Heima er bezt - 01.09.1956, Síða 58

64) Hvað á ég að gera? Ég brýt heilann
um þetta allan daginn. En þá gerist dá-
lítið, sem veldur því, að ég ákveð, hvað
gera skuli. Ég er í eldiviðarskýlinu, er ég
heyri raddir Jónasar og Sexteins nálgast.
Ég fel mig í skyndi bak við viðarhlaða.
65) Jónas og Sexteinn koma inn. Þeir
eru æði flóttalegir í fasi. Þeir hafa með-
ferðis böggul, sem þeim er umhugað um
að fela sem tryggilegast. Koma þeir sér
saman um að stinga honum á bak við
eina þaksperruna.
66) „Stolnu teikningarnar," hugsaði ég.
Ég er ekki í neinum vafa um þetta. Er
J ónas heldur burt með félaga sína, bregð
ég við, seilist eftir stranganum og geng
úr skugga um, að í honum séu reyndar
teikningar. Nú býð ég ekki boðanna.
67) Ég leita að Stínu. „Ég hef fundið
teikningarnar, sem stolið var,“ segi ég,
„og nú tek ég þær og kem þeim aftur til
verkfræðingsins. — Auðvitað minnist ég
ekki á, hver hafi stolið þeim. Hvernig
lízt þér á, Stína? Er ekki vel til fallið að
hræða Jónas á þennan hátt?“
68) Stínu virðist þetta mesta heillaráð
og býðst til að vísa mér leið heim til
Wadmans. — Um nóttina hefjumst við
lianda. Ég sæki teikningarnar í eldivið-
arskýlið, og síðan leggjum við af stað
til að koma þeim í réttar hendur.
69) Er við komum loks að húsinu, logar
þar enn ljós í gluggum. Nú stingur Stína
upp á því, að hún læðist að húsinu og
laumi stranganum upp á veröndina. Ég
mótmæli: „Nei! Ég ætla að leggja strang-
ann við dyrnar, kveðja dyra og laumast
brott, áður en nokkur verður mín var.“
70) F.n nú bregður svo við, að útidyrn-
ar eru opnaðar skyndilega. í gættinni er
maður með hund við hlið sér. Og í sömu
andránni verður seppi okkar var og gelt-
ir ákaft. Við laumumst burt.
71) En hundurinn er ólmur. Hann
tekur á rás á eftir okkur, sígeltandi. Við
hlaupum sem fætur toga, en hundurinn
dregur á okkur og gerist æ háværari.
Við verðum dauðskelkuð.
72) Allt í einu hrýt ég um tréstubb og
dett kylliflatur og missi um leið strang-
ann með teikningunum. í sömu andrá
er hundurinn kominn á vettvang, gríp-
ur strangann og þýtur burt með hann.
338 Heima er bezt