Heima er bezt - 01.06.1972, Side 19

GÓUSNJÓR.
Góa kerlingin stendur
í stórþvotti í norðrinu,
strengir snúruna
þvert yfir fjarðarmynnið,
hengir upp línið,
og hugsar sér gott til þerris.
Og stormurinn kemur,
sterklega þrífur í línið,
slítur það niður
og feykir því yfir landið,
breiðir þar úr því
brimhvítu og köldu
og þekur landið.
UTAN MÚRSINS.
Að þagnarmúr þíns hjarta
hið þunga næturhróp
brýst í brjóst þitt inn.
En þarna lokast leiðin.
Hljóðöldur þess hrökkva
af hjartamúrnum köldum,
í hugans myrkur sökkva.
Þarna lokast leiðin,
leiðin eina og nú
og hér ég hlýt að spyrja:
Hjarta hví slær þú?
RISALEIKUR.
FYRSTI GANGNADAGSMORGUNN.
Klukk, klukk
segja stórveldin
og sprenging
hlustir sker.
Septemberstormurinn strauk yfir landið í nótt
styrkri hendi og bældi fölnandi stráin,
en lygndi undir morgun og lognið var svalt og hljótt.
Litverp í dögun og þögul er Heimabláin.
Rammur reykjarþefur
um heimsbyggðina
fer.
Gjörla finn ég
blóðkeiminn
í vitum mér.
Úr hálfgrónum torfflögum fífudúnn fokinn er,
fallinn til jarðar um þýfi og leirrunnar keldur,
stelkurinn floginn. Nú finn ég í vitum mér
fölvans keim og þarf ekki að spyrja hver
sig hniprar til stökks né hverjum dómur er felldur.
HAUSTKVÖLD VIÐ HLÍÐINA.
Nú stendur þú í haustsins köldu kyrrð
kvíðalaus í rauðu brúðarskarti
og bíður hans er þráða göngu þreytir
þögla dali, brattar heiðar, fjöll.
Bíður ein og einskis framar spyrð.
Fegurð þín var aldrei áður slík.
Æska vorsins, sumarkætin öll
þokað hafa fyrir ró og festu
hins fulla þroska, enginn grunur framar,
aðeins vissa, ástin mild og rík.
Og fótatak hans nálgast norðan fjöll.
í nótt mun hann hengja kristalsdjásn og perlur
hjá lind og veisu í þínum breiða barmi
og brúðarslæðu á herðar þínar leggja:
mjúka, hreina haustsins fyrstu mjöll.
Heima er bezt 199