Heima er bezt - 01.09.1956, Side 47

Nr. 9-10 Heima 327
-----------------------------— er bezt-----------------------------
verk með þvl að hjálpa vinstúlku þinni, sem er í vanda
stödd, en stritast við að vera heiðarleg allt þitt líf. En
það lítur nú hver á málin frá sínu sjónarmiði.“
Um stund átti Jóhanna í harðri baráttu við sjálfa sig.
Það var barátta milli þess, sem hún áleit skyldu sína, og
á hinn bóginn var þráin að hjálpa Jennýju, sem hún
dáði og elskaði. Y’rssulega fannst henni margt rétt í því,
sem Jenný hafði sagt.
„Taktu reikniheftið,“ sagði hún stillilega. „Það ligg-
ur á píanóinu. En þú mátt ekki skrifa skýringarnar
orðréttar upp.“
Vinstúlkurnar þrjár urðu alveg orðlausar. Aldrei
hafði Jóhanna tekið þátt í slíku. Já, hún Jenný gat vaf-
ið öllum um fingur sér. I raun og veru voru þær allar
þakklátar Jóhönnu fyrir hennar óvænta göfuglyndi.
Nanna greip eina köku af kökudiskinum og gat þess
um leið, að alltaf ætti Jóhanna svo ágætar kökur!
Jenný flýtti sér að afrita dæmið.
„A að margfalda þarna með þremur eða fimm, Jó-
hanna?“ spurði Jenný.
„Með fimm,“ svataði Jóhanna.
„Þakka þér fyrir. Viltu stinga köku upp í munninn
a mer.
Jenný var að enda við að afrita dæmið, þegar vinnu-
konan kom inn og sagði að skilaboð væru komin til
Jennýjar litlu um að koma sem fyrst heim.
„Sagði hún Jenný litla?“ sagði Lilja. Hún var nýlega
orðin 16 ára.
„Ég skal segja henni, að þetta megi hún aldrei gera
aftur,“ sagði Jóhanna kurteislega. Svo bætti hún við:
„Segðu mér, Jenný. Hvenær ætlar þú að fara að setja
upp hárið?“*
„Ekki næstu hundrað árin,“ svaraði Jenný, án þess að
líta upp úr dæminu.
„Bráðum fer ég að setja hárið upp,“ sagði Nanna.
„Það er að segja, ef mamma leyfir það. Sjáið þið stelp-
ur. Ég hef svo Ijótt og rytjulegt hár. Það er svo slétt
og óverulegt, þegar það liggur svona laust. Það yrði
mikið skárra, ef ég setti það upp.
Jenný dró andann léttar og þurrkaði af pennanum
á sokknum sínum, — en Jóhanna hélt sig við sama um-
talsefnið og spurði: „Hvernig ætlarðu að setja hárið
upp, Nanna? Ætlarðu að teygja það aftur og hafa hár-
ið í hnút eða vöndli ofan á hvirflinum?"
„Það hef ég ekki ákveðið enn. Ef til vill set ég hárið
upp í hnút í hnakkanum. Ertu nú búin, Jenný?“
Nú datt Jóhönnu í hug, að það gæti valdið óþæg-
indum, ef dæmin yrðu alveg eins orðuð og útreikningur
allur eins.
„Hvenær verður dæmunum skilað aftur?“ sagði hún
hugsandi. „Þú hefur gætt þess, Jenný, að afrita ekki
dæmið alveg óbreytt.“
„Auðvitað gerði ég það,“ svaraði Jenný. En auðvelt
var að sjá það á svipnum, þegar hún leit upp, að því
hafði hún alveg gleymt. Hún leit glettnislega til Lilju
og Nönnu og bætti við: „Þetta er nú ekki í fyrsta skipti,
sem ég afrita dæmi.“
„Það er víst beðið eftir þér, Jenný,“ sagði Nanna.
Hún mundi það allt í einu, að vinnukonan heiman frá
Jennýju hafði beðið lengi frammi. En skyldutilfinn-
ingin var ekki sterk hjá Jennýju. Hún muldraði kæru-
leysislega:
„Já, ég átti vitanlega að korna samstundis, eins og
frænka er vön að segja.“
Rétt í því að allar stúlkurnar stóðu upp og sýndu á
sér fararsnið, kom Andrés, bróðir Nönnu og Lilju, að
sækja þær. Andrés var ætíð eins konar skotspónn
Jennýjar. Hún gat aldrei stillt sig með að stríða hon-
um. Hann hafði hárautt hár, stór ljósgrá augu og stór-
an ófríðan munn, sem eina framtönn vantaði í. Hann
gekk háleitur og stamaði dálítið, — einkum þegar hann
átti tal við Jennýju, sem hafði þann sið að horfa fast
framan í þá, sem hún talaði við.
„Hæ-hæ. Hér er Andrés kominn," sagði Jenný háðs-
lega, en Jóhanna lagaði kjólinn og rétti honum hend-
ina kurteislega og hneigði sig létt. Jóhanna gerði sér
aldrei mannamun. Það var alveg sama, hvort pilturinn
var fríður eða ófríður. Hún reyndi alltaf að vera hlv-
leg og aðlaðandi. Núna leiddist henni mest, hve slæð-
an hennar var leiðinleg. „Gjörið svo vel að setjast,“
sagði hún kurteislega.
„Má ekki bjóða þér köku, elskan,“ og Jenný rak
kökudiskinn alveg upp að nefinu á Andrési og brosti
háðslega.
Andrés blóðroðnaði og stamaði: „Nei — nei — þökk
fyrir.“
„Þykir þér ekki kökur góðar}u hélt Jenný áfram.
Tónninn í orðum hennar sýndi það, að hún teldi
hann mesta furðuverk veraldar.
Það þykknaði í Lilju, en Nanna þóttist ekki taka eftir
neinu.
„Jú, stundum — ekki alltaf,“ stamaði Andrés.
Andlit Andrésar var nú orðið eins eldrautt og hárið,
og ekki bætti það fyrir, þegar Jenný sagði ósköp sak-
leysislega: „Jæja, svo þér þykir kökurnar ekki nógu
góðar. Það er heldur ánægjulegt fyrir þig, Jóhanna.“
„Jæja,“ sagði Jóhanna. Hún var aldrei snör að koma
fyrir sig orði.
„Nei, það sagði ég ekki,“ muldraði Andrés aumingja-
lega. „Ég sagði bara...."
Andrés fékk ekki að ljúka við setninguna. Lilja stóð
snögglega upp og sagði: „Komið þið, krakkar. \rið
þurfum að komast heim.“
Jóhanna hringdi á vinnukonuna og bað hana að koma
með kápurnar.
# Hárgreiðslan var þá allt önnur en nú. — Þýð.
Framhald í næsta blaði.