Heima er bezt - 01.09.1956, Síða 46

326 Heima Nr. 9-10
-------------------------------er bezt----------------------------
en hún sagði þetta til að ná sér svolítið niðri á Lilju
vinstúlku sinni.
Jóhanna tók upp vasaspegil og speglaði sig. „Hvað
heitir þessi nýja stúlka?“ Enginn gat svarað því. „En
ég veit að mamma hennar, var ensk,“ sagði Nanna, „en
hún er löngu dáin. Andrés bróðir minn sagði mér þetta
í morgun.“
„Ég get alveg hugsað mér, hvernig hún lítur út,“
sagði Lilja. Hún hafði setið þögul urn stund og hugsað
um, hvað hún gæti sagt, sem særði Jennýju. „Já, ég
get alveg hugsað mér það. Hún er líklegast líkust henni
Kötu, stelpunni heima hjá okkur, sem við köllum „sauð-
inn“. Hún er svo sauðarleg. Roðnar og fer hjá sér,
hvað sem við hana er sagt.“
Nú var Jennýju nóg boðið. Llún gleymdi því, að
þessi lýsing á ókunnu stúlkunni var aðeins ágizkun.
Hún stóð upp og gekk að píanóinu og tók að leika
lagið „Heima vil ég vera“. Lagið er viðkvæmt og heill-
andi og Jenný var svo hrærð, að hún fór út af laginu.
Lilja leit í kringum sig ánægð með samlíkinguna á
Kötu og nýju stúlkunni, sem hún hafði aldrei augum
litið. Nanna tók upp hárnál, sem hún hafði misst á
gólfið. Jóhanna fægði armbandið sitt með vasaklútnum,
sem hún hafði vætt í munnvatni sínu. Allar hugsuðu
þær um nýju stúlkuna, sem von var á í skólann næsta
dag. Jenný ein hugsaði til hennar með kvíðablandinni
óró, sem kom fram í þunglyndislegum leik hennar á
píanóið. Nanna hugsaði með kæruleysi til hinnar
ókunnu stúlku. Þetta snerti hana svo lítið. Lilja naut
þess með duldri gleði, að Jenný kviði fyrir komu henn-
ar, en Jóhanna gladdist yfir því, að ef til vill kæmi
þarna stúlka, sem væri henni andlega skyld og líktist
henni að námsgáfum og þroska. Og „engillinn“ Jóhanna,
sem var svo hrifin af því, hve armband hennar glansaði,
varð fyrst til að rjúfa þögnina.
„Er það á miðvikudag eða fimmtudag, sem við fá-
um mánaðareinkunnir okkar?“
„Á miðvikudag,“ sagði Nanna og leit til hinna.
„Guð á himnum,“ andvarpaði Jóhanna, en Jenný
hamraði nú fjörugan polka. Lilja leit snöggt til Jó-
hönnu og sagði: „Ég held, að þú þurfir ekki að stynja.
Alltaf færð þú góðar einkunnir. Þú dregur heldur
aldrei af þér. En við Nanna, við fáum lágar einkunnir,
og allir vita, að við gerum ekki eins og við getum,“
sagði Lilja yfirlætislega. „Mamma skammar okkur líka
alltaf, einkum mig, sem sat eftir í bekknum í fyrra,“
og allt í einu varð hún alvarleg á svipinn. „Skelfur þú
ekki Jenný?“ bætti hún við.
Jenný lék enn hraðan polka. Hún sneri sér við á
stólnum og svaraði glaðlega: „Ég? Eruð þið alveg frá
ykkur? Ég er svo vön að fá lélegar einkunnir. Látum
okkur nú sjá. Ég kom sex ára í skóla, og nú er ég
fimmtán ára. Ég hef því verið níu ár í skóla. Á þessum
níu árum, hef ég aldrei í eitt einasta skipti fengið reglu-
lega góða einkunn. Ég hef því ekkert að óttast og
einskis að sakna. Ég er fyrir fram vonlaus. Maður venst
öllu, og manni lærist snemma að sætta sig við hlutina.“
Jóhanna leit til hennar undrandi. „Ertu aldrei hrædd
og kvíðandi, þegar kemur að þínu nafni, er einkunnir
eru lesnar upp og ungfrú Prior lítur til þín ásakandi?
Mér sýnist þú þá svo oft hrygg á svipinn.“
„Það er einkunna svipurinn minn, sem ég set alltaf
upp við slík tækifæri,“ sagði Jenný og lagði undir flatt.
„Ég halla svona höfðinu og lít á ská niður. Svo kross-
legg ég hendurnar, bít á vörina og skýt hökunni svona
inn. Ég kann þessa stellingu utan að.“
„Jæja,“ greip Lilja frarn í. „Ég hef þó séð þig með
tárin í augunum.“ ,
„Það á líka að fylgja,“ sagði Jenný. „Annars væri
allt ónýtt.“
Nanna og Jóhanna hlógu, en Lilja yppti öxlum fyr-
irlitlega og sagði: „Já, þetta getur þú sagt okkur.“ Hún
gat ekki þolað, hve Jenný tók sér þetta létt.
„En bíðið þið við,“ Jenný tók margbrotið pappírs-
blað upp úr vasa sínurn. „Hvað kom út úr heimadæm-
inu hjá ykkur?“
„Við fengum 41/2%,“ svaraði Nanna strax. Nanna og
Lilja voru systur, og sögðu ætíð við, þegar rætt var
um námið, enda líktust úrlausnir þeirra í öllum grein-
um eins og samvaxnir tvíburar.
„Hvað fékkst þú út Jóhanna?“ spurði Jenný.
„Ég man það ekki,“ svaraði Jóhanna.
„Fékkst þú líka 41/4%, Jenný?“ spurði Nanna.
„Ég hef enga útkomu fengið,“ svaraði Jenný, „því
að ég hef ekki litið á dæmið.“ Jenný hló, eins og þetta
væri ákaflega skemmtilegt. „Ég fór hingað í dag í
þeirri von, að einhver ykkar gæti sagt mér útkomuna
og reiknað með mér dæmið.“
Lilja, sem í rauninni var góð og hjálpsöm, fór að
rifja upp dæmið í huganum, en gat ekki munað að-
ferðina. Nanna byrjaði alltaf á sömu setningunni og
komst svo í strand. Jóhanna sat þegjandi og starði út í
loftið. Það var eins og hún fyndi á sér einhver óþæg-
indi.
„Ég man alls ekki aðferðina,“ sagði Lilja mótlætt.
„Og þú manst hana ekki heldur, Nanna. Þetta var svo
vont dæmi. Ég skil bara ekki, hvernig við fengum
rétta útkomu.“
„F.n það veit ég,“ sagði Nanna. „Við vissum, að út-
koman átti að vera 41/4%, og við reiknuðum dæmið
cftir því. Jóhanna, náðu í reikniheftið þitt. Þú hlýtur
að hafa það við höndina. Þú ert heima hjá þér.“
Jóhann roðnaði. „Þú veizt, að ég er aldrei vön að
sýna öðrum mínar úrlausnir og bið heldur aldrei aðra
um hjálp.“
„En það sakleysi,“ sögðu þær báðar samtímis, Lilja
og Nanna, og kenndi háðs í röddinni, en Jenný sagði
glaðlega:
„Ef þú vilt síður gera þetta, þá skaltu ekkert vera að
hjálpa mér. F.n mér finnst þó, að þú gerir meira góð-