Heima er bezt - 01.04.1996, Blaðsíða 32

fannst okkur það ákaflega skemmti-
legt því að þar var svo margt að sjá
og skoða.
Og þama var það einmitt við hey-
skapinn suður á eyrunum, sem ég
kynntist skúminum í fyrsta sinn og
hef aldrei getað gleymt því síðan.
Við höfðum nýlokið miðdegis-
verði, og piltar höfðu allir fengið sér
blund eins og venjulega. Við strák-
arnir vorum hins vegar alltaf að leika
okkur eitthvað í þeim hvíldartíma.
Það var hreinasta fjarstæða að okk-
ar dómi, að fara að sofa. Að þessu
sinni stakk Daddi upp á að við
skyldum leita að skúmseggjum.
En eldri drengirnir þóttust vita að
skúmar verptu þama skammt frá,
eins og líka reyndist rétt. Við vomm
að sjálfsögðu allir til í þetta og von-
uðumst til að við fyndum a.m.k. eitt
hreiður.
Er við nálguðumst varpsvæði
skúmanna urðum við fljótt varir við
nokkra fugla, sem voru mjög óróleg-
ir, görguðu hátt og virtist alls ekki
geðjast að komu okkar. Daddi og
Arni sögðu þannig fyrir verkum að
við skyldum ganga með jöfnu
millibili um ákveðið svæði og
töldu líklegt að þannig myndum
við finna a.m.k. eitt eða tvö
hreiður. Við Bangsi, sem
vorum jafnaldrar, fengum
að fylgjast nokkurn veg-
inn að, af því að við vorum
svo litlir.
Er við höfðum leitað nokkra stund
án þess að finna nokkuð, vitum við
Bangsi ekki fyrr til en tveir af þess-
um stóru fuglum taka að renna sér
hvor á eftir öðrum með ógnarkrafti
og glenntum klóm niður
að okkur, eins og þeir
ætluðu hreint og beint að
rota okkur.
Við Bangsi höfðum
aldrei kynnst þessu hátterni skúms-
ins fyrr og létum okkur því ekki
bregða neitt að ráði í fyrstu og
annarri lotunni. En þegar fugl-
amir héldu þessu áfram og urðu
sífellt grimmari og grimmari urðum
við dauðhræddir og kölluðum
skælandi til hinna strákanna að koma
tafarlaust því að skúmarnir væru al-
veg að gera út af við okkur.
En Arni og Daddi fóru sér að engu
óðslega. Þeir þekktu vel venjur
skúmsins, sem getur orðið afar
grimmur á varptímanum þegar hann
telur sig þurfa að verja
egg sín og unga.
þeir vissu að það
var vandalaust að
verjast honum
með því að reka
upp höndina
á réttum tíma,
eða kasta ein-
hverju í veg
fyrir hann
þegar hann
var að koma.
Þeir voru bara
þeir klaufar að
segja okkur ekki frá þessu.
En þegar strákamir komu
loksins til okkar og skúm-
arnir héldu uppteknum hætti,
sögðu þeir strax að við
hlytum að vera rétt hjá
eggjum þeirra. Skúm-
amir væru aldrei
svona hroðalega
grimmir nema egg-
in væru orðin unguð
eða ungarnir jafnvel skriðnir út.
Þetta reyndist rétt. Árni fann
hreiðrið eftir örlitla stund. Annar
unginn hafði brotið af sér skurnið og
við sáum í nefið á hinum.
Við virtum stundarkom fyrir okkur
þennan litla, móbrúna hnoðra, sem
kúrði þarna í þessari skjóllausu
hreiðurlág, jafnframt því sem við
vörðumst árásum skúmanna.
Síðan héldum við til pilt-
anna, sem voru að
hefja störf sín á ný og
höfðum fréttir að
færa. Eg man líka
enn glöggt hve Árni
og Daddi gerðu mikið
úr hræðslu okkar Bangsa
við skúmana, og auð-
vitað brostu ýmsir að
því. Við þóttum víst held-
ur litlar hetjur á þeim árum.
Svona geta viss atvik grópast
fast í vitund ungra barna.

148 Heima er bezt