Heima er bezt - 01.12.1977, Blaðsíða 4

UNA Þ. ÁRNADÓTTIR:
Söngvamál
Jólasaga
Margir telja að Laufeyri sé fegursti bær á
Norðurlandi og jafnvel þótt víðar sé leitað. Og
þeir hafa mikið til síns máls. Bæjarstæðið er
fallegt, fögur fjallasýn og umhverfi, smekklegar
byggingar og gott skipulag og síðast en ekki síst skrúð-
garðar og trjágróður sem er dýrlega fagur á sumrin. Jafn-
vel í svartasta skammdeginu er prýði að trjágróðrinum,
því að mörg sígræn grenitré eru nú skreytt með marglitum
rafljósum.
Jólin eru að nálgast. Búðargluggarnir eru upp-
ljómaðir og fullir af allskonar glingri og skrauti.
Gluggar íbúðarhúsanna eru sumir hverjir uppljóm-
aðir, en göturnar eru næstum mannlausar. Klukkan
er langt gengin í ellefu, búðimar voru opnar í dag til
klukkan tíu, en á morgun er Þorláksdagur og þá eru
þær opnar til tólf.
Við eina fjölförnustu götuna stendur stórt og
fallegt hús, með glæsilegum búðargluggum á neðstu
hæð og skreytta glugga og falleg gluggatjöld á
tveimur efri hæðunum. Feikna stórt og fallegt, upp-
ljómað grenitré stendur hjá garðshliðinu. Maður
kemur gangandi eftir götunni, hann er í þykkum
vetrarfrakka og með loðhúfu. Hann staðnæmist hjá
trénu, stendur um stund og horfir á húsið, samt ekki
búðargluggana, svo gengur hann dálítinn spöl, snýr
þá við og gengur að húsinu og stansar hjá hliðinu,
heldur svo áfram og kemur aftur. Þetta endurtekur
sig nokkrum sinnum. Tveir kvenmenn ganga fram-
hjá hlæjandi og masandi.
„Það er lítið um jólasnjóinn núna,“ segir önnur.
„Kannske hann fari að koma,“ segir hin, það er
mál til komið, maður hefur varla séð snjó í vetur, nú
er sveljandi kalt og skýin eru garraleg, tunglið skín í
rosabaug.“
Göngumaðurinn lítur á tunglið í rosabaugnum,
það er svo óralangt í burtu, svo horfir hann á húsið
sem er rétt hjá honum, hann tautar fyrir munni sér:
„Þeir eru farnir að fara til tunglsins, þó að sé langt
þangað. Mig langar ekki þangað, þó ég ætti þess
kost, en mig langar heim að þessu húsi, en ég veit
ekki hvort ég kem mér að því.“ Og hann heldur
áfram að rölta.
Inni í húsinu er á annarri hæð stór og skrautbúin
stofa, snúa gluggarnir að götunni, inn af henni er
rúmgott svefnherbergi, með tveimur rúmum. f öðru
rúminu liggur gömul kona, rúmfötin eru hvít, nátt-
kjóllinn hvítur og hún er hvít fyrir hærum. önnur
kona, miðaldra, situr á stól hjá rúmstokknum. Þær
eru að spila „marías“.
„Nú var ég heppin,“ segir gamla konan, „ég lýsti
tromphjónum og laufahjónum og fékk seinasta slag.
Nú er best að hætta, það er kominn háttatími. Ég hef
af og til í dag verið að hugsa um það sem mig
dreymdi í nótt: Mig dreymdi blessaðan drenginn
hann Eirík okkar og Fjólu sálugu systur hans og
Einar, pabba hennar og svo sá ég líka hann Eirík,
fyrri manninn þinn. Ætli það sé ekki fyrir því að við
fréttum bráðum látið hans Eiríks okkar?“
„Ekki held ég það,“ segir yngri konan. „Ætli það
sé ekki heldur fyrir því að við fáum góðar fréttir af
honum, eða kannske hann komi heim, ég veit að
hann er hér á landi núna.“
Gamla konan heldur áfram: „Þau voru öll svo
glaðleg, Einar hélt í hendina á Fjólu og sagði bros-
andi: „Nú koma blessuð jólin og þá verður allt svo
gott“.“
„Já, þetta er bara fyrir góðu,“ segir yngri konan,
sem heitir Rannveig. Gamla konan heitir Halldóra
og er móðir hennar. Nú segir hún: „Hvað er langt
síðan hann Eiríkur fór frá okkur?“
„Það eru þrettán ár, það var daginn fyrir Þorláks-
dag, það eru rétt þrettán ár síðan,“ svarar Rannveig.
„Já, þrettán er ólánstala, ég held að hann komi
ekki um þessi jól. Það væri gott að geta gleymt deg-
inum þeim þegar hann fór, en það hefur nú ekki
tekist til þessa,“ segir Halldóra.
388 Heima er bezt