Heima er bezt - 01.03.1982, Blaðsíða 32

hótelhaldari á Akureyri, hún var einu ári eldri en ég, því
Sigurður faðir hennar vildi ekki láta séra Pétur Jónsson
háyfirdómarasoninn ferma hana árið áður, þann mikla
prestakallakúgildasérfræðing. Þá voru þeir nú góðir
Ingólfur Bjamason, Fjósatungu, Hallur á Steinkirkju og
þeir frændur mínir, Bjarni og Kristján á Vöglum, Ásgeir í
Nesi og Kristján, og Jón Sigurðsson á Fornastöðum, o. fl.
Af ungum stúlkum man ég best eftir Veigu og Þrúðu í
Lundi. Sigurveig var systir Arnþrúðar á Hróastöðum,
þeirrar glæsilegu konu.
Ég fór oft á bæina þarna í kring, allt suður að Lundi og
Fjósatungu, og Hróastöðum, kom oft í Skóga og Nes og
Fornastaði, einu sinni í Hallgilsstaði.
Geirfinnur Trausti bjó á Hálsi fyrsta árið móti séra Einari
Pálssyni frænda mínum. Geirfinnur Trausti var skemmti-
legur og gestrisinn með afbrigðum, tók stundum vökvun-
arskálarnar sem fólkið átti að fá, og bar þær fram í þinghús
og gaf einhverjum ferðamönnum úr þeim. Svo varð
Kristjana kona hans að skammta aftur fólkinu. Svo flutti
hann í Garð í Fnjóskadal vorið eftir.
Veturinn eftir ferminguna var ég einnig á Hálsi. Þá fékk
ég að fara ríðandi út í Garð að heimsækja Geirfinn og
Kristjönu og börn þeirra, Björn, Sigurð, Hallgrím, Sigríði
og Karítasi. Var okkur þar vel fagnað, riðum síðan heim í
tunglsskini um kvöldið og hrökk þá klaki af hvössum skafli
og hvein í þaki strauma Fnjóskár. Það þótti mér nú ekki
ónýtt að þreyta eftir ísunum. Það voru sannir sæludagar
margir á Hálsi þá, aldamótaveturinn.
Aldamótaveturinn var ég á Akureyri að læra handverk,
söðlasmíði og aktygja, sem ég hef æ stundað síðan, en ekki
man ég eftir að hafa oft fengið peninga fyrir hnakka eða
annað sem ég hef smíðað, látið það fyrir lítið eða alveg
gefið oftast. Sama máli gegnir um sleða, þeir hafa oftast
farið án staðgreiðslu, og eru þó orðnir margir. Ég var ekkert
oft á skemmtunum, en það kom fyrir að ég fékk Blakk,
gráan klár sem Jón Borgfjörð húsbóndi minn átti. Hjá Jóni
lærði ég söðlasmíði. Blakkur var sæmilega góður hestur, og
riðum við Benedikt Einarsson söðlasmiður, fermingar-
bræðumir, þá inn á Krókeyri, þá voru engin hús frá
Schiöthsbakaríi og út að svo kölluðu Bergsteinshúsi. Sem
sagt engin byggð sunnan úr bæ og út að Torfunefi, þar sem
kaupfélagshús K.E.A. er nú, nema hús Boga veitinga-
manns, og kannski leikhús minnir mig á hægri hönd eða
sjávarmegin, en Amtmannshús Páls Briem á vinstri, uppá
brekkunni nú kallað sýslumannshús. Þegar kom norður úr
frambænum Akureyri, þá hleyptum við á sprett útundir
Torfunefslæk, en rétt um leið og við vorum að stoppa
klárana, kom Björn Jónsson „pólití“ vaggandi utan veginn.
Við veifuðum til hans með miklum viðhafnarlátum, og
riðum svo á hægu tölti það sem eftir var leiðarinnar.
