Heima er bezt - 01.09.1956, Page 53

Heima
Nr. 9-1.0
„Hvar £r ikún? “
Karl lét lúan Hilliard ganga á undan sér inn fyrir.
Hinn hvassi stípunartónn í rödd hans, sem annars var
róleg, hafði vakið athygli hans, jafnframt þetta svefn-
gcngilslátæði, :sem virtist einkenna manninn.
„Herra Hepburn er að lesa henni fyrir,“ sagði Karl
dálítið kæruleysislega og bauð vindling.
Annaðhvort :sá Dan það ekki, eða hann hafði enga
löngun til að reykja. „Hve lengi verður hún að þessu?“
Karli háifgramdist við þennan mann, sem stóð þarna
eins og þvara í miðju gólfi, starði eins og ringlaður
út í bláinn með rennvotan hattinn á höfðinu. „Það
get ég ekki sagt yður,“ sagði hann, og gremjan kom
fram í orðunum. En hann fann, að hún hvarf honum
í sömu andránni. En hvers vegna? Því gat hann ekki
svarað. En þessi deyfð yfir manninum, þessar miklu,
slútandi axlir og þetta þreytulega andlit með djúpum
dráttum og freknum — allt varð þetta til að gera hann
órólegan. „Þér sjáið.... “ hóf hann máls, en þagnaði
skyndilega. „Viljið þér ekki setja yður niður?“
„Gætir þú ekki náð í hana, Kalli?“ spurði Dan Hilli-
ard. „Það er — mikilvægt.“
„Herra Hilliard.11 Karl dró djúpt andann. „Er citt-
hvað að?“
„Hvers vegna spyr þú að því?“ Orðin voru eins og
svipuhögg.
„Ég á við — hefur eitthvað komið fyrir Cindýju.
Eða yður sjálfan? Eða hin?“ Karl hristi höfuðið ringl-
aður, studdist fram á skrifstofuborðið með krosslagða
fætur. „Það var ekki ætlun mín að vera forvitinn. Ef
til vill kemur mér þetta ekki við. Fyrst hélt ég, að
eitthvað angraði Cindýju, sem vildi láta mig sigla
minn sjó. Annar væri kominn í spilið. Eitthvað var það
í þá áttina. En svo--------“
„Svo hvað?“
„Ja, ég veit það svei mér ekki.“
Og við þetta sat. Það sat við þetta, af því að það
eina, sem Hilliard vildi segja, var það sama, sem Cindý
sagði um morguninn, er hún kom tíu mínútum of seint
eftir morgunmatinn, angurvær og þreytuleg að sjá?
„Þú ert farinn að sjá ofsjónir, Kalli‘“ Nú tók faðir
hennar sér í munn þessi sömu orð.
„Það var fyrst í gærkveldi,“ sagði Karl þrjózku-
lega og ætlaði ekki að láta hlut sinn að svo komnu
máli.
Og þar sem Dan Hilliard stóð þarna blautur og
hræringarlaus, sagði Karl honurn allt af létta, þótt ekki
væri það mikið, sagði honum, hvernig Cindý hefði
stokkið frá honum við húsið, hversu hún hafði heimt-
að að komast sem fyrst heim, eftir að hafa setið þögul
allt kvöldið, táraflóð í bílnum, og svo þessi spurning,
hvort hann ætti skammbyssu. Hann gaf nákvæmar gæt-
ur að Dan og kipraði augun, um leið og hann nefndi
skammbyssuna.
„Það er eitthvað bogið við þetta. Það er allt, sem
ég get sagt.“
„Þetta kemur þér ekki við, Karl.“
„Ef til vill ekki, en------“
„Hér er ekki um neitt en að ræða. Málið er þér
óskylt. Skiptu þér ekki af þessu frekar.“
Það hafði ekki verið talað svona við Karl síðan hann
var í sjóiiðinu. Honum hafði ekki getizt að þessu þá,
en þó hafðf þetta aðeins verið forsmekkur af því, sem
hann varð að sætta sig við þá. Nú gat enginn neytt
hann til að sætta sig við slíkt orðbragð.
„Mér er málið skylt, ef það varðar Cindý, herra
Hilliard.“
Svo var gripið í hattinn og honum hallað svolítið
á kollinum, og augu Dans urðu skyndilega athugul
og harðneskjan í augnasvipnum hvarf. „Nú er því
þannig varið, Karl?“
„Já,“ sagði Karl rólega, „hvort sem yður líkar það
betur eða verr.“
„Mér líkar það verr — eða réttara sagt: mér líkaði
það ekki vel. En ég hef ekki tíma til að tala um slíkt
núna, heldur ekki að hugsa um það.“ Ákafanum brá
aftur fyrir í svipnum. Hann gekk til dyranna. „Hvar
er skrifstofa Hepburns?“
„Nú skal ég ná í hana,“ sagði Karl, um leið og hann
gekk framhjá þessum þreklega manni, reiður og utan
við sig, með nýjan grun, er hann barði á dyr Hep-
burns, grun um, að hér væri um að ræða eitthvað
alvarlegra en andúð þá, sem Dan Hilliard kynni að
hafa á honum. Hér var um eitthvað mjög alvarlegt að
ræða, eitthvað brýnt, eitthvað, sem vakti örvæntingu.
Hann sagði nokkur orð og gaf henni nánar gætur,
er hún spratt á fætur án þess að líta við Hepburn, og
flýtti sér fram fyrir. Hann fór á eftir henni. Hann
sá, er þau hittust. Þau hvísluðust eitthvað á. Cindý
tók treyjuna sína. Dan Hilliard gekk í humáttina að
ganginum Cindý leit hvasst um öxl, myrkum augum,
og hélt svo á eftir föður sínum.
Karl stóð hreyfingarlaus og starði á lokaðar dvrn-
ar. Gott, hann skyldi þá sjálfur grafast fyrir um þetta.
Það kemur mér við, ef um Cindý er að ræða.
Þannig er þetta, Karl. Þú hefir sjálfur sagt það. Þar
brenndir þú allar brýr að baki þér. Nú er engin und-
ankomuleið.
Þannig var það. Hann elskaði Cindýju Hilliard, og
hann vissi ekki, hvernig þessu mundi reiða af. En hann
varð að komast til botns í öllu þessu.
Hann þreif regnkápu sína og gekk ákveðnum skref-
um út úr skrifstofunni.
IV.
Þegar út á götuna kom, varð Karl allt í einu ofsa-
hræddur, en jafnaði sig brátt. Þessi hræðsla hafði gripið
hann, er hann sá á eftir Dan Hilliard ganga þungum,
reikulum skrefum við hlið dóttur sinnar, sem var létt
upp á fótinn eins og hind. Þau gengu inn á bílastæðin,
þar sem Cindý hafði bíl sinn á daginn. Skyldi hann nú
missa sjónar á þeim, áður en hann óséður gæti komizt