Heima er bezt - 01.04.1996, Blaðsíða 9

Útigifting við Öxarárfoss. „Hempan varð rökaf
úðanum. “
Hanna María óskar nýgiftum hjónum til hamingju i
forstofu Þingvallabœjarins. Veggir Almannagjár eru í
baksýn. „Margt fólk óskar þess að eiga þessa stóru stund
hér á Þingvöllum. “
fræðinámi, voru Asar í Skaftártungu auglýstir lausir til
umsóknar. Ahugi hennar á að takast prestsstarf á hendur
var þá vaknaður og fór hún á fund Sigurbjöms Einarsson-
ar, biskups, og leitaði ráða.
„Sigurbjörn hvatti mig til þess að sækja um prestsstarfið
að Ásum sem ég gerði og tók vígslu um haustið þetta sama
ár 1981. Þótt ég sé mikil sveitamanneskja og hafi alla tíð
haft sterk tengsl við dreifbýlið þá varð mér fljótt ljóst að
austur í Skaftártungu var ég komin í nýjan heim, sem ef til
vill væri réttara að kalla gamlan, því í mörgu var fortíðin
þar enn við lýði. Mörg sóknarbarna minna voru af eldri
kynslóðinni og áberandi að á sumum bæjum var aðeins
einn í heimili. Valgeir Helgason var prest-
ur að Ásum á undan mér og var hann bú-
inn að þjóna sókninni í allt að fjóra ára-
tugi og orðinn þjóðsagnapersóna í lifanda
lífi. Valgeir var mjög sérstæður persónu-
leiki og hélt fast í fyrri hefðir og siði.
Hann var einhleypur, hafði búið einn á
prestssetrinu um langan tíma og stundað
sauðfjárbúskap ásamt prestskapnum.“
Hanna María segir að þegar menn séu
orðnir mjög grónir í ákveðnum hlutverk-
um, eins og séra Valgeir hafi verið, þá geti
verið erfitt fyrir þá að breyta til og hann
hafi átt afskaplega erfitt með að sætta sig
við að þurfa að hætta störfum. Hún bjó
fyrsta prestskaparárið á Kirkjubæjar-
klaustri, því það tók fyrirrennara hennar
nokkurn tíma að flytja af prestssetrinu.
Hún kynntist forvera sínum þó vel því
þetta fyrsta ár hennar að Ásum fór Valgeir með henni í all-
ar messur í prestakallinu.
„Hann skrýddist þá jafnan hempu sinni og sat á fremsta
kirkjubekk. í litlu sveitakirkjunum er oft þröngt og skrúð-
húsin rúma tæpast fleiri en einn prest á meðan hann er að
athafna sig fyrir messu. Þetta fór þó allt vel en að þessu
fyrsta ári liðnu flutti Valgeir af prestssetrinu. Þá tók við
nýtt tímabil í starfi mínu því húsakynnin að Ásum þörfn-
uðust mikils viðhalds og viðgerða. Þar hafði nútíminn ekki
haldið innreið sína fremur en í annað í lífi séra Valgeirs.
Þama urðu kynslóðaskipti í margvíslegum skilningi og ég
beitti mér fyrir því að prestssetrið yrði gert upp og ég get
ekki sagt annað en yndislegt hafi verið að búa þama. Um-
hverfíð var eins og málverk. Eldhraunið á aðra hönd, Eld-
vatnið á hina og ég fékk mér aldrei gardínur. Fannst fráleitt
að draga tjöld fyrir þetta stórkostlega útsýni sem á sér tæp-
ast hliðstæður í íslenskri náttúru og er þá mikið sagt. Ég
festi rætur þama og get vel hugsað mér að flytjast þangað
aftur.“
Fyrsta áfallið
Þótt útsýnið í Skaftártungunni væri fagurt og niður
mannlífsins mun hægari en í borginni, þá fylgdi prests-
starfinu engu að síður talsverður erill.
„Prestakallið er víðáttumikið og þjónustan krafðist
mikilla ferðalaga. Ég hóf barnastarf, sem ekki hafði verið
áður og því fylgdu margar ferðir á milli staða. Aksturinn
varð því meiri hjá mér en fyrirrennara mínum, sem átti
gamlan Willis-jeppa og mun einhverju sinni hafa látið
hafa eftir sér í viðtali að hann væri orðinn dálítið fúinn
norðanmegin, það er að segja á þeirri hlið er sneri upp í
vindinn. En þótt erillinn væri nokkur þá bætti viðmótið,
sem ég mætti, og ánægjan af starfinu hann margfalt upp.
Ástæður þess að ég hætti prestskap að Ásum voru því af
IHeima er bezt 125