Bjarmi - 01.05.2000, Blaðsíða 23

Biblíuskóla. Þetta hljómaði auðvitað al-
veg fáránlega í þeirra eýrum. Þeir höfðu
mjög slæma reynslu af mér. Eg var búinn
aó svíkja þá og pretta á allan mögulegan
hátt, breyta ávísunum sem ég hafói feng-
ió frá þeim og fleira í þeim dúr, en það
var samt ákveðið að þetta færi fyrir fund
hjá stofnuninni daginn eftir. I tengslum
vió þetta upplifði ég í fyrsta skipti Guð
tala til mín í orði sínu, Biblíunni. „Því að
ég þekki þær fyrirætlanir sem ég hefi í
hyggju með yður, segir Drottinn, fyrirætl-
hringdi mamma í mig til Noregs. Hún
vildi vita hvernig gengi og hver stefnan
hjá mér væri. Þegar hún heyrói um
áhuga minn á þessum skóla sagðist hún
myndi borga fyrir mig. Mamma og
pabbi eru ekki efnuð, en þau fóru í
banka og tóku lán til þess að geta borg-
að skólann fyrir mig.
Marita forvarnar- og hjálparstarf
Eg var á Biblíuskólanum í heilt ár og þar
kynntist ég Marita hjálparstarfinu.

anir til heilla en ekki til óhamingju, að
veita yður vonarríka framtíð." Þessi orð í
Jeremía uróu lifandi fyrir mér. Þegar Guð
talar myndast friður, fullvissa og trú
innra með manni og ég treysti því að
þetta væri í Guós höndum. Síðan var
hringt frá Félagsmálastofnun og konan í
símanum tilkynnti mér aó þeir myndu
greiða skólann, ekki bara einn mánuð
heldur þrjá. Þetta var upphafið aó minni
trúargöngu og ég fékk að upplifa oftar
að þegar Guð talar, verður það, hvað
sem kringumstæóurnar segja.
Aleigan í hálfum ruslapoka
Þegar dvölinni á Biblíuskólanum var aó
Ijúka vissi ég ekkert hvað tæki við og ég
var smeykur við að fara til Reykjavíkur.
Þá koma hjón aó kenna vió skólann eina
helgi og þegar þau höfðu heyrt mína
sögu spurðu þau mig hvort ég hefði
áhuga á að fara til Noregs í kristilega
meóferð. Meðferðin átti aö kosta
120.000 krónur. Það var auðvitað ekki
möguleiki fyrir mig, en þau hringdu út
og það varð úr aó mér var boóió aó
koma og vera eins lengi og ég vildi án
þess að borga. Hjálparstarf kirkjunnar
borgaði fýrir mig flugmiðann og þannig
sá Guð mér fyrir öllu sem ég þurfti. Með
aleiguna í hálfum ruslapoka hélt ég til
Noregs. Eg var heilt ár á meðferðarstofn-
uninni, þrjá mánuði í meðferð en fékk
síðan vinnu þarna sem bílstjóri. Þegar
árió var búið langaði mig aó fara á Bibl-
íuskóla í Noregi sem samtökin Troens
bevis reka, en vissi að það var vonlaust
vegna þess að ég hafói ekki efni á því.
Kvöldið áður en skólinn átti aó byrja
Stofnandi þess, Leif Ulvstad, kom á skól-
ann og kynnti þaó fyrir okkur. Marita er
nafn á gullfallegri norskri stúlku sem
byrjaði að nota fíkniefni. Hún dó af of
stórum skammti. Leif þekkti þessa stúlku
og dauði hennar varð honum hvatning
til að hefja Marita — hjálparstarfð. Ég
starfaði með Leif í Noregi og fór líka
með honum til Moskvu og Síberíu með
kvikmynd sem vió sýndum í skólum þar.
Um þetta leyti fór maður frá forvarnar-
deild lögreglunnar á Islandi til Noregs.
Hann hitti Leif, sá myndina sem hann
notaði í skólunum og fékk síðan leyfi til
þess að nota myndina á Islandi og und-
irbúa þessa fræðslu þar. Ég var þá kom-
inn heim og var boóió aó vera með í aó
þróa verkefnið hér heima. Nú störfum
vió með lögreglunni og félagsmálastofn-
un í Marita forvarnarstarfinu, en rekum
sjálf Marita hjálparstarfið.
I Marita forvarnarstarfinu erum við
ekki í trúboði. Við förum í skólana og
fáum krakkana til þess aó taka afstöðu
gegn fíkniefnum. Markmiðið er aó fá
þau til að hætta, áður en þau byrja. Ef
vió værum aó fara í skólana meó trúboð
myndu margar dyr lokast. Við erum ekki
í trúboði. Köllunin sem við höfum er í I.
Jóhannesarbréfi, kafla 3, versi 8: „Til
þess birtist Guðs sonur, að hann skyldi
brjóta niður verk djöfulsins.“ Eiturlyferu
verk djöfulsins, það fer ekkert á milli
mála þegar maður sér hvernig þau fara
með fólk. Og við erum erindrekar Krists
hér á jörðinni. Það er Kristur sem kallar
okkur til þessa verks.
Anna: Marita hjálparstarfið hófst sem
heimahópar árið 1998. Hópurinn hittist
einu sinni í viku í heimahúsi, en sprengdi
svo utan af sér allt húsnæói þannig að
við fengum lánaóan kjallarann í Fíladelf-
íu. En fólk hélt áfram að frelsast og varð-
veitast og nú hefur þetta þróast út í það
aó við erum með samverur á hverju
mánudagskvöldi undir heitinu Marita
hjálparstarf þar sem koma saman um
100 - 150 manns. Þar fer fram tjáning,
lofgjörð og fleira.
Jón Indriói: Þegar fólk kemur upp í
pontu á þessum samverum til þess að
tjá sig byrjar það á að kynna sig með því
að segja: „Ég heiti... og ég er ný sköpun í
Kristi.“ Okkur finnst þetta miklu öflugri
játning en sú sem er til dæmis notuð í
AA samtökunum þar sem viðkomandi
kynnir sig og segir: „Ég heiti... og ég er
alkóhólisti." Við leggjum mjög mikla
áherslu á það að hið gamla varó aó
engu, sjá, allt er orðið nýtt. Við erum
ekki að velta okkur upp úr hvers konar
dópisti þú varst. Þú ert ekki sjúklingur,
heldur nemandi sem þarf að læra að lifa
þessu nýja lífi.
Anna: I Marita hjálparstarfinu hömr-
um við á því að þaó er enginn vonlaus.
Jón Indriói sagði áðan að hann hefði
verið búinn að missa alla von og það
kemur til okkar fólk sem búið er að
stimpla vonlaust. Þaó eru allir búnir að
gefast upp á því og segja við þaó: „Þetta
gengur ekki hjá þér, þú getur þetta
aldrei.“ Þetta er rangt. Það er alltaf von.
Jón Indriði: Guð er Guð kraftaverk-
anna!
Ég kveð Jón Indriða og Önnu og fjög-
urra ára gamla dóttur þeirra sem hefur
setið stillt og litað hverja myndina af
annarri með suðið í upptökutækinu og
frásögn foreldra sinna í bakgrunninn.
Hún er áhyggjulaus og yfirveguð og skil-
ur auðvitaó ekki enn hversu lánsöm hún
er að hafa heimt pabba sinn úr heljar-
greipum fíkniefnanna. Jón Indriói og
Anna ítreka að Marita hjálparstarfið sé
verk Guðs og honum einum beri dýrðin
af því. „Það er bara einn sem á þetta
starf,“ segja þau. „Það erjesús Kristur."
23