Bjarmi - 01.05.2000, Blaðsíða 22

Ég vissi ekki hvaö kom yfir mig á þeirri stundu,
en þarna aleinn niðri í miöbce féll ég á kné og
hrópaöi til Guðs. Eg sagöi við Guð: „Þú ert
síðasta hálmstrá mitt. Ég er alveg að deyja.
Ef þú ert raunverulegur og ef þú ert sá Guð
sem þú segist vera, þá verður þú að grípa
inn í líf mitt. Egget ekki meira.“
raunverulegur og ef þú ert sá Guð sem
þú segist vera, þá verður þú aó grípa inn
í líf mitt. Eg get ekki meira.“ Niðri í mið-
bæ klukkan hálf ellefu um kvöld tók Guð
í burtu krumluna sem ég hafði verið í svo
mörg ár að reyna aó losna við. Jesús kom
inn í líf mitt og breytti því gjörsamlega.
Handleiósla Guðs
Þegar ég stóð upp var ég enn með efnin á
mér. Ég byrjaði á því að losa mig við
au. Slíkt gerir fíkillinn auðvitað ekki, -
ræða við mig um trúmál, en ég skildi
aldrei út á hvað þetta frelsi gekk sem þau
töluðu um. Svo gerðist það í kennara-
verkfalli, veturinn sem ég varó stúdent aó
ég fór meó þeim til Vestmannaeyja, en
þau ætluðu að vera viðstödd vígslu nýja
húsnæóisins sem Hvítasunnukirkjan var
að flytjast í. Þá gleymdi ég fyrri fyrirheit-
um, fór með þeim á samkomu og frels-
aðist. Það að frelsast er ákvörðun sem
maóur tekur. Að fylgja Guði er aó gefa
honum lífsitt. Ég var nýfrelsuó þegarvió
Jón Indriði kynntumst og fórum saman
til Svíþjóóar. Ég vissi að hann hafði allt
annan bakgrunn en ég, en ég trúði því
að Guð gæti gert kraftaverk. Ég ætlaði
líka að elskajón Indriða svo mikið að
hann myndi hætta öllu rugli. Þegar við
komum út sá ég að hann var farinn að
hegða sér eitthvað undarlega og innan
tveggja mánaða vorum við komin heim
aftur. Þá fór hann og afplánaði dóm sem
hann hafði fengió á sig, en ég uppgötv-
aói aó ég var orðin ófrísk. Eftir það
skildu leiðir með okkur.
Ég gekk á dælunni
Jón Indriói: Ég kom heim frá Svíþjóó og
tók út minn sjöunda fangelsisdóm. Það
var í rauninni síðasta skiptió sem ég
reyndi virkilega að hætta neyslunni. Ég
reyndi að standa mig í fangelsinu og síó-
asta eina og hálfa mánuóinn tók ég út í
meðferð, fýrst á Vogi og síðan Ijórar vik-
ur á Staðarfelli. Þótt ég legði mig allan
fram á Staðarfelli kom ég þaðan út von-
lausari en nokkru sinni fyrr. Ég fór út í
meiri neyslu en nokkru sinni fýrr. Ég bara
gekk á dælunni, daginn út og daginn
inn. Ég svaf ekki, ég boróaói ekki og á
tveimur vikum var ég komin niður í fjör-
tíu kfló. Ég man að stefnan var einföld;
ég ætlaði að keyra mig þannig út að
þetta væri bara búið.
Guó nýtir sér tæknina
- kraftaverk og vasadiskó
Þá gerðist kraftaverk í lífi mínu. Ég var að
ganga frá Kópavogi til Reykjavíkur með
efni sem ég var nýbúinn aó sækja. Ég
þorði ekki aó nota bíl af ótta við aó lög-
reglan myndi stöðva mig og gekk í gegn-
um skógræktina í Fossvoginum til að lítið
bæri á mér. Ég gekk alla leið niður í mió-
bæ með vasadiskó í eyrunum og var að
flakka á milli stöðva og stillti yfir á kristi-
legu stöðina Lindina. Þar var bænastund
í beinni útsendingu og þaó var verið að
biðja fyrir því fólki sem væri þarna úti og
þjáðist og væri bundið í eitur og vana, að
Guð mætti því þar sem það væri og veitti
því lausn. Ég vissi ekki hvað kom yfir mig
á þeirri stundu, en þarna aleinn niðri í
miðbæ féll ég á kné og hrópaði til Guðs.
Ég sagði við Guð: „Þú ert síðasta hálm-
strá mitt. Ég er alveg að deyja. Ef þú ert
það skilur sá einn sem þekkir fíknina. En
Guð var búinn að leysa mig. Ég man ekki
hvar ég gisti um nóttina en daginn eftir
velti ég því fyrir mér hvað ég ætti að gera
næst. Þá heyrði ég að það var verið að
auglýsa eftir fólki til vinnu vió smíðar
uppi í Kirkjulækjarkoti. Ég hringdi og
bauó mig fram og fékk leyfi til að koma
þangað. Ég lagði af stað með aleiguna í
einum innkaupapoka og húkkaði mér far
upp í Fljótshlíó, sem ég vissi ekki einu
sinni hvar var. Ég var auðvitað ekki í
neinu líkamlegu ástandi til vinnu, en það
fýrsta sem ég heyrði þegar ég kom þang-
aó var að þeir væru að byrja með þriggja
mánaða Biblíuskóla og mér fannst strax
að þetta væri eitthvað sem ég ætti aó
taka þátt í. Þegar ég nefndi það við Hin-
rik í Kirkjulækjarkoti spurói hann mig
hvort ég væri tilbúinn til þess. „Þú veist
þú þarft að standa þig, við viljum ekkert
rugl - en áttu peninga til að borga skól-
ann?“ spurði hann. Ég átti auóvitaó enga
peninga en lét hann ekki vita af því. Ég
hringdi í Félagsmálastofnun Kópavogs
og spurði hvort það væri mögulegt að
þeir greiddu fyrir mig þriggja mánaða
En fólk hélt áfram að frelsast og varðveitast og
nú hefur þetta þróast út í það að við erum
með samverur á hverju mánudagskvöldi undir
heitinu Marita hjálparstarf þar sem koma sam-
an um 100 — 150 manns. Þar fer fram tjáning,
lofgjöró og fleira.
22