Heima er bezt - 01.09.1956, Síða 52

332 Heima Nr. 9-10
--------------------------------er bezt----------------------------
honum. Fregnir hennar voru svo ótrúlegar, að hin
hamslausa þrá eftir bréfinu hjaðnaði.
„Þú ætlar að gera það. Er það ekki?“ sagði kona
hans með áherzlu.
„Ég skal ná í Cindýju undireins,“ svaraði Dan.
Þegar hann lagði heyrnartólið á kvíslina, vissi hann
ekki, hvað fyrir hafði komið, eða hvers vegna hann
fékk þessa skipun frá Glenn Griffin um, hvað hon-
um nú bæri að gera. Það var ekkert vit í neinu af
þessu, en reiðin sauð upp í honum, er honum var
Jjóst, að á hann hefði verið leildð. Peninganna var ekki
von í dag. Það hafði Glenn Griffin alltaf vitað. Pen-
ingarnir voru ekki sendir fyrr en Glenn Griffin hafði
talað við þessa konu í gærkveldi. Þeir gátu ekki komið
fyrr en á morgun. Glenn Griffin hafði logið að hon-
um, til þess að koma honum á brottu úr húsinu, hafði
verið í mun, að allt gengi sinn vanagang, svo að enginn
grunur gæti vaknað.
En nú hafði samt sem áður eitthvað óvænt gerzt,
og Dan reyndi að hliðra sér hjá að hugsa um, hvað
það gæti verið. Eftir hálfa klukkustund mundi hann
og Cindý nema staðar fyrir utan aðalbúðirnar í verzl-
unarhverfinu í austurhluta bæjarins. Annað vissi hann
eltki. Glenn Griffin hafði ekkert sagt honum, hvers
vegna þau skyldu fara þangað og eftir hverjum bíða
skyldi þar. Og sennilega vissi Elenóra það heldur ekki,
eða hún hafði skipun um að minnast ekld á það í
símann.
I3an fór í lyftuna, þrýsti á lmappinn og lét brenn-
andi heitt enni sitt nema við kaldar járngrindurnar.
Það er aðeins hægt að þvinga menn að vissu marki.
Glenn Griffin, sagði hann við sjálfan sig. Sérhver mað-
ur getur ekki þolað nema takmarkaða valdbeitingu.
Allt á sér takmörk. Honum var ljóst, að hann var
kominn á fremsta hlunn með eitthvað, en gerði sér
ekki aftur á móti fyllilega ljóst, hvað hann ætlaðist fyrir.
Hann vissi líka, er hann gekk út úr lyftunni og tog-
aði hatt sinn niður á ennið, að hann gat ekki teflt á
tvær hættur. Ef hann léti kylfu ráða kasti, mundi allt,
sem hann áorkaði til þessa, og allt, sem fólk hans
hafði orðið á sig að leggja, vera til einskis. En ef hann
reyndi að halda öllu í jafnvægi í þessum gráa leik, var
nokkur von, enda þótt ekki væri hægt að segja, að hún
væri mikil.
Já, þannig er málum háttað, sagði hann við sjálfan
sig. Mundu það! Svo þrammaði hann af stað.
Robish var í þessari andránni um megn að fara út
úr herberginu, sem hann var í. Hlaupamæðin háði
honum ekki lengur, og hinn villti, dýrslegi kvíði var
að baki. Hann hafði gripið hann, er hann æddi af
stað inn í skóginn eftir að hafa lcomizt að raun um,
að bifreiðin var ógangfær og hann yrði að ganga. Víst
hafði hann orðið skelkaður — og argur. Mest gramdist
honum við þennan karl, sem hafði reynzt svona út-
undir sig. Vel af sér vikið, að hann sltyldi geta leikið
svona á gamla Robish! Honum hlýnaði eilítið um
hjartarætur, er hugurinn reikaði til karlsins.. Þótt hann
væri orðinn rennblautur, fór einhver notalegheitatitr-
ingur um hann allan. Hann minntist þess, hvemig karl
hafði reynt að hlaupa og verið undarlega1. stirðbusaleg-
ur, og svo þegar hann stanzaði, sparkaði mölinni upp
með öðrum fæti, teygði síðan stutta, grindhoraða hand-
legginn frá sér, spriklaði svo skringilega, unz Robish
sendi honum tvær ltúlur til viðbótar. Þessi endurminn-
ing kom Robish til að brosa. Þannig skyldi fiann leika
þá alla, þessa kænu þorpara!
Glenn taldi hann heimskingja. O, Robish fór svo
sem nærri um, hvað Glenn hugsaði. En var því svona
farið? Hafði hann ekki haldið út úr skóginutm, haldið
rakleitt til verzlunarhverfisins og komið þar í hug að
hringja? Stóð hann kannski ekki hérna í Jíarlmanns-
deildinni, öruggur og ánægður, og bcið þess, að bifreið
Rauðkollu litlu kæmi eftir honum?
Ur glugganum gat hann séð yfir bílastæðin. Föt
hans voru rennblaut. Andardráttur hans var að verða
eðlilegur. Hann þurfti nú aðeins að) horfa á konurnar
stíga út úr bílunum, stökkva yfir pollana og halda
sem fastast um börn sín eða böggla. Honum þótti
notalegt til þess að hugsa, að hann skyldi standa þarna
í hlýju herbergi, en vita af kuldanum úti fyrir og þessa
notalegheitatilfinningu kórónuðu svo skotin þrjú, sem
enn voru í skammbyssunni. Hann hafði ákveðið, hvernig
hentast væri að nota þau. Eitt átti hann Hilliard að fá;.
karlinn, sem barið hafði hann, en hið næsta skyldi stelp-
an fá, en hún átti sökina í öllu. Hilliard skyldi fá leyfí
til að sjá, er hann sendi stelpunni skotið. Það gat verið
eins og einskonar afborgun. Og ef Griffin maldaði
í móinn, sá bölvaði sláni, sem stofnaði öllu í voða til
þess að geta knésett lögreglumann, sem hafði brotið á
honum kjammana, nú, þá var þriðja skotið í byssunni.
Var það kannski ekki rétt athugað? Hann varð að
gæta þess, að skilja byssuna ekki við sig upp frá þessu.
Þriðja skotið mátti sem bezt nota handa Glenn Griffin.
Robish taldi sig nú vera sólar megin í dalnum.
Glenn hafði nefnt hálfa klukkustund. Robish hafði
enga möguleika til að geta sér til um tímann, en hann
hugði, að tíu mínútur mundu vera síðan hann talaði við
Griffin, en þær gátu eins vel verið tuttugu.
Svo heyrði hann í fjarlægð mjög dauft ískur í sír-
enu. Langt í burtu. Hann brosti.
F.n brosið hvarf, og hann varð hundslegur á svip-
inn. Ef til vill munu þessir lögreglumenn umkringja
skóginn, af því að þeir héldu, að hann hefði haldið
inn í hann. Hann hafði enga hugmynd um, hve langan
tíma hann hafði verið að brjótast gegnum hann. Lög-
reglan gat kannað hann á hálfri klukkustund og birzt
síðan á götunni.
Hver fjandinn var orðinn af þessari Rauðkollu?
„Cindý kemur aftur eftir nokkrar mínútur,“ sagði
Kalli Wright. „Hvers vegna viljið þér ekki ganga inn
og bíða í skrifstofu minni?“