Heima er bezt - 01.04.1996, Blaðsíða 38

var furðulegra, var að þá hafði grái kufl-
inn minn, með þremur hvítum borðum,
breyst í skínandi hvítan kufl með gyllt-
um mittislinda og gullnum borðum. í
hálsmáli og um úlnliði var hann kræktur
sléttum gullspennum og klæðið var úr
vandaðasta dúki. Ég átti erfitt með að
trúa skilningarvitum mínum og skoðaði
aftur og aftur hið nýja útlit mitt og
þannig nálgaðist ég hið gullna hlið
hrærðu hjarta. Þegar ég lagði hönd mína
á hliðið, opnaðist það sjálfkrafa og ég
gekk inn á breiða götu, girta trjám, runn-
um og blómum í fegursta litskrúði. Þau
líktust jarðneskum gróðri, en ilmur
þeirra var dásamlegri en orð fá lýst.
Greinar trjánna beygðust niður og fögn-
uðu mér og blómin kinkuðu kolli í
kveðjuskyni. Undir fótum mínum var
mjúkur grassvörður og yfir höfði heiður
og tær himinn, sem sendi geisla sína nið-
ur á milli greinanna, allt baðað í ljósi,
fegurra en nokkru sinni á jörðinni.
Framundan sá ég bláar og fjólubláar
hæðir og grillti í fegursta vatn með smá-
eyjum, sefgrænum með runnum og trjá-
gróðri. Hér og þar mátti sjá smábáta á
hægri ferð, fulla af hamingusömum önd-
um í marglitum klæðum. Svo líkt og um
leið ólíkt mínu ástkæra, suðræna föður-
landi, aðeins miklu dýrðlegra, hreinsað
af öllum sora ranglætis og synda.
Þar sem ég gekk eftir hinni breiðu,
blómskrýddu götu, kom hópur anda á
móti mér og bauð mig velkominn. Meðal
þeirra þekkti ég aftur föður minn, móður,
bróður og systur, auk margra góðvina frá
æskuárunum. Þau báru þunnar slæður,
rauðar, hvítar, grænar og veifuðu þeim
til mín og þöktu veginn mergð fegurstu
blóma. Þau sungu hugnæm ættjarðarljóð
og raddir þeirra bárust mér í dásamleg-
um samhljómi. Ég var yfir mig hrærður,
þetta var of mikil hamingja fyrir mann
eins og mig.
Því næst beindist hugur minn til jarð-
ar, til hennar, sem var mér dýrmætust
allra og ég hugsaði:
„Ef aðeins hún gæti verið hér og notið
með mér sigurgleði augnabliksins, sem
hún á svo ríkan þátt í.“
í sömu andrá sá ég sál hennar við hlið
mér í vökudraumi. Klæði hennar voru úr
andaheimi, skínandi hvít, sem brúðarlín,
alsett fegurstu gimsteinum. Ég sneri mér
að henni og tók hana í faðm mér, og við
snertingu mína vaknaði hún og brosti til
mín. Því næst kynnti ég hana vinum
mínum, sem unnustu mína. Meðan hún
brosti til okkar kom gæslumaður hennar
og huldi hana stóru hvítu klæði. Svo lyfti
hann henni á örmum sér og hún blundaði
*
eins og þreytt bam, þegar hann bar hana
aftur í jarðneska líkama hennar, sem hún
um stund, hafði yfirgefið til þess að taka
þátt í og kóróna þessa stóru og blessuðu
gleðistund mína. Jafnvel í sælu minni
fannst mér það harðleikið að láta hana
fara, þó ég vissi að ég gæti ekki vænst
þess að halda henni hjá mér. En lífsþráð-
ur hennar var ekki slitinn sundur og mér
var ljóst að hún, eins og allir aðrir, hlaut
að ganga pílagrímsgöngu ævi sinnar til
enda.
Þegar ástvina mín var horfin þyrptust
allir vinir mínir kringum mig og föðm-
uðu innilega. Móðir mín, sem ég hafði
ekki séð síðan ég var smábam, strauk
lokka mína og kyssti mig, eins og ég
væri ennþá litla bamið hennar, sem hún
hafði yfirgefið fyrir svo mörgum árum,
en minningin um hana var mér óljós. Því
næst leiddu þau mig að fögru einbýlis-
húsi, sem virtist næstum hulið rósum og
jasmínum, sem uxu upp með veggjum
og súlum sem vafningsviðir. Hvílíkt dá-
semdarheimili, langt umfram það, sem
ég átti skilið. Stofumar voru rúmgóðar,
sjö að tölu og sérhver þeirra einkennandi
fyrir einhvern þátt í skaphöfn minni, eða
eitthvað, sem mér féll í geð.
Húsið stóð á hæð með útsýni yfir vatn,
sem lá hundrað fetum neðar og á yfir-
borði þess gáruðust segulstraumar og
landslagið endurspeglaðist í fleti þess.
Hinum megin við vatnið var opinn, víður
dalur. Allt þetta sá ég eins og í endur-
speglun frá jörðunni og ég hugsaði með
mér að þar dveldist ásvina mín og því
lægi starfssvið mitt þar. Oft síðar hef ég
setið og horft á þessa stjörnu (jörðina) og
minningar fyrra lífs míns endurómuðu í
vöku og draumum og allar hugsanir mín-
ar voru samofnar mynd hennar, sem var
leiðarstjama mín.
Stofan með þetta útsýni til hinnar fjar-
lægu jarðar, var hljómleikasalurinn, í
honum voru margs konar hljóðfæri.
Blóm héngu í blómakerjum upp að
veggjunum og mjúk gluggatjöld vom
fyrir gluggum, sem vom glerjalausir, því
í þessu undralandi blása engir vindar.
Skógarlilja, vafalaust sú sama og gladdi
hjarta mitt í litlu íbúðinni minni í landi
morgunroðans, teygði ilmandi greinar
sínar upp kringum gluggann, á einum
vegg hékk mynd af ástvinu minni, um-
vafin sömu hvítu rósunum, sem alltaf
komu mér í huga þegar ég hugsaði til
hennar.
Hér fann ég öll verðmæti mín, sem ég
hafði safnað þá myrku daga, þegar allt
virtist vonlaust og næturhúmið svarta
grúfði yfir lífi mínu. Stofan var full af
dásamlega fögrum andablómum. Þar var
einnig hvfla, sem ég dáðist að. Hún
hvíldi á fjórum höggnum myndum skóg-
ardísa í fegursta marmara. A höfði báru
þær laufkrónur og klæði þeirra sveipuðu
línur líkamanna með eðlilegum yndis-
þokka. Dýnan virtist úr efni líku svana-
dúni, fölgul á lit og mjúk og virtist mjög
gimileg til hvflu. Oft hef ég legið þar og
horft út á fagurt landslagið, allt til hinnar
dökku stjömu, jarðarinnar með hina
þreyttu pílagríma og sálir, sem berjast
áfram í lífinu. Næsta stofa var full af
fegurstu málverkum, myndastyttum og
hitabeltisjurtum. Þar fannst lítill hellir
með streymandi lindarvatni, sem ljómaði
sem skartsteinar þegar það rann yfir
barma lítillar vatnsþróar í aðra stærri.
Vatnsniðurinn minnti á hljómlist. Ná-
lægt hellinum hékk mynd, sem strax
vakti eftirtekt mína, enda minnti hún á
atburð úr lífi mínu. Myndin lýsti fögru
vorkvöldi, þegar ég reri með ástvinu
mína yfir lygnt fljót. Sólin var að setjast
í vestri með rauðglóandi geislum bak við
hæðirnar, friður og ró ríkti í hjörtum
beggja og lyfti þeim til himins. Ég leit
kringum mig og þekkti á ný mörg svið úr
jarðlífi mínu, þar sem ég einnig hafði
verið hamingjusamur. Allar voru þessar
endurminningar ljúfar. Þar voru einnig
margar myndir af vinum og atburðum í
andaheimi. Frá þeim gluggum var annað
útsýni en úr hljómleikasalnum, það var
af tindum, sem enn voru langt ofar mínu
sviði, tumar, spírur og fjöll sáust í fjar-
lægri móðu. Ég hafði unun af að horfa á
þetta ólíka útsýni, sem spannaði frá hinni
augljósu fortíð til framtíðar, sem enn var
hulin ráðgáta.
í þessu málverkasal, sem gladdi augað
og veitti líkamanum hvfld, en líkamar
okkar þarfnast hvfldar, eins og jarðarlflc-
amamir og við njótum þess að hvfla á
dúnfleti, sem aflað er með erfiði, eins og
þið njótið þæginda sem þið hafið unnið
fyrir í sveita andlitsins.
Enn var einn salur, móttökusalur. Hér,
eins og á jörðinni, vom borð sett fram
með úrvals ávöxtum, kökum og öðra
góðgæti, þó er þessi næring efnisminni.
Auk þessa voru þama hin ljúffengu vín
andaheimsins, sem ég hef minnst á áður.
Enn einn salur var þar, fullur af bók-
um, sem fjölluðu um þætti jarðneska lífs
míns og annarra, sem ég dáði og elskaði.
Auk þess vom þar margar aðrar bækur.
Þær vora sérstæðar á þann hátt, að í stað-
inn fyrir lesmál, vom þær fullar af
myndum og við yfirferð þeirra, virtust
hugsanir rithöfundanna koma skýrar
fram en letur getur tjáð. Hér er hægt að
154 Heima er bezt