Heima er bezt - 01.01.1968, Qupperneq 33

★ ★★*★★★**★*★★**★****★**★*★★**★*
Á meðan tíndi Vala sér ber eða lagði sig líka út af
og lofaði þreytunni að líða úr handleggjum og baki.
Hún fann hvernig þreytan seytlaði burt, en Manga
sagði að þegar maður eltist, sæti þreytan kyrr í
skrokknum, og að lokum víki hún ekki þaðan fram-
ar, en yrði að þessari bannsettu gigt sem hrjáði flesta
þá er komnir væru á efri ár.
Sólin mjakaðist ofurhægt í rétta átt. Vala var þó
stundum í vafa um hvort hún hreyfðist. Manga hafði
sagt henni, að þegar sólin tæki upp á því að standa
kyrr eða ganga öfugt, vissi það á að heimsendir væri
í nánd.
Loks var þó komið kvöld, og tími til kominn að
halda heim. Vala dróst viljandi aftur úr, og þegar
lestin ásamt Grímsa og föður hennar var horfin heim
fyrir Stekkinn, hljóp hún í spretti upp að Huldu-
borgum. Full eftirvæntingar gáði hún upp fyrir
steininn. Jú, pokinn var horfinn. Hjartað hoppaði í
brjósti hennar.
Nú væri hún hetja að þora að halda mann á laun!
Já þetta var alveg eins og í fornsögunum. Þá voru
það ekki nema ríkir menn og höfðingjar sem þorðu
að halda menn á laun í helli eða jarðhúsi. Henni
hafði alltaf þótt mest til þess koma í fornsögunum,
er þeim var hjálpað sem minni máttar voru. Hún
hafði lifað sig inn í sögurnar, og oft og mörgum sinn-
um sá hún fyrir sér útivist Grettis í Drangey. Bara
að hún hefði verið þar, þá hefði enginn komið hon-
um að óvörum.
Gæti hún nú fundið ráð til að færa piltinum mat
daglega, væri alveg víst, að hann gæti lifað af vetur-
inn í hellinum. Það er að segja væri veturinn ekki
mjög harður. Annars yrði að finna annan felustað.
En koma tímar og koma ráð. Nú hefði hún nóg til
að hugsa um og þyrfti ekki að lifa sig inn í fornsög-
ur, þar sem hún væri alltaf sú er framúr öllu réði, og
allir vildu með í ráðum hafa.
Hvílíkir draumórar! Hún lét sig engu skipta, þótt
þeir væru heimskulegir og víðsfjarri raunveruleik-
anum. Án þeirra væri lífið alltof tilbreytingalaust og
hversdagslegt.
Þegar hún á veturna sat og prjónaði af kappi, rjóð
í kinnum með glampa í augum, og Málfríður hældi
henni fyrir dugnaðinn, þá var það ekki af því að hún
væri að keppast við. Ónei, — þá var hún einmitt þátt-
takandi í miklum og spennandi atburðum. Eftir því
sem sagan varð meir æsandi prjónaði hún ákafara og
hraðara.
Eða þá á kvöldin þegar hún var háttuð, þá hlakk-
aði hún til þess að geta haldið áfram sögunni, þar
sem hún sofnaði frá henni kvöldið áður. Það var eins
og að hlusta á framhaldssögu í útvarpinu.
Útvarpið, bara að það væri ekki til! Hún hataði
þetta tæki, sem í sífellu þuldi fréttir af eymd og eyði-
leggingu og dauða þúsunda ef ekki milljóna manna.
Hefði hún ráðið einhverju, myndi hún hafa slökkt á
tækinu í hvert einasta sinn sem kornið var að fréttum.
Málfríður hlustaði með andakt, og pabbi Völu þoldi
ekki nokkurn hávaða, meðan þær voru lesnar.
Það var alveg sama, hve mjög Vala reyndi að
sporna við því að heyra fréttirnar og einbeitti hug-
anum að allt öðru, fréttirnar tróðu sér inn í eyrun á
henni, þessi viðbjóðslegu orð. Og hafi maður einu
sinni heyrt þau, er ekki svo auðvelt að gleyma.
Fyrstu daga stríðsins hafði hún enga matarlyst og
gat ekki sofið. Það var sama þó hún stingi fingrunum
í eyrun eða vefði sænginni um höfuðið, hún heyrði
samt allt, bæði það sem sagt var frá í útvarpinu, og
Heima er bezt 29