Bjarmi - 01.06.2001, Blaðsíða 22

Þriójudagar
meó Þorvaldi
Rætt vió hjónin Þorvald Halldórsson
og Margréti Scheving
um starf þeirra í Laugarneskirkju
Viótal: Agnes Eiríksdóttir
Eg er mætt tímanlega í Laugarnes-
kirkju þriðjudagskvöldið í dymbil-
viku til að taka þátt í lofgjörðar- og
bænastund, sem hefur í tímans rás feng-
ið nafnið „þriðjudagur með Þorvaldi".
Sá Þórvaldur sem hér um ræðir er Þor-
valdur Halldórsson söngvari. Það kom
mér á óvart hve margir komu í kirkjuna
þetta kvöld. Stundin hafði ekkert verió
auglýst og Þorvaldur og presturinn
mættu meira til öryggis ef einhver skyldi
nú koma. Þarna áttu kirkjugestir saman
yndislega stund í nærveru Drottins þar
sem sungnir voru sálmar og söngvar sem
hæfðu dymbilvikunni og sr. Bjarni Karls-
son talaði stutt. Hann bauð kirkjugest-
um síóan aó koma upp að altarinu þar
sem allir stóðu í hring og báðu saman.
Eftir að stundinni var slitið var fólki boó-
ið upp á að verða eftir og koma upp að-
altarinu ef þaó vildi fá fýrirbæn.
Aftur fór ég í Laugarneskirkju viku síð-
ar og þá var þar jafnvel enn fleira fólk.
Gunnar Gunnarsson sat vió píanóið sem
fyrr og nú spilaói Þorvaldur á bassa og
leiddi kirkjugesti í söng. Söngvarnir voru
ef til vill með ívið léttara yfirbragði en
vikuna á undan en aó öóru leyti var
þetta svipuð samvera og orð og and-
rúmsloft undirstrikuóu nærveru Guðs.
Ég mælti mér mót við Þorvald Hall-
dórsson og konu hans, Margréti Schev-
ing, og nokkru síðar hittumst við í safn-
aðarheimili kirkjunnar. Þau hjón hafa
verið þátttakendur í kristilegu starfi inn-
an þjóðkirkjunnar í 26 ár samfellt, með
þátttöku í helgihaldi og ýmiss konar
starfi. Þau vilja reyndar undirstrika það
að þau hafa alltaf verið í þjóðkirkjunni.
Þau fá oft þá spurningu hvort þau séu í
Fíladelfíu en svo er ekki. Ég bað þau
hjón að byrja á að segja okkur hver voru
tildrög þess að þau byrjuðu að starfa í
Laugarneskirkju, tiluró þriðjudagsstund-
anna og hvernig þær hafa þróast.
Þorvaldur: Þetta byrjaði með því að ég
var beðinn um að koma hingað og
syngja einsöng með kirkjukórnum í
kvöldmessum í preststíð sr. Ólafs Jó-
hannssonar. A sama tíma fórum vió
Gunnar Gunnarsson, organisti hér, til
Keflavíkur og vorum með samkomur
með presti þar. Síðan syng ég hér í 2-3
messum og þá kemur upp sú hugmynd
að byrja meó svipaðar stundir hér eins
og við höfðum verið með í Keflavík.
Þarna vorum við meó í huga létt form,
sem ekki væri bundið við helgisiðina,
heldur gæfi fólki kost á að koma og fara
eftir því sem þaó vildi. Það hefur líklega
verió í lok vetrar 1996 sem við byrjuóum
með slíkar stundir á þriðjudögum og
þetta voru þá bara litlar samkomur. Þær
voru auglýstar í safnaðarauglýsingum
hér og fóru afskaplega rólega af stað.
Þessar stundir héldu áfram í nokkuð
óbreyttri mynd næstu tvö árin. A sama
tíma geng ég í kirkjukórinn og starf mitt
hér fær fastara form. Haustið ’97 gerist
Ólafur sóknarprestur í Grensáskirkju
þegar sr. Jón Dalbú kemur til baka eftir
þriggja ára leyfi í Svíþjóð. Sr. Bjarni
Karlsson kemur síðan hingað sem sókn-
arprestur vorið '98. Um þaó leyti hafði
hópur ungs fólks samband hingað en
þau höfóu farið í gegnum 12 sporin og
vaknað til trúar. Þau vildu eignast and-
legt heimili og báðu um að fá að tilheyra
þessari kirkju og verða eins og hluti af
söfnuóinum, sem var fúslega veitt.
Haustið eftir byrjaði sr. Bjarni meó full-
orðinsfræðslu kl. 8 á þriðjudagskvöld-
um. Við höfðum verið með okkar stund-
ir kl. 9 og það var strax Ijóst að þetta
passaði mjög vel saman. Fyrst var
fræðsla hér niðri í klukkustund og síðan
verið uppi f kirkju í hálftíma meó lof-
gjöróar- og bænastund. Það var eins og
þetta væri sett saman af ósýnilegri hendi.
Vió eignum okkur engan heiður af þessu
vegna þess að við finnum aó það er Guð
sem hefur mótaó þetta starf. Við leggj-
um ekkert upp úr okkar nærveru þarna,
þó aó þetta heiti „þriðjudagar með Þor-
valdi". Vinur okkar skaut þessu nafni
fram til gamans og það var tekið. Aðall
22