Heima er bezt - 01.12.1977, Blaðsíða 34

að lyfta hendi minni yður öllum til varnar og láta lífið
á þann hátt. Nú lyfti ég þessum bikar að vörum mínum
og drekk fyrir heill Manfreðs konungs og þessarar þjóð-
U
ar.
Að svo mæltu drakk Hróðmar konungur úr glasi sínu
og settist.
Manfreð konungur þakkaði heillaóskir Hróðmars kon-
ungs sér og ríkinu til heilla og sleit hófinu. Móttöku-
stundin var liðin. Hún hvarf eins og hver önnur líðandi
stund hér í heimi hverfulleikans í tímans djúp. Minn-
ingin ein lifði.
19. KAFLI.
BRÚÐKAUP. — HERVÆÐING.
Þeir tímar voru liðnir, er jötnar og berserkir gátu kom.
izt beint að hallardyrum og krafizt inngöngu. Nú, þegar
þessi saga gerist, voru tálmanir á þeirri leið.
Háir, miklir múrveggir voru byggðir umhverfis höll
Manfreðs konungs. Ekki til varnar jötnum þeim, sem
ævintýrin skýra frá, heldur til varnar árásum vondra
manna, sem notfæra sér hvert tækifæri sem býðst til
illra verka,
Aðalveizlusalur hallarinnar var þéttsetinn prúðbúnu
fólki. Hjónavígslurnar voru afstaðnar og höfðu farið fram
í kapellu hallarinnar.
Á þessum umbrota- og óróatímum þorði konungur ekki
að hætta á, að brúðkaupin færu fram í aðalkirkju borg-
árinnar. Banvæn ör gat hitt í mark og gleðiathöfn breytzt
í harmleik á svipstundu.
Borgarbúar höfðu að vísu misst af því að sjá sjálfa
brúðkaupsvígsluna. En þeim hafði þó ekki verið gleymt.
Kallarar voru sendir víða um borgina og kunngerðu að
í tilefni dagsins skyldi vinnu hætt þennan dag. í sam-
komusölum borgarinnar yrðu framreiddar veitingar við
allra hæfi, þeim sem það vildu öllum að kostnaðarlausu.
Nú skyldi glaðzt og fagnað.
Prúðbúna fyrjríólkið í hallarsölum konungs var glatt
og fagnandi. Þar var viðstaddur Hreiðar jarl, mágur kon-
ungs, sá sem áður er um getið og margt annað stórmenni.
Hin áýgiftu brúðhjón geisluðu af gleði. Hamingjan var
auðsæ og mikil.
En hver lifir svo á jörðu hér, að ekki dragi ský fyrir
sólu, einhverntíma ævinnar og það oft hjá sumum? Veizl-
an var að ná hámarki, nýbúið að mæla fyrir minni hinna
tignu brúðhjóna, þegar Manfreð konungi bárust þau boð,
að bræður tveir, ógurlegir berserkir, herjuðu á ríkið með
ógrynni liðs. Rupluðu og rændu. Væru þeir á leið til
höfuðborgarinnar og ættu eftir dagleið þangað. Hafði
hraðboði verið sendur með þessa óvæntu, ægilegu frétt.
Veizlugleðin hætti. Óhug sló á boðsgesti.
Hinn nýgifti en ókrýndi konungur Bjamharður kvaddi
sér hljóðs og mælti:
„Kæru, tignu tengdaforeldrar. Tignir gestir. Þið hafið
öll heyrt um hemað þann, sem kominn er í land vort.
Hjarta mitt herpist við að heyra um viðurstyggð eyði-
leggingarinnar, grimmdarinnar og valdagræðginnar, sem
efalaust rekur á eftir þessum svívirðilegu ræningjum.
Hönd mín kreppist af reiði og hjartað svellur mér í
barmi. Landslýðurinn er drepinn eða þá limlestur. Eng-
um er hlíft, sem verður á leið þessara grimmdarseggja.
Hér duga engin orð. Nú verð ég í skyndi að afklæðast
skartklæðum, en hervæðast þegar á sjálfan brúðkaups-
daginn. Þegar í stað verð ég að fara á móti óvinunum
með það lið, sem nærtækast er hér á staðnum.
Herör þarf enga að skera upp um vort víðlenda rí'ki.
Hér eru samankomnir margir helztu höfðingjar ríkis vors.
Þeir munu nú í skyndi búast til brottferðar og safna liði,
hver í sínu umdæmi.
Hrólfur Hlöðversson, brúðgumi og hershöfðingi, kemur
með mér strax. Án tafar. Við verðum að mæta óvinunum,
þó fáliðaðir séum, og reyna til þess að hamla för þeirra
til höfuðborgarinnar. Þangað mega þeir ekki ná til þess
að rupla og ræna.“ Að svo mæltu þagnaði Bjamharður
konungur.
Að ræðu hans lokinni, tók Manfreð konungur til máls:
„Ég er í höfuðatriðum samþykkur Bjamharði konungi,
tengdasyni mínum.
Auðvitað þarf að mæta óvinunum sem fyrst. Ég skil
vel vígahug Bjamharðar konungs, að vilja án tafar þjóta
af stað með örfáa menn á móti ógrynni liðs óvinanna.
Við höfum hér þúsund vopnaðra manna, sem nú þegar
geta lagt af stað án nokkurs undirbúnings. En hvað megna
þessir fáu menn á móti óvinahemum, sem hlýtur að
skipta tugum þúsunda, fyrst þeir æða eins og eldur í
sinu yfir land vort?
Óvinaherinn þarf að stöðva sem fyrst. Það er öllum
ljóst. Mér rennur til rifja sem konungi þessa lands að
vita þegna mína drepna og limlesta.
En þó tæki út yfir, ef hinn nýgifti konungur þyti af
stað beint í opinn dauðann. Þetta hernaðarbrölt óvinanna
kemur eins og þruma úr heiðskíru lofti. Nú kveð ég þig
að ráðum, Hrólfur hershöfðingi. Þú ert í senn vígfimur,
bæði með sverði andans og sverði handarinnar. Hvað
leggur þú til málanna?" Framhald í næsta blaði.
BRÉFASKIPTI
Jónas Gunnlaugsson, Melavöllum, 685 Bakkafirði, óskar eftir bréfa-
skiptum við stúlkur á aldrinum 27 til 33 ára. Mynd fylgi fyrsta bréfi.
Við óskum eftir að komast í bréfasamband við fólk á
öilum aldri. Við svörum öllum bréfum. Hér er tæki-
færi fyrir þá sem ekki eru pennalatir. Yermavinaklúbb-
urinn, Hátúni 1,105 Reykjavík.
Þórleif Friðriksdóttir, Höfða, 566 Skagafirði, óskar
eftir pennavinum á aldrinum 17—22 ára. Svara öllum
bréfum.
418 Heima er bezt