Því hef ég svarað, að það sé bæði af vana og
þörf, að ég fer í Guðs hús.
Um Jesúm Krist sjálfan var það sagt, að liann liefði verið vanur
að fara í samkunduhúsið á hvíldardögum. Það er því ekki slæm-
ur vani.
En mér er líka þörf á því að lofa Drottin í húsi hans. Ég þarf
að þakka honum fyrir það, sem hann gerði fyrir mig. Leið hans
lá frá grasgarðinum til Golgata. Það var inikil þrautaganga. Og á
Golgata dó hann. Þar tók hann á sig svnd mína, synd ástvina
minna og þjóðar minnar, já, synd alls mannkyns og har upp á
krossinn, til þess að þeirra verði ahlrei minnzt framar. En hann
reis líka upp frá dauðum á páskum, okkur til lífs. Upprisan er
vel staðfest. Hún verður aldrei afsönnuð. Margir sáu hann upp-
risinn“.
Lofgjörðarorð um Drottin eru
Þórði Gíslasyni frá Vestmannaeyj-
um töm á tungu, þegar hann minn-
ist liðinna daga. Hann mælir ekki
fram með sjálfum sér, heldur vill
hann vegsama skaparann, sem gef-
ur allar góðar gjafir og bjó okkur
hjálpræði í syni sínum.
Þórður er einn þeirra mörgu,
sem fluttust frá Vestmannaeyjum,
þegar eldgosið varð þar árið 1973,
og settust að í Reykjavík. Þegar
fimm ár voru liðin frá gosinu, rit-
aði hann grein um atburðina í
Bjarma (1,—2. tbl. 1978). Þar benti
hann á, hvernig miskunn Guðs kom
fram með mörgu móti, er algjör
mannbjörg varð hina örlagaríku
nótt í Vestmannaeyjum.
„Guð gaf okkur hjónunum mikla
hugarró þegar Helgafell fór að
gjósa. Við gerðum okkur kannski
ekki fulla grein fyrir, hvílk alvara
var á ferðum. Fyrst og fremst
brunnu jarðeldarnir svo langt frá
bænum, að í byrjun virtist ekki
hætta á, að verulegt tjón yrði á
mannvirkjum. Reyndar var gjalli
farið að rigna yfir okkur, þegar við
fórum, en við bjuggumst við að
koma aftur og búa áfram í húsinu
okkar kæra.
Raunin varð önnur. Hraunið
færði austurhluta bæjarins í kaf.
Þar áttum við heima. Nú eru lík-
lega um fjörutíu metrar ofan á
húsið okkar. Ég sneri ekki aftur
til Eyja fyrr en árið eftir og þá
eingöngu til að sjá vegsummerkin.
Þau voru hræðileg. Síðan hef ég
skroppið á hverju ári. Og sífellt
breytist ásýnd Heimaeyjar til
batnaðar“.
Föðurmissir
Þórður Gíslason er fæddur 20.
júní 1898 í Sjávargötu á Eyrar-
bakka, „alveg við sjóinn," segir
Þórður. „Það kom fyrir heima, að
kjallarinn fylltist af sjó, en þar
voru jarðarávextirnir geymdir,
aðalfæðan okkar ásamt fiskinum.
Slík flóð voru kölluð Bakkaflóð og
gátu komið fyrir einu sinni til
tvisvar á ári. Stundum bar þetta
að höndum um nætur eða um há-
veturinn, þegar pabbi var á sjón-
um og mamma ein heima með okk-
ur börnin.
Væri jafnframt mikið brim,
kastaðist þari og þang upp um all-
ar flatir — en líka fiskur, einkum
keila og karfi. Stærstu fiskarnir
voru hirtir og saltaðir. Fólk þurfti
á öllu að halda til að bjarga sér.
Ég held, að ég hafi hvergi kynnzt
annarri eins fátækt og þarna“.
Eyrbekkingar og nágrannar hafa
löngum stundað sjóinn, þó að
hafnarskilyrði séu erfið á þeim
slóðum, og svo var um Gísla Kar-
elsson, föður Þórðar. Gísli fórst í
miklu sjóslysi, þegar Þórður var
níu ára gamalli, 8. april 1908.
„Þeir reru reyndar frá Stokks-
eyri. í þetta sinn voru þeir að
koma með þriðja farminn af fiski
sama daginn. Þeir voru komnir
upp undir landsteinana. Þá reið
ólag á bátinn, og honum hvolfdi.
Þeir voru átta í bátnum. Fimm
fóru í sjóinn og drukknuðu, en
hinir komust á kjöl. Pabbi var einn
þeirra, bróðir hans annar, Ingvar
Karelsson, hann var skipstjórinn,
og loks Brynjólfur frá Bár í Flóa.
En línan, sem þeir höfðu verið að
fiska með, dróst yfir bræðuma og
togaði þá út af bátnum, svo að
þeir fórust í brimgarðinum. Fólk
horfði á þetta úr landi og gat ekk-
ert að gert.
Brynjólfur frá Bár var sá eini,
sem komst af í þessu slysi. Hann
lenti þrisvar í sjávarháska um
ævina, en bjargaðist alltaf. Allir
aðrir Stokkseyrarbátar fóru frá
sundinu þennan dag og lentu í
Þorlákshöfn.
Mamma var nú orðin ein eftir
með sjö barna hóp, það yngsta á
fyrsta ári, en það elzta 14 ára“.
Heit á fermingardag
Áður en þetta varð, hafði Þórði
verið komið fyrir hjá vandalaus-
um sakir fátæktar foreldranna.
Hann lenti hjá Eiriki Eiríkssyni í
Stokkseyrarseli og var þar í þrjú
til f jögur ár.
„Hjá Eiríki lærði ég að signa
mig, og ég signi mig enn þann
dag í dag, alltaf þegar ég kem út,
10