Heima er bezt - 01.04.1996, Blaðsíða 37

ans, sem er opið og getur greint efnið.
Opnaðu síðan bæði augu samtímis og
líttu á fingurinn. Þú munt vissulega sjá
hann en vegna sjónvillu mun hann nú
virðast gagnsær, aðeins skuggi af fingri,
þar eð veggurinn sést bak við og gegnum
hann. Fingrinum má þá líkja við fingur
vofu, þó þú vitir að hann sé efniskennd
staðreynd. Þannig getur þú hugsað þér
að vera, sem aðeins hefur efniskennda
sjón, hafi ekki hæfileika til „innri sýnar“
og hvernig andi getur birst þeim, sem
hafa skynfærin opin til þess að sjá og
skynja samtímis bæði efni og anda, en
með sama hætti og fingur þinