Heima er bezt - 01.04.1996, Blaðsíða 34

Líf reikistjama er mislangt. Því veldur
sumpart stærð þeirra og staða í sólkerf-
inu og sumpart aðrar orsakir, en í höfuð-
dráttum er þróun þeirra sú sama, líkt og
efni hverrar reikistjömu sé í minni eða
stærri mæli á öðmm.
Þannig getum við af ástandi umlykj-
andi reikistjama dæmt um jarðfræðilega
sögu jarðar vorrar og hver örlög bíða
hennar."
„Ef svið okkar munu sameinast svið-
um sólkerfis okkar, eins og þú segir,
munu þá einstaklingseinkenni okkar sem
anda hverfa í þeim sviðum?“
„Nei, vissulega ekki. Einstaklingseðli
sérhvers sálarfrjós er ódauðlegt. Það er
vissulega örsmátt í hinu mikla hafi sálar-
lífs, en varðveitir þar þó séreinkenni sín,
þar eð persónuleiki hvers og eins er
innsta eðli hans. Það er einmitt þetta ein-
staklingseðli og eilífur varanleiki þess,
sem aðskilur það frá öllu öðru efni og
gerir svo örðugt að greina og skýra það.
Þú ert félagi í bræðralagi vonarinnar.
Þrátt fyrir það heldur þú sérleik sálar
þinnar eilíflega, og þannig er það með
allt sálarfrjó, hver sem vaxtar- og
þroskaskilyrði þess kunna að vera.
Reyndu að hugsa þér líkama svo sviflétt-
an, að jafnvel léttustu loftefni kunna að
vera þung í hlutfalli við hann, sem hefur
slíkt samloðunarafl gegn öllu andlegu og
líkamlegu efni, að hann er svipaður stál-
stöng gegn gufu.
Hugsaðu um þetta og þá munt þú
skilja, hvemig sál þín getur gengið gegn-
um traustar dyr og öfluga múra jarðnesks
efnis og hvemig enn þróaðri andar en þú
komast léttilega gegnum þau andlegu
efni, sem umlykja okkur. Því lausari sem
sálin er við gróf efnasambönd, þeim mun
erfiðara er að binda hana nokkru fmm-
efni, og því verður afl hennar, þar sem
það er ekki sálarfijóið, heldur efnismeira
hulstur þess, sem getur veitt mótstöðu á
jörðinni eða sviðum hennar.
Veggir jarðneskra húsa valda þér nú
engum örðugleikum, um þá gengur þú
að vild. Þú klífur þá jafnlétt og þoku
áður. Þokan gat þó verið þétt og valdið
þér örðugleikum, en hún gat ei stöðvað
þig. Þegar þú gekkst um í þoku, mynd-
aðist ekkert tómarúm að baki þér, svo að
hægt væri að greina leið þína. Astæða
þess var, að þau efni, sem mynda þoku,
lukust saman á eftir þér svo fljótt, að eigi
var greint, hvernig þau skildust að. Þetta
er einmitt það, sem gerist, þegar andar
ganga gegnum luktar dyr eða veggi, þar
sem efnisagnir þeirra þéttast fljótar en
þokan.“
„Eg skil þig, og ef nú sérhvert sálar-
frjó hefur sína ákveðnu mótun, ert þú þá
ekki sammála þeim, sem trúa á þróun
lægri dýra til manna og öfugt?“
„Vissulega ekki. Sál hverrar tegundar
þróast aðeins til meiri fullkomleika inn-
an marka tegundarinnar. En mannssálin,
sem er öllu lífi æðri, er því megnug að
ná æðstu þróun, en það er þróun til
þeirra vera, sem við nefnum engla.
Englar eru sálir, sem hafa gengið gegn-
um öll stig þróunar frá einu sviði til ann-
ars, þar til þeir hafa náð himneskum
sviðum sólkerfisins, eða „sjöunda
himni,“ sem er jafnhátt yfir sviðum jarð-
ar eins og þau eru ofar jörðu.
Við trúum því, að sálin haldi áfram að
stíga upp á við eins og eftir hringlaga
stiga, sem víkkar eftir því, sem ofar
dregur, þar til hún hefur náð þangað,
sem við nefnum miðdepil alheimsins.
Hvort við skynjum þá, þegar því lang-
þráða marki er náð, að það sé aðeins
depill, sem snýst kringum annan stærri
miðdepil, því get ég ekki svarað.
Hugboð mitt er, að við munum fara frá
einum miðdepli til annars og dveljum í
hverjum þeirra milljónir ára, þar til þrá
vor til nýrra marka, sem liggja enn ofar,
vaknar.
Því meira, sem þessi mál eru hugleidd,
því stærri og takmarkalausari verða þau.
