Bjarmi - 01.07.1999, Page 9

hámessu dagsins, s.s. djass- og pop-
messur eða samkomur með léttu sniði.
Þessar samverustundir eru töluvert
sóttar af ungu fólki enda höfða þær oft
betur til ungu kynslóðarinnar heldur en
hin hefðbundna messa. Það er hins veg-
ar ekki ástæða til að breyta henni mikið
meðan hún er sótt af fólki sem finnur
þar sitt trúarsamfélag. Messan hefur
þróast í aldanna rás og tengir saman
kynslóðirnar og ekki rétt að kollvarpa
henni vegna einhverra upphrópana eða
tískusveiílna. Ég tel heillavænlegra að
reyna aðra möguleika við hliðina á
henni og það er líka staðreynd að fólk
sem byrjar að sækja kirkju og lærir á
messuna það iinnur sig margt i henni.
Guðsþjónustan er ekki skemmtun held-
ur tilbeiðsla og uppbyggileg samvera
þar sem fólk kemur til að sækja sér
andlega næringu og til að eiga samfélag
við Guð og menn.
Ég get vissulega tekið undir það að
kirkjan þarf að gera mun meira til að ná
til unglinga og ungs fólks. Hún þarf að
vera óþreytandi í að finna leiðir til þess
að mæta þessu fólki. Sá hópur bama og
unglinga sem lekur þátt í ýmiss konar
starfi kirkjunnar er vissulega allstór en
hann þarf að verða miklu stærri þvi þeir
sem taka þátt í starflnu finna hve mikils
virði það er fyrir þá.
Á undanjomum ámm hefur mildu fé ver-
ið varið lil glæsilegra kirkjubygginga hér
í Reykjavík og nágrenni. Hefur sjálft
kirkjustarfið ekki goldiðfyrir að allir Jjár-
munir eru bundnir í byggingum? Hefur
þetta verið rétt stefna?
- Það eru margar glæsilegar kirkju-
byggingar í Reykjavík og þær hafa verið
byggðar á tiltölulega stuttum tíma og oft
við erfiðar aðstæður fjárhagslega. Samt
sem áður er ótrúlegt hvað hægt hefur
verið að gera. Söfnuðirnir eru sjálfstæð-
ar einingar sem stjórna sér og sínum
fjármálum algjörlega sjálfir. Þar er
ákvörðunarvaldið um það hvernig og
hve stórt er byggt. Það hefur verið al-
menn skoðun kirkjufólks að það þurfi
bæði kirkju og safnaðarheimili til að
geta boðið upp á fjölbreytt safnaðar-
starf. Það er auðvitað alltaf hægt að
velta því fyrir sér hvort of miklu sé eytt í
kirkjubyggingar eður ei.
Við sitjum hér i stærstu kirkjunni í
landinu, Hallgrímskirkju. Hún er nán-
ast orðin eins og tákn Reykjavíkur.
Hvar sem við sjáum myndir af Reykja-
vik sést hún. Hún bendir í hæðir og er
líka boðandi sem hús þvi það vita allir
hvaða hús þetta er og hvað það stendur
fyrir. Þannig séð er það jákvætt að kirkj-
an skuli vera sýnileg með þessum hætti,
að það séu til staðar hús sem minna á
Guð og samfélagið við hann. Krosstákn-
ið og ýmis fleiri tákn sem eru á og í
kirkjunum bera vitni um (rúna á Jesú
Krist. Þetta er ekkert einsdæmi hér að
fólk leggi áherslu á að byggja kirkjur.
Sem dæmi má nefna að þegar uppbygg-
ingin hófst í Póllandi eftir niðurlæging-
artímana þar þá voru kirkjumar eitt af
því fyrsta sem fólk sá ástæðu til að lag-
færa. Auðvitað þarf að vega það og meta
hvað fer í húsin og hvað fer í lifandi
starf. Það vantar vissulega alltaf fé til
starfsins og það væri hægt að hafa
miklu öflugra starf í kirkjunum öllum ef
meira fé væri til að setja i það og hafa
starfsfólk til að sinna fjölþættu starfl og
mæta þeim þörfum sem em úti í þjóðfé-
laginu.
