Bjarmi - 01.06.2001, Page 25

að fara af stað með þessa fyrirbæna-
þjónustu og kalla þau til sem við höfum
séó verða myndug trúarlega og það hef-
ur sýnt sig að þaó var rétt. Fyrst litu þau
í kringum sig og fylgdust með því hvernig
við gerðum þetta og fóru síðan að koma
meira og meira inn í þetta. Þau hafa ver-
ið að vaxa mikió í þessari þjónustu.
Gréta: Ég hef séð Guó leiða fólk í
þessari þjónustu og við höfum það
mottó í þessari kirkju og biðjum þess að
ekkert skyggi á Guó heldur fái fólk að
finna að Kristur er hér og mæti honum,
það er aðalatriðið.
Þorvaldur: Ég mundi segja um 12
spora vinnuna að þetta er kjörin helgun-
arleió fýrir þá sem hafa komist til trúar.
Gréta: Þetta er helgunarleið fyrir þá
sem eiga trúna á Guó og þetta er leió til
trúar fyrir þá sem ekki þekkja Jesú og
þaó er Guð sem vinnur þetta verk.
Þorvaldur: Ég mundi mæla með þessu
sem mjög æskilegri framhaldsvinnu upp
úr Alfa námskeiói. Þetta byggir fólk upp.
Gréta: Þaó er líka svo gott að fólkið
vinnur á eigin forsendum. Það er enginn
sem þrýstir á það aó vinna þetta á ein-
hvern fýrirfram ákveðinn hátt annan en
að fylgja bókinni „12 sporin, andlegt
ferðalag".
Agnes: Ég held aó við séum búin að fá
nokkuð góða mynd af því hvað þið eruð
að gera í dag. Nú ert þú hins vegar
komin í hálfa stöóu hér vió kirkjuna,
Gréta. í hverju felst starf þitt helst?
Gréta: Já, presti og sóknarnefnd
fannst 12 spora starfið vera mjög mikil-
vægt þannig aó fljótlega eftir að það
byrjaði fór ég í 25% launaða stöðu þar
sem þetta var talsvert mikil vinna. Síðan
bættist við starfið hjá mér. Við fórum að
starfa uppi í Hátúni 10 og 12 þar sem
Oryrkjabandalagió og Sjálfsbjörg eru.
Við reyndum að skapa tengsl þar. Við
erum meó helgihald þarna. Þaó eru
messur hálfsmánaðarlega og síðan erum
við meó gospelkvöld einu sinni í mánuði,
m.a. til aó skapa tengsl á milli fólksins
innbyrðis. Þau hafa tilhneigingu til að
einangrast. Vió erum þarna í samstarfi
við Guórúnu K. Þórsdóttur, djákna. Hún
er djákni Öryrkjabandalagsins og hún er
mjög ötul við að virkja þetta fólk. Við
sköpum þarna ramma og Þorvaldur er
náttúrulega í aðalhlutverki meó tónlist-
ina og við syngjum en Guðrún fyllir inn í
þennan ramma meó því að fá fólkió til
að vera þátttakendur og það blómstrar.
Hún hefur alveg sérstaka hæfileika í að
virkja fólkió. Mér finnst það alveg ein-
stök gjöf að fá að þjóna á þessum vett-
vangi. Síðan er ég meó viðtöl hér og veiti
sálgæslu. Ég er hér í stöðu sem „sál-
gæsluþjónn“.
Agnes: Þar nýtist þín menntun á því
sviði?
Gréta: Já, og það er einmitt mjög
spennandi og gefandi að fá að starfa við
það.
Agnes: Það væri kannski gaman ef við
myndum venda okkar kvæói í kross og fá
að heyra frá því þegar þið tókuó ykkar
trúarafstöðu.
Gréta: Ég átti trúarlegan bakgrunn frá
Vestmannaeyjum þar sem ég fékk mjög
góóa kristindómsfræðslu í skóla og ólst
upp í þessu umhverfi þar sem var mjög
sterk boðun, bæði í kirkjunni, í KFUM og
K og hjá Hvítasunnumönnum. Ég dróst
að þessu starfi sem barn og fram til tólf
ára aldurs. Foreldrar mínir voru í þjóð-
kirkjunni og nýtir þegnar þjóðfélagsins
og ég fékk mjög gott veganesti frá þeim.
