Heima er bezt - 01.01.1984, Blaðsíða 13

Það var hins vegar á Winnipeg-árunum sem við fórum í
fyrstu heimsóknina til íslands. Árið var 1968 og í þessari
heimsókn hittum við marga ættingja okkar, þótt einn
standi hjarta okkar næst, en það er hún Sesselja Eldjárn.
Við vorum að innbyrða súpuna við kvöldverð á Hótel
KEA, þegar það var ákveðið að Sesselja Eldjárn skyldi
koma með okkur til Kanada í heimsókn. Hún bjó hjá okkur
mánaðartíma, og til þessa dags hefur hún treyst þau ein-
stæðu bönd, sem við höfðum tengst ættingjum og vinum á
íslandi. Síðan þetta var höfum við komið 20 ferðir til Is-
lands og tekið á móti mörgum gestum þaðan á heimilum
okkar, bæði í Winnipeg og Gimli.
Við höfum alltaf trúað því staðfastlega, að framlag
manns í líf annarra skili sér aftur í eigið líf að lokum. Okkur
hefur verið sannað þetta ótal sinnum með frábærum og
hlýlegum viðtökum þeirra sem á íslandi búa.
Það er gaman að rifja upp nokkra gesti okkar vestra á
árunum 1968-74:
Sesselja Eldjárn, Vladimir Askenazy og Þórunn Jó-
hannsdóttir, Hallfreður Örn Eiríksson og Olga Franzdóttir,
Lúðrasveit Reykjavíkur, Ríó-tríóið.
Það var árið 1971 sem við hjónin vorum beðin að mynda
nefnd, sem átti að sjá um heimsókn Lúðrasveitar Reykja-
víkur til Manitoba. Þetta gerðum við svo ásamt ýmsu öðru
fólki. Manitoba-heimsókn hljómsveitarinnar tókst prýði-
lega og hún var góður fulltrúi lands síns hér í Kanada.
Hljómsveitarfólkið er enn afar kærir vinir okkar.
Árið 1974 var heimsókn okkar til íslands sérstaklega
spennandi. Við vorum viðstödd hátíðahöldin á Þingvöllum
vegna 1100 ára afmælis íslandsbyggðar, tókum þátt í
skrúðgöngu alls þess fólks, sem komið hafði frá Ameríku til
hátíðarinnar og bárum fána „The Icelandic National
League of North America“ eða Þjóðræknisfélagsins, eins
og samtökin eru kölluð á íslensku. Auk þess var gengið
undir fánum íslands og Kanada. Þessa yndislega dags
munum við alltaf minnast.
Það var í þessari heimsókn til íslands sem ég hvatti Is-
lendinga mjög til þess að heimsækja okkur vestur til
hátíðahaldanna vegna 100 ára afmælis byggðarinnar þar.
Þetta hreif og um 1500 manns urðu við áskoruninni.
Marjorie og ég vorum með Olla og Stefan Stefansson ásamt
fleirum í stjórnunarnefndinni, sem sá um húsnæði og að-
búnað handa mörgum þessara 1500. Unnt reyndist að
koma fólki fyrir í heimahúsum alls staðar í byggðum
kringum Gimli og Winnipeg.
Þar eð ég var forseti Íslandshátíðarinnar í Manitoba 1975
voru margir undirbúningsfundir haldnir á heimili mínu.
Þar lögðum við á ráðin um móttöku allra þeirra gesta og
virðingarmanna, sem komu og héldu upp á afmælið með
okkur.
Fyrst allra mættu í janúar 1975 Geir Hallgrímsson for-
sætisráðherra og kona hans frú Erna Finnsdóttir, Haraldur
Kröyer ambassador og frú, ásamt opinberu fylgdarliði
þeirra. Þetta fólk gisti á heimili okkar og þar var líka opin-
ber móttaka fyrir þau að viðstöddum 50 gestum.
Meðan hátíðin stóð yfir voru forseti íslands dr. Kristján
Eldjárn og frú Halldóra gestirokkar, ásamt fylgdarliði sínu.
Hjónin gestrisnu við dyr heimiiis síns
í Gimli. Þarna hafa heilu kórarnir og
hljómsveitirnar ,,að heiman" gengið
inn, embættismenn, listafólk og
ferðamenn frá íslandi.
Þegar Kristján og Marjorie komu
hingað á Þjóðhátíðina 1974, ferðuð-
ust þau víða og buðu hvarvetna til
100 ára afmælis byggðar í Gimli 1975.
Þau bjuggust við 200—300. Raunin
varð sú, að 1500 íslendingar tóku
boðinu, og sumir þeirra urðu svo
hrifnir, að þeir hafa síðan flutt búferl-
um vestur.
Kristján hefur aðstoðað milli 5 og
10 íslenskar fjölskyldur við að flytja til
Kanada og fá störf. Við það hefur
reyndar þurft dálitla kænsku. Skylda
er að auglýsa stöður um allt fylkið, en
í Kanada er ætlast til að allir tali 2
tungumál. Til þess að tryggja að ís-
lendingar fengju ákveðnar stöður
voru þær auglýstar þannig, að það
var gert að skilyrði að viðkomandi tal-
aði ensku og íslensku. Af þessu
uppátæki m.a. hefur Kristján hlotið
viðurnefnið „Unofficial Immigration
Officer“, eða „óopinber innflytjenda-
stjóri“.
Kristján á bæjarskrifstofunum ásamt
nánasta samstarfsmanni sínum,
Doris Lloyd, sem er ritari og gjaldkeri
þarábæ.
Heima er bezt 9