Heima er bezt - 01.01.1968, Side 36

Vala varð að mjólka kýrnar og kveikja upp eld-
inn. Henni létti mikið morguninn sem Manga kom
aftur fram og tók við sínum verkum, eins og ekkert
hefði í skorizt. Manga stakk að henni kandísmola
sem hún dró upp úr pilsvasa sínum og strauk henni
um vangann. Vala var komin á fremsta hlunn með
að segja henni frá Úlla, en hætti við það á síðustu
stundu, og í stað þess sagði hún:
„Manga, veiztu að mig dreymdi í nótt, að ungur
maður í bættum fatagörmum og auðsjáanlega sár-
svangur, kæmi inn í fjósið til þín, þar sem þú varst að
mjólka, og bæði þig að gefa sér mörk af mjólk kvölds
og morgna.
„Hvað sagði ég?“ spurði Manga spennt.
„Þú tókst hvíta merkurmálið þitt, fylltir það af
mjólk og fékkst honum. ,Hana, skarnið, hafðu þetta/
sagðir þú.“
„Nei, það hefði ég ekki sagt við ókunnugan
mann.“
„Jú, jú, þú sagðir þetta, enda var þetta ekki mað-
ur, bara strákur sýndist mér, lítið eitt eldri en ég,
mér fannst hann vera líkur Herði,“ bætti hún við.
„Blessaður litli drengurinn minn, veiztu hvað, ég
ætla að láta mjólk í málið og vita, hvað verður um
hana.“
„Ætlarðu að gera það? Heldurðu ekki að Mál-
fríður komist að því?“
„Ég held hún viti lítið hvað í kúnum er, svo dreg
ég bara af sopanum mínum, og þínum líka, til að
gefa blessuðum drengnum.“
Þar með var Vala viss um að Úlli fengi mjólk, á
meðan eitthvað var til í kúnum. Blessuð kerlingin
hún Manga. Nú kom sér vel huldufólkstrúin hennar.
Fyrsti snjórinn kom um göngurnar. Þá fór að
kólna í bólinu hjá Úlla. Hann skalf eins og hrísla á
nóttunni, þó hann vefði um sig öllu fatakyns og
hringaði sig saman til að fá ylinn af sjálfum sér.
Engjaheyskapnum var lokið, en Vala þurfti að smala
á hverjum degi, svo hægt væri að mjólka ærnar, því
búið var að taka lömbin undan þeim.
Nú var miklu auðveldara að ná í mat. Úr sauða-
mjólkinni var búið til smjör, skyr og ostur. Það var
líka tilbreyting að fá nú nýjan þorsk í soðið, og einu
sinni þegar faðir hennar hafði skroppið stundarkorn
fram á skak, kom hann heim með tvo seli. Það var
þó búbót.
í sláturtíðinni fengu allir nóg að borða af nýju
slátri og lifrarpylsu, lundaböggum og öllu hnossgæti.
Krakkarnir hlökkuðu óskaplega til, þegar farið var
að sjóða úttroðin vélindin, það var mesta hnossgæti
sem þau gátu hugsað sér.
Úlli naut góðs af þessu. Vala var oft í vandræðum
með að fela matarögnina hans. Hefði hann ekki ver-
ið sísoltinn, hefði hann ekki borðað þann mat sem
hún færði honum, því margt af því hafði hann aldrei
bragðað áður. En sulturinn gerir sætan mat, og því
tók hann við öllu og borðaði allt sem hún færði hon-
um með þakklátum hug.
Eftir að Vala fór að smala, var hún vön að fela
einn silung úr netunum undir steini, taka hann er
hún fór í smalamennskuna og sjóða hann í hvernum
og færa síðan Úlla á heimleiðinni. Saltlausan varð
hann að borða fiskinn, en var orðinn því svo vanur,
að það skipti hann litlu.
Hvernig hefði farið fyrir honum, hefði hann ekki
hitt þessa kjarkmiklu ráðagóðu stúlku. Hún var jafn-
gömul Körlu systur hans. Ekki hefði Karla getað
gengið í spor Völu. Hún var líka alin upp eins og
veikbyggð rós, þar sem hún var einkadóttirin, en
þeir strákarnir fjórir.
Tárin féllu í dropum niður með nefinu á piltin-
um, er honum varð hugsað um æskuheimili sitt. Fað-
ir hans og bræður einhvers staðar að berjast, Kurt
fallinn, og hann hér. Hugsazt gæti að hann hefði það
bezt af þeim öllum. Vesalings mamma og Karla sem
báðar voru vanar að sitja sólarmegin í lífinu! Pabbi
átti þá ósk æðsta að gera mömmu hamingjusama,
hann tilbað hana.
Verst var hve Vala hafði lítinn tíma handa hon-
um. Þeim gekk sæmilega að skilja hvort annað með
því að nota handapat og allskyns táknmál til hjálpar.
Honum fór talsvert fram í málinu, og ýmislegt rifj-
aðist upp fyrir honum, þegar hann heyrði orð sem
hann hafði kunnað, en verið búinn að gleyma.
Nú varð Vala að hlusta á stríðsfréttirnar með at-
hygli til að geta sagt Úlla gang málanna. Hann varð
glaður við er landar hans höfðu unnið sigur, en hefðu
þeir hörfað til baka eða misst margar flugvélar, sagði
hann að Bretar og bandamenn þeirra sendu út þess-
ar fréttir, svo að þeirra fólk missti ekki kjarkinn. í
hans augum var fráleitt að óvinirnir gætu yfirbugað
þýzka herinn.
32 Heima er bezt