Þá keypti ég gullfallega, rauðskjótta hryssu á 90 krónur
um vorið, en þegar ég byrjaði búskap 3 árum seinna átti ég
kost á rauðblesóttri hryssu, 8 vetra, dugnaðarhrossi á 50
krónur, og gráa folaldshryssu, ágæta reiðmeri, keypti ég þá
um haustið á 90 krónur, með folaldinu.
Söngurinn göfgar
Svo bráleiftur tindra und brúnaskörum.
Aldamótaveturinn þá ég var á Akureyri, lærði ég að spila
á orgel hjá Magnúsi Einarssyni organista 3 tíma á viku, og
æfði mig aðra 3 tíma. Magnús var framúrskarandi gestris-
inn höfðingi, góður og skemmtilegur, og unni hljómlistinni
öllu öðru fremur. Ég fékk mér rétt fyrir páskana fíólín hjá
Friðbirni Steinssyni, það kostaði 12 krónur, mjög fallegt og
var að byrja að læra á það, en þá var ég kallaður heim til að
passa rollur, sem ég hef gjört í 65 ár meira og minna, þó
aðeins óbornar ær og kvíaær fyrstu árin, 6-7 ára, með
öðrum. Oft hefur mér kólnað á kló. Karlmennið þó ei bilað.
Það er langur tími að stíma við fjárhirðingu, gjöri aðrir
betur, þá er vel.
Ég held að aldamótaveturinn sé sá fyrsti er böm voru
æfð í söng, og látin syngja fyrir fólkið á Akureyri. Magnús
organisti æfði bamahópinn í söng, það var gaman að hlusta á
börnin syngja hjá honum. Nú er það 60 ára fólk, sem enn
hugsar til þeirra tíma með ánægju. Þá var mikið sungið á
Akureyri. Lögin Heil og blessuð Akureyri, Eyjafjarðar
höfuðból. Fáar betri friðarstöðvar finnast bakvið skýjastól.
Börnum þínum bauðstu hlýjan, Blíðufaðm 3 sinnum, og
líknarskjól. Hvað er líf og hvert er farið, og Þegar ævin líður
að banablundi.
Þegar Aðalbjörg Anna Stefánsdóttir systir mín, nú á
Bergstaðastræti í Reykjavík, var fermd, þá var henni komið
austur í Hofteig, og var hún þar um tíma um vorið. Við
fórum austur í krapa og vondri færð, móðir mín og ég.
Móðir mín var framúrskarandi dugleg kona við flest, og
hugsaði aldrei um að hlífa sér við verk eða annað. Þá bjó í
Hofteigi séra Einar Þórðarson og kona hans, Ingunn
Loftsdóttir. Mesta rausnar og myndarkona, gestrisin vel.
Það var víst fyrsta ferð mín austur á (útá) Jökuldal. Þá sá ég
fyrsta sinn Eirík Sigfússon, sem síðar varð stórbóndi á
Skjöldólfsstöðum, sem giftur var Ragnhildi Stefánsdóttur
systur Amar skálds. Þau bjuggu þar með hinni mestu rausn
og höfðingsskap mörg ár. Eiríkur var óvanalega gjöfull
maður, og sagði bara: „Farðu með það“, eins og hann yrði
feginn að losna við það sem menn voru að biðja hann um.
En ef hann gaf kú eða hest, þá sagði hann: „Þú ættir nú að
vera að þakka fyrir þetta afstyrmi,“ þó það væri fallegasta
skepna. Enda þótti öllum vænt um hann sem hann þekktu
og þau hjón bæði, þau voru af öllum dáð. Ragnhildur er nú
hjá Sigfúsi syni þeirra á Einarsstöðum í Kræklingahlíð við
Akureyri. Þar í grennd eru dætumar þrjár, Anna, Ingveldur
og Þórdís, en Jón Skjöldur er skólastjóri á Skjöldólfsstöð-
um.
Framhald.
104 Heima er bezt