Bjarmi - 01.07.1999, Blaðsíða 6

Gunnar J. Gunnarsson
Kirkjan þarf að komast meira út
til þjdðarinnar og verða ríkari
þáttur í daglegu lffi fólksins
Rætt við sr. Jón Dalbú Hróbjartsson
um stöðu kirhjunnar í borgarsarnfélaginu
Kristni hefur lifað í landinu í
um 1000 ár. Hátíðahöld af
því tilefni eru þegar hafin.
Stundum er spurt hvort ís-
lendingar séu í raun kristnir
eftir allan þennan tíma. En um leið og
spurt er eru flestir sammála um að fátt
hafi mótað íslenska sögu og menningu
meira en kristnin. Hver eru svo áhrif
kristninnar í landinu nú á dögum við
upphaf nýrrar aldar þegar íslenskt sam-
félag er gjörbreytt frá þvi sem áður var?
Á einni öld hefur meiri hluti þjóðarinnar
flutt í þéttbýli. Kirkjan í borgarsamfélag-
inu á sér þvi ekki langa sögu. Hún hef-
ur flust „á mölina" á eftir þjóðinni. Því
má spyrja hvort borgarkirkjan sé ekki
enn hálfgerð sveitakirkja sem eigi langt
í land að aðlagast nýjum aðstæðum
borgarsamfélagsins þar sem nóg er af
hvers kyns afþreyingu og samkeppnin
um tíma og athygli fólks er mikil.
Bjarmi tók prófastinn í Reykjavíkur-
prófastsdæmi vestra, sr. Jón Dalbú
Hróbjartsson, tali um málin og ræddi
við hann um stöðu og möguleika kirkj-
unnar í borgarsamfélaginu.
Hann var fyrst spurður að því hvort
borgarkirkjan væri ennþá hálfgerð
sveitakirkja, mörgum áratugum á eftir
tímanum.
- Kirkjan á íslandi hefur verið sveita-
kirkja í gegnum allar aldir og kirkjan
hér í Reykjavík er tiltölulega mjög ung ef
við förum að bera saman við kirkjur
annarra borga í nágrannalöndum. Það
er stutt síðan hún tekst á við borgina.
Við sjáum að framan af öldinni er litill
munur á starfi kirkjunnar hér og víða
úti á landi. En upp úr miðri öldinni og
ekki síst síðustu 25 til 30 árin hefur
orðið gífurleg breyting. Það er ekki langt
síðan það var bara ein kirkja í Reykja-
vík. En í kringum 1940 fer kirkjunum
að fjölga og Reykjavík skiptist síðan upp
í æ fleiri sóknir. í Reykjavíkurprófasts-
dæmunum tveimur eru nú átján kirkj-
ur. Kirkjan i Reykjavík hefur þannig
verið að breytast smátt og smátt úr
sveitakirkju í borgarkirkju. Þegar borið
er saman við borgarkirkjur nágranna-
landanna, t.d. á Norðurlöndunum og í
Þýskalandi kemur í ljós að þar hefur
þjónustan, diakonían, verið mjög öílug.
Hér hefur þessi þjónusta kirkjunnar
verið afar lítil og aðrir hafa tekið að sér
ýmiss konar þjónustu eins og t.d. Hjálp-
ræðisherinn og Hvítasunnumenn fyrir
þá verst stöddu í borginni.
Það er ekki fyrr en nú á allra síðustu
árum að farið er i alvöru að huga að
En upp úr miðri öldinni og ekki síst síðustu 25 til
30 árin hefur orðið gífurleg breyting. Það er ekki
langt síðan pað var bara ein kirkja í Reykjavík. En í
kringum 1940 fer kirkjunum aðfjölga og Reykjavík
skiptist síðan upp í æfleiri sóknir.