Heima er bezt - 01.09.1956, Blaðsíða 37

SUNDREIÐ
Hér á landi hefur íslenzki hesturinn nú vikið um set
fyrir vélamenningunni. Það heyrir nú til einsdæma, ef
hestur sést lagður til sunds. Ekki eru þó nema fáir ára-
tugir síðan ferðahestar voru metnir eftir því, hvort þeir
voru traustir vatnahestar eða ekki. Þá þurfti að sund-
leggja nær hverja stórá á Isiandi. Þá var „þarfasti þjónn-
inn“ vissulega ómissandi.
Margar sögur eru til um svaðilfarir á ferðum um okk-
ar stórbrotna land, og mörg slys hentu, þegar viðvan-
ingar og klaufar fóru með hestana. Það þurfti sérstakt
lag og kunnáttu til þess að sitja rétt hest, sem var sund-
hleypt. Gömlu mennirnir kenndu hinum ungu, og jafn-
framt voru hestar tamdir og þjálfaðir til þess að verða
góðir vatnahestar.
Mynd þessi sýnir ungan mann, sem er að æfa sig og
folann, sem hann er að temja, á sundreið. Sá grái er van-
stilltur og prjónar upp úr vatninu, en ungi maðurinn
lætur sér hvergi bregða.
Myndina tók Vignir Guðmundsson blaðamaður, er
hann kom á Hvanneyri sl. vor. A Hvannevri er nem-
endum m. a. kennd támning hesta.