Heima er bezt - 01.09.1956, Blaðsíða 27

DULSKYNJANIR og DULSAGNIR
Ur handritum Ólafar á Hlöi um.
(FRAMHALD)
H
FYLGJUR
vernig eru þessar fylgjur, sem þú sérð?
Það get ég varla sagt, því að þær eru svo
ýmislegar.
— Líkjast þær mönnum eða dýrum?
— Stundum líkjast þær dýrum, en stundum eins og
illa skapaðir menn, ósköp afskræmilegir, og eins eru
líka þær, sem meira líkjast dýrum. Það er flest fárán-
legt og ljótt, en sitt með hverju móti.
— Nú, eru þá allar fylgjur, sem þú kallar svo, af-
skræmislegar og Ijótar?
— Nei, sumar eru eins og þokukenndar verur með
óglöggri mannsmynd, en sumt með meiri eða minni
keim af dýrum. Það er næstum allt meinlaust og að-
hefst ekkert, nema er á sveimi á bæjum og milli bæja,
bæði innan um fólk og þar sem fólk er ekki, og ég sé
það jafnt, hvort sem bjart er eða dimmt.
— Hvernig ferðu að vita, hvaða fylgju hver maður
hefir? Húsmóðir þín fullyrðir, að þú getir oft sagt
fyrir, hvaða gestir komi bráðum á heimilið.
— Ég sé þennan slæðing, áður en þeir koma. Og svo
lærist mér smám saman, hvað tilheyrir hverjum.
— Sérðu þá fylgju allra?
— Nei, ekki nema undan einstöku fólki. Sumt af
því er einhver óskapnaður, sem ég get varla lýst, en
þekki þó.
— Er það þá hryllilega ljótt?
— Það er sjaldan, þó kemur það fyrir. Það lá við,
að ég yrði hrædd við það, sem ég sá einu sinni í sumar,
það var reglulega illúðlegt.
— Segðu mér sem gleggst af því.
— Það stóð svo á, að ég svaf eina nótt úti í heyhlöðu.
Ég lá uppi á heyinu, sem var orðið hátt í öðrum enda
hlöðunnar, en hinn endinn var tómur. Er ég hafði sofið
um stund, vakna ég við þrusk í heyinu.
— Var bjart?
— Svo var. Og þá sé ég þessa andstyggð þarna uppi
á heystálinu hjá mér, og var það eins og að skríða til
mín. Mér varð nærri því ónotalegt, þetta var svo ljótt
og rétt hjá mér og helzt líkt því sem það vildi mér
eitthvað illt, sem aldrei er vant að vera um svona
slæðing. Ég sezt upp og horfi fast framan í það, þá
skríður það strax frá og veltist ofan af stálinu niður á
gólf. Ég fer fram á stálsbrúnina til að sjá, hvað um það
verði. Þá sé ég, hvar það flýtir sér að komast út um
baggagatið, og svo hvarf það út.
— Blessuð reyndu nú að gera mér ljósa grein fyrir
sköpulagi á skepnu þessari eða ófreskju.
— Það var líkast sel, en miklu stærra en þeir selir,
sem ég hefi séð. Og ekki hoppaði það á hreifum,
heldur engdist sundur og saman og komst einhvem
veginn áfram líkt og ánamaðkur, þó að skepna þessi
væri svona óviðjafnanlega miklu stærri.
— Hvernig komst það upp á stallinn í baggagatinu?
— Það engdist einhvern veginn svona sundur og sam-
an, eins og þegar það skreið eftir gólfinu og komst
viðstöðulaust upp og út, enda er lágt upp í baggagatið.
— Var það loðið á skrokkinn?
— Já, grátt og loðið, einlitt, en hárið lengra en á sel.
— En hausinn, andlitið?
— Hausinn var svipaðastur selshaus, en andlitið var
líkara eins og á Ijótum manni, með fjarska mikið skegg
og ógurlega grimmdarlegan svip, svo að mér eins og
ofbauð.
— Hefir þú ekki séð þessa skepnu, nema þetta eina
skipti?
— Jú, en ekki svona glöggt. Þetta er ævinlega á ferð-
inni á undan einum og sama manni.
— Kom hann þá þarna á eftir, að þú sást þetta í
hlöðunni?
— Já, hann kemur ævinlega, þegar ég sé það, þetta
fylgir honum.
SVIPIR FRAMLIÐINNA
— Hvernig eru þá sálirnar eða svipir framliðinna
manna, sem þú sérð?
— Þær eru fallegar og haga sér allt öðruvísi en hinar
verurnar. Oftast eru þær hvítar eða ljósar útlits, og
fötin þeirra eru ekki eins og okkar föt, heldur er eins
og það sé vafið innan í lausar, hvítar voðir, líkt og ég
hef séð á gömlum ritningarmyndum. Það er eins cg
fatnaðurinn sé ekkert sniðinn eftir líkamanum, en
alltaf sjást samt hendur og fætur bert.
— Er það ævinlega svona búið?
— Oftast nær held ég það sé, en veit þó ekki nema
sumt sé í fötum eins og okkar. Þannig var það til
dæmis í vetur, að ég sá kvenmann, sem var alveg eins
klædd og stúlkur eru vanalega heima hjá sér. Það var
þannig, að fjármaðurinn á Bægisá kvartaði um, að sér
gengi illa að koma fénu inn í eitt fjárhúsið, það var
eins og það þyrði ekki inn og hlypi frá húsinu, þegar
það var komið að því. Hann fór að tala um það við
mig, að ég ætti nú að koma til húsanna með sér og
vita hvort ég sæi nokkuð. Ég gerði ekkert úr því og
Framhald á bls. 330.
Heima er bezt 307