Heima er bezt - 01.01.1968, Page 30

Við bræður vorum nýbyrjaðir að róa aftur, eftir
smá hvíld.
„Hvenær skyldi nú strok okkar verða uppgötvað,“
spurði ég.
„O — sennilega ekki fyrr en hann Jón gamli kemur
niður á bryggju í sinni venjulegu morgungöngu,“
svaraði Halli, en bætti svo við: „Það verður gaman
að leika á þá gömlu, þegar þeir taka upp á því að
elta okkur. Já, við skulum svei mér leika skemmtilega
/ 1 r a
a þa.
„Já, en hvað eigum við að taka okkur fyrir hend-
ur, þegar við komum til Litluvíkur?“ Það var ég,
sem spurði enn.
„Leitum að gulli,“ svaraði Halli.
„Leita að gulli. Heldur þú að sú leit beri nokkurn
árangur?“ spurði ég.
„Hver veit? Gull getur leynzt á hinum ótrúleg-
ustu stöðum. Þú veizt, að til er hellir í Litluvík, sem
nefnist Gullhellir. Eftir gulli er hann skírður. Þess
vegna er ekki ósennilegt, að í þessum helli leynist
gull,“ mælti Halli.
Við létum nú samræður niður falla og einbeittum
okkur að róðrinum. Enn var blíðskaparveður, logn,
og himininn heiðskýr. Það var orðið þó nokkuð
bjart. Ekki liði á löngu, áður en það væri orðið full-
bjart.
Við rerum og rerum af miklum krafti og eftir
nokkurn tíma kom Litlavík í ljós. Þetta var, sem fyrr
er getið, lítil vík, girt háum fjöllum og var því við
hana lítið sem ekkert undirlendi. Þess vegna hafði
aldrei verið búið þarna, en vel gat ég trúað því, að
í þessari vík hafi til forna, já, og jafnvel langt fram
eftir öldum, kannske allt fram á þennan dag, hafzt
þar við útilegumenn og aðrir óbótamenn, sem höfðu
þurft að forðast aðra menn.
Við rerum nú inn víkina og innan skamms vorum
við komnir á þurrt land og búnir að draga séttuna
upp í fjöruna.
„Jæja, eigum við þá ekki að fara að leita að Gull-
hellinum, sem á að leynast einhvers staðar hér í ná-
grenninu?“ sagði Halli. Ævintýraþrá hans var mikil.
„Nei,“ sagði ég, „fyrst verðum við að fela bátinn,
«f ske kynni, að þeir sem á eftir okkur sækja, myndu
rekast hingað.“
„Já, það er alveg satt hjá þér. Við verðum að fela
hann á góðum stað. Á það góðum stað, að hann sjá-
ist alls ekki,“ mælti Halli spekingslega.
„En hvar er góður staður, þar sem hægt er að fela
hann? Mér sýnist ekki, að margir staðir komi til
greina,“ mælti ég.
„Satt er það, bróðir sæll. En ég held, að sá eini
staður sem komi til greina, sé í stórgrýtinu þama yf-
ir frá. Já, þangað förum við með bátinn og þar fel-
um við hann,“ sagði Halli.
Þar eð ég samþykkti þessa uppástungu bróður
míns, fluttum við séttuna til stórgrýtisins og komum
henni þar fyrir á milli tveggja stórra steina og þökt-
um hana svo með þangi. Er því var lokið var ekki
hægt að koma auga á séttu í henni Litluvík.
„Þá er þessu verki lokið,“ mælti Halli glaðlega og
bætti svo við: „Nú tökum við með okkur nestið og
leitum að Gullhellinum. Þegar við svo höfum fund-
ið hann, leitum við að gulli. Heldur þú, að það verði
ekki spennandi, maður?“
„Jú, en ég sting upp á því, að við fáum okkur eitt-
hvað í svanginn af nestinu, áður en við förum að
leita að Gullhellinum. Ég er orðinn glorhungraður,“
sagði ég.
„Já, og ég líka,“ sagði Halli, „en samt vil ég, að
við leitum nú þegar að Gullhellinum og snæðum svo
í honum.“
Ég samþykkti það sem Halli sagði og fórum við
þegar að leita að hellinum og fundum hann eftir
stutta leit. Var hann í hömrum, er stóðu niður við
fjöru, austan megin við víkina. Þetta var nokkuð stór
hellir með þurru sandgólfi.
„Jæja, þá er blessaður Gullhellirinn fundinn,“
sagði Halli, er við gengum inn í hann.
„Já, og nú tökum við upp nesti okkar og snæðum,“
sagði ég um leið og ég settist í þurran sandinn og
byrjaði að opna nestispokann. Þar eð þið þurftum
að blanda ávaxtasafann með vatni, til að geta skolað
kexinu og hinu góðgætinu niður, fórum við út úr
hellinum í leit að vatni, með tvær tómar gosflöskur
meðferðis, en í þær átti að sjálfsögðu að setja vatnið.
Skammt frá hellinum fundum við svolitla lækjar-
sprænu og í henni fylltum við gosflöskurnar með
tæru og svölu íslenzku bergvatni, sem miklu menn-
irnir segja, að eigi ekki sinn líkan sökum gæða, hvar
sem er í heiminum. Við snerum nú aftur heim að
hellinum og tókum til við að seðja hungur okkar.
Ekki leið á löngu áður en við bræður vorum orðn-
ir fullsaddir. Tókum við þá saman það, sem afgangs
var, og létum aftur í nestispokann, þar sem það átti
að bíða betri tíma.
„Jæja, nú er ég kominn í reglulegan ævintýrahug,
‘26 Heima er bezt