Þessi uppfræósla og sáning varð til upp-
skeru seinna. Ég fékk reyndar kallið um
að gefast Kristi þegar ég var tólf ára
gömul en mér fannst þaó eitthvað hall-
ærislegt að passa þá ekki inn í hópinn.
Þetta snerist eiginlega meira um það hjá
mér að hinir trúuðu skáru sig svo úr í út-
liti. Ég var svolítió pjöttuð og ég vildi
ekki vera svoleiðis þó svo að ég þráói
Krist í hjarta mínu. Síðar þegar ég gekk í
gegnum skilnaó og erfióleika í lífinu leit-
aði ég til Guðs og ég upplifói hann. Ég
upplifði hann í feguró lífsins og sköpun-
inni, í tónlistinni og umhverfinu. Þarna
fannst mér hann koma til mín í kærleika
sínum. Síðan er það eftir að við Þorvald-
ur byrjum að vera saman að við snúum
við blaóinu og ákveðum aó fara að
sækja kirkju. Vió fluttum til Vestmanna-
eyja íjúní '74 og byrjuðum þá að sækja
kirkju. Vió giftum okkur síðan hér í Hall-
grímskirkju í júlí 1975 og það var Karl
Sigurbjörnsson sem gifti okkur. Við héld-
um síðan áfram að sækja kirkju næstu
tvö árin; vió vorum mjög þyrst. Ég minn-
ist þess sérstaklega eitt sinn þegar ég var
að koma ofan úr sundlaug sumarið '77.
Fegurðin var svo mikil og þessi talandi
nærvera Guðs í gegnum fegurðina að ég
fór aó tala við Guó og sagói: Guð, ef þú
ert raunverulegur og lifandi, viltu þá
sýna mér það. Stuttu síðar voru auglýst-
ar samkomur í KFUM og K með gospel-
tónlist. Við höfðum áhuga á tónlist
þannig að við ákváðum aó fara. Það var
þó ekki fýrst og fremst tónlistin sem við
hrifumst af heldur boðunin og við gáf-
umst Kristi þetta kvöld. Þetta voru sam-
komur á vegum Ungs fólks með hlutverk
og það var útlendingur sem talaði. Þetta
kvöld þegar boðió var upp á að ^efast
Kristi, þá var ég tilbúin og við tókum
þetta skref bæói. Ég vissi að það var
þetta sem ég þráði.
Þorvaldur: Ég hafði lifað guðvana lífi.
Ég hafði meðvitaó útilokað Guð úr lífi
mínu til að firra mig sektarkennd. Þegar
við Gréta byrjuðum að búa saman þá
var sameiginleg þrá í hjörtum okkar að
bæta líf okkar og eignast nýtt líf og
byggja upp heilbrigt líf. Þegar við fiutt-
um til Vestmannaeyja þá ákváóum vió
að taka til í lífi okkar og við hættum
bæði að reykja og fórum aó sækja kirkju.
Þegar við giftum okkur þá ákváðum við
mjög meðvitað að gera það frammi fyrir
altari Guós. Þetta var eiginlega þorsti
eftir hreinna og betra lífi. Haustið '75
tökum við síðan þá sameiginlegu
ákvörðun að hætta að nota áfengi því
okkur fannst það skekkja myndina. Það
er reyndar mjög útbreiddur misskilning-
ur aó ég hafi verið alkóhólisti og þess
vegna hafi nú ekki veitt af þessu en það
er alls ekki rétt. Ég var aldrei háður
áfengi og sannleikurinn er sá að ég hafði
aldrei verið mjög góður í maga og áfengi
fór ekki vel í mig. Auk þess fann ég
stöðugt betur að mér líkuðu ekki áhrif
áfengisins, ég vildi hafa stjórnina sjálfur.
Síðan heldur áfram kirkjuganga og
uppbygging lífs okkar og sumarið '77,
þegar við förum á þessa samkomu, þá
erum við tilbúin. Það sem við heyrðum á
þessari samkomu var fyrst og fremst
fagnaðarerindið um kærleika Guðs ÍJesú
Kristi og það voru bara eólileg viðbrögð
við þessu erindi: Viltu þiggja fyrirgefn-
ingu Guós og vera tekinn í sátt við hann?
aó hróp hjartans var: Já, það vil ég. Ég
man að ég var svolítió að kljást við al-
menningálitið og ég leit svona einu sinni,
tvisvar í kringum mig. Svo hugsaði ég:
Nei, ég læt ekkert stoppa mig, það skipt-
ir mig engu máli hvað fólki finnst, ég fer.
25