Á hvað á kirkjan þá að leggja aðalá-
herslu í starfi sínu?
- Það er afskaplega ljóst í mínum
huga. Hún á að boða Jesú Krist kross-
festan og upprisinn mönnum til frelsun-
ar. Hún á að mæta fólki ólíkum aðstæð-
um með það fagnaðarerindi. Áherslan á
það má aldrei dvina og allt starf kirkj-
unnar í allri sinni íjölbreytni á að miða
að þessu.
Hvemig getur kirkjan gert venjulegt safn-
aðarfólk ábyrgara og virkara í starfi
safnaðanna?
- í þessu efni hefur ýmislegt verið gert
á síðustu árum. Það fór af stað í kirkj-
unni átak sem heitir safnaðaruppbygg-
ing. Þá var farið eftir ákveðinni áætlun
um það að kalla fólk úr söfnuðunum til
að setjast niður og skoða starfið í söfn-
uðunum. umhverfið og allar aðstæður
og hvaða möguleikar eru fyrir hendi til
þess að ná til fólks. Það kom margt gott
út úr þessari vinnu og margt fólk úr öll-
um stéttum þjóðfélagsins varð virkt í
gegnum þetta átak. Þetta er ein leið til
að virkja safnaðarfólk. Það er stöðugt
verið að leita að leiðum til þess að efla
fólk til þátttöku í starfinu með því að
hafa félagsstarf af ýmsu tagi í söfnuð-
unum, safnaðarfélög, kvenfélög o.fl. og
oft leiðir þess háttar starf til þess að
fólk verður virkt í starfi safnaðanna með
ýmsum hætti. Kvenfélögin hafa t.d.
safnað óhemju fé til kirkjunnar, bæði til
uppbyggingar starfsins og til fegrunar á
kirkjunum. Einnig hefur verið reynt að
virkja fólk inn í sjálfa guðsþjónustuna
og láta það taka beinan þátt í henni.
Svo má ekki gleyma listastarflnu. Það er
að mestu leyti byggt upp af öðrum en
prestum eða starfsfólki kirknanna. Þar
er fólk sem kemur og vill sinna listinni í
kirkjunni og á því sviði eru margir
möguleikar og svið listarinnar sem eru
ekki nýtt enn. Þarna er hægt að opna
fleiri gáttir og bjóða fleira fólk velkomið
til starfa með þess konar áherslum. Það
er aldrei nóg að gert í þessu og þörf á að
vera vakandi fyrir möguleikunum á því
að safnaðarfólk verði ábyrgt og virkt í
starfl safnaðanna.
Nú er kristnihátíðin hajin. Hvemig ætlar
kirkjan í Reylgavík að halda upp á þús-
und ára afmæli kristnitökunnar?
- Fyrir tveimur árum var ákveðið að
fara af stað með undirbúning að hátíða-
höldum af þessu tilefni. Það var kosin
sameiginleg nefnd prófastsdæmanna
tveggja í Reykjavík, Seltjarnarnesi og
Kópavogi og einnig voru fengnir fulltrú-
ar frá þessum þremur sveitarfélögum.
Þessi nefnd er búin að starfa núna í
nær tvö ár. Hún hefur undirbúið viða-
mikla dagskrá sem mun standa frá
miðjum ágúst nk. og út árið 2000. Há-
tíðahöldin hefjast sem sé 15. ágúst inni
í Laugardal. Þar verður útiguðsþjónusta
á Laugardalsvelli þar sem biskup ís-
lands mun prédika. Þar syngur meðal
annars þúsund manna kór og Kristinn
Sigmundsson óperusöngvari verður með
okkur og gleður guðsþjónustugesti. í
framhaldi af guðsþjónustunni verður
mikil íjölskylduhátíð í Laugardalnum og
loks gospeltónleikar í Laugardalshöll.
Hugmyndin er að dalurinn iði af lífi
þennan dag þar sem minnt er á hið
kristna starf frá öllum hliðum og með
þátttöku hinna ýmsu trúfélaga. Tilgang-
urinn er að vekja athygli á kirkjunni og
Framhald á bls. 11.