Bjarmi - 01.07.1999, Blaðsíða 17

Þau hafa öll dvalist lengur eða skemur á kristniboðsakrinum í Eþíópíu: Frá v. Guðlaugur Gíslason, Birna G. Jónsdóttir, Jónas Þórisson,
Benedikt Jasonarson, Margrét Hróbjartsdóttir, Valgerður Gísladóttir, Ingibjörg Ingvarsdóttir, Felix Ólafsson, Katrín Þ. Guðlaugsdóttir,
Gísli Arnkelsson, Benedikt Arnkelsson, Kristinn (Felixson) Ólafsson, Guðlaugur Gunnarsson.
Húsið sem þau leigðu var með mold-
arveggjum og moldargólfi. „Við reyndum
að koma okkur eins vel íyrir og við gát-
um en gólfið var þakið mjög fínu ryki
sem þyrlaðist upp og lagðist yfir barnið í
vöggunni. Ég fór mjög fljótt að hafa
samverustundir niðri á kristniboðslóð-
inni sem norskir kristniboðar höfðu að-
stoðað okkur við að kaupa. Lóðin var
fyrir utan þorpið þar sem við bjuggum.
Kristín var ekki hjúkrunarkona en
engin heilsugæsla var í Konsó og hún
gerði allt sem hún gat til að fólkið skildi
að við vildurn reyna að hjálpa jrví eins
og við gætum. Hún hjálpaði meira að
segja við fæðingar. En okkur var það
ljóst frá upphafi að þetta gæti ekki verið
til frambúðar því að hún var ekki hjúkr-
unarfræðingur og var sjálf með unga-
barn. Því skrifuðum við strax heim og
sögðum að nauðsynlegt væri að senda
hjúkrunarkonu. Þá ákvað stjórn
Kristniboðssambandins að senda Ing-
unni Gísladóttur strax út til Konsó.
Hún var komin til okkar í ágúst '55.
Ég sendi Kristínu til Addis í janúar '55
og var einn í Konsó til að ljúka við húsið
sem við ætluðum að búa í til að byrja
með. Þar skrifaði hún formanni Kristni-
boðssambandsins, Bjama Eyjólfssyni, og
sagði að það væri ekki hægt að reka
staríið í Konsó án þess að hafa bíl sem
íslenska kristniboðið ætti. Bjarni tók
þetta upp á samkomu og bað fólk um að
safna fyrir bíl. Þetta gekk svo fljótt, að
þegar ég kom til Addis til að sækja Krist-
ínu, mátti ég kaupa bíl. Við fómm heim í
þetta skipti í okkar eigin bíl.
Ingunn varð að hefjast handa við
mjög léleg skilyrði. Hún byrjaði heilsu-
gæsluna í strákofa. Ég hafði skóla allt
frá fyrstu stund eftir að við fluttum inn
á kristniboðslóðina, fyrst í strákofa en
síðar í skólahúsi sem ég byggði árið
1956."
Straumhvörf
„Um vorið 1956, rétt fyrir hvitasunnu,
kom maður til mín og sagist vilja verða
kristinn. Ég sagði að það væri ágætt og
beðið lengur eftir mér þvi að hann yrði
að taka í burtu alla hlutina sem til-
heyrðu Seitan, djöfladýrkuninni, annars
myndu andamir reiðast og hefna sín á
sér eftir að hann væri búinn að taka
þessa ákvörðun. Þá sá ég að manninum
var alvara. Ég fór með góðum túlk.
Við komum til þorpsins og urðum að
fara um þröngar göturnar til að komast
heim til hans. Við mættum ekki
nokkrum manni því að allir höfðu yfir-
gefið þorpið. Fólk leit þetta mjög alvar-
legum augum. Það er ef til vill erfitt að
skilja þetta í dag þvi að töframennirnir
hafa misst mikið af sínum fyrri völdum.
Barrisha hafði verið rnjög voldugur
særingamaður í mörg ár. En honum
var full alvara í ákvörðun sinni. Fólk
bjóst við því að þetta hefði mjög alvar-
Síðan tæmdum við særingakofann og brenndum
hlutina sem notaðir höfðu verið í hinum heiðna
átrúnaði við porpsmúrinn.
bauð hann velkominn í guðsþjónustuna
næsta sunnudag, þá gætum við talað
betur saman. Hann kom í guðsþjónust-
una. Kvaðst hann heita Barrisha Germó
og vera töframaður. Nú gæti hann ekki
legar afleiðingar, jafnvel að hann myndi
deyja. Er við komum heim til hans var
öll fjölskyldan þar sanran komin. Við
Framhald á bls. 28.