Heima er bezt - 01.09.1956, Blaðsíða 51

HER BIRTIST SJOUNDI HLUTI AF HINNI
SPENNANDI FRAMHALDSSÖGU
OBOÐNIR
GESTIR
EFTIR
JOSEPH HAYES
Pattf.rson hinkraði við, unz hann var í að kalla
beinni stefnu við dælurnar, þá sneri hann stýr-
inu skyndilega til hægri, þrýsti benzíngjafanum
í botn, og lét sig falla úr bílnum í sömu andrá
og hann lenti á fyrri dælunni. Hann féll í mölina og
lét sig velta spottakorn, gleymdi alveg verknum í hægra
fæti, en hlustaði eftir brakinu, er varð við áreksturinn.
Hann hljóp álútur til skúrsins og hafði hressandi nautn
af regninu, sem lamdist framan í hann, en hitt kom
honum kynlega fyrir, að ekki skvldi heyrast nein
sprenging.
Hann var nokkra metra frá skúrnum, er fyrsta kúl-
an náði honum. Svo heyrði hann ægilegan hávaða, eins
og allt ætlaði um koll að keyra. Hann vissi, að kúlan
hafði hitt hann. í anda gat hann séð þenna beljaka
standa gleiðan í mölinni og miða byssunni. En mest
furðaði Patterson sig á því, að hann fann hvergi til.
Það var því líkast, sem hann hefði lamast í bakinu,
en verkur var enginn. Hann gerði sér raunar enga
grein fyrir næstu lcúlu, og heldur ekki þeirri þriðju.
Engir heyrðu þessi skot nema sá, sem drap, og sá,
sem fyrir þeim varð, og þar af leiðandi leið klukku-
stund, þangað til fregn barst um þetta morð, sem
raunar var talið slys, og þannig var tilkynningin, sem
Jessi Webb fékk. Hann hélt áfram að spyrjast fvrir
um þetta slys, en upplýsingar voru af skornum skammti:
auðsætt, að bílstjórinn hafði misst stjórn á bifreiðinni
við þessa gömlu, ónothæfu geyma. Sprenging hafði
ekki örðið. Líkið hafði auðsæilega kastast út úr bíln-
um. Til þessa hafði ekki fengizt úr því skorið, hver
bílstjórilvn var. Enginn rannsóknarlögreglumaður hafði
komið á vettvang, og ef til vill var engin ástæða fyrir
hann að aka alla þessa leið, til þess að hefja rannsókn
í málinu.
Jessi hafði nú lokið rannsókn allra símanúmeranna
á skrá sinni, og ekkert haft upp úr þeirri fyrirhöfn,
og þótt honum þætti illt við að una, varð hann að
gera því skóna, að Helena Lamar hefði ekki hringt
til Indianapolis frá Columbus nóttina fyrir. Og enn
erfiðar gekk honum að sannfæra sjálfan sig um, að
Glenn Griffin væri ekki í bænum eða nágrenni hans.
Það var hringt til Dan Hilliard heiman að frá hon-
um. Hann hlustaði, hnyklaði brúnir, og ískuldi læsti
sig um hann allan.
Því næst sagði hann: „Hvernig get ég það, Ella?
Peningarnir ættu að vera komnir eftir tæpa klukku-
stund. Klukkan er næstum tvö.“
Hann hlustaði aftur, og tók nú svo þétt um heyrnar-
tólið, að hann sárkenndi til í handleggnum. Hann
bölvaði, án þess að gera sér ljóst, að hann hefði nokk-
uð sagt. Hann gat ekki trúað því, sem kona hans sagði
Heima er bezt 331