Hvemig er okkur þá unnt að sjá nokkurn
leiðarenda, þegar enginn endi er til og
ekkert upphaf, og hvernig getum við
nokkurn tíma gert okkur hugmyndir um
eðli og eiginleika hins æðsta Guðs, sem
við álítum að sé hinn máttugi Herra al-
heimsins, þegar okkur er ljóst, að við
getum ekki skilið undur sköpunar hans?“
30. kafli
í annað skipti þegar við ræddumst við,
spurði ég Hassein um álit hans á miðils-
fyrirbærum og sálarrannsóknum, sem
voru nýlega hafnar á jörðunni, en ég hef
mikinn áhuga á þeim málum, einkum í
sambandi við líkamninga, og óskaði að
kynnast öllu því viðvíkjandi. Hassein
svaraði:
„Ef mannshugurinn á að skilja til fulls
þýðingu atómkenningarinnar, sem menn
hafa nýlega sett fram á jörðinni á sem
einfaldastan og rökréttan hátt, hreyfingu
efnis í efni, er ekki fjarri að upplýsa þá,
sem lítið hafa hugleitt þau mál og æskja
einföldustu skýringu á þeim, að skipting
efnis er, eins og við höfum rætt, svo
óendanleg, aðjafnvel rykkorn, sem berst
ósýnilegt um geiminn, nema sólargeisli
falli á það, inniheldur óendanlega tölu
lögmáli um aðlöðun og fráhrindingu efn-
is. Vitneskjan um þessi lögmál gerir
öndum kleift að notfæra sér þessi atóm í
eigin þágu, þegar þeir birtast sem lík-
amningar, en það fyrirbrigði þekkja þeir
nú, sem fást við sálarrannsóknir. Þeir,
sem óska að gefa sig til kynna með þess-
um hætti, safna slíkum atómum frá and-
rúmsloftinu, en í því er mergð atóma.
Einnig safna þeir útstreymi frá þeim
mönnum og konum, sem mynda sálar-
rannsóknahringi.
Með einbeitingu viljakrafts mynda
andar eftirmynd af líkama þeirra í jarð-
lífinu, tengdu af efni, sem er í líkama
allra lifandi vera. Ef efnafræðingar væru
fróðari en nú, gætu þeir unnið þetta efni
úr öllu lifandi efni í náttúrunni og safnað
því saman í birgðir til síðari nota. Þetta
efni eða kjami er raunverulega hinar dul-
arfullu „lífsveigar,“ leyndardómurinn,
sem vitringar allra tíma og landa hafa
leitað að. Það er aftur á móti svo loft-
kennt og fíngert, að engum hefur enn
tekist að finna það og þétta í ástand, sem
væri greinanlegt. Það er þó viðurkennt
og greinist af sumum undir fyrirbærið
„segulmögnuð ára.“ Efnið er í lífgeislum
sólarinnar, en hvar eru til þeir efnafræð-
ingar, sem geta greint sundur sólargeisl-
ana og safnað þeim í flát? Þróaðir andar
þekkja þó aðferðina, og þegar heimurinn
hefur öðlast næga vitneskju í efnafræði,
mun aðferðin verða kennd mönnum, rétt
eins og uppgötvanir rafmagns og skildra
greina, uppgötvanir, sem löngu áður
hefðu verið álitnar kraftaverk.
Með tilliti til árunnar vil ég bæta við,
að útstreymi þátttakenda í sálarrann-
sóknahring eru jafnnauðsynleg fyrir lík-
amningafyrirbæri og útstreymi miðilsins.
Stundum gerist það, að útstreymi slfltra
þátttakenda blandast ekki rétt saman, og
hindrar það alveg líkamningafyrirbæri.
Það gerist jafnvel, að þessi útstreymi eru
svo andstæð hvert öðru, að þau verki
sem sprengja (sprengiefni), sem brýtur í
rústir rammgerða veggi. Þetta andstæða
fyrirbrigði hefur þó ekkert samband við
siðferðis- eða sálarástand einstakling-
anna. Þeir geta verið virt og einlægt fólk
en ættu ekki að mynda saman hring eða
komast í segulmagnstengsli, þar eð árur
þeirra geta aldrei samstillst, og valda því
tómum vonbrigðum um árangur slflcra
funda. Þau geta þó vel náð góðum, já-
kvæðum árangri hvert fyrir sig en aldrei
sameiginlega.
Hjá miðlum, þar sem venjuleg eðlis-
fræðileg fyrirbrigði koma fram, t.d.
hreyfing borða eða flug hluta um loftið,
er þetta sérkennilega efni til, en þó í of
smærri agna, sem loða saman samkvæmt
150 Heima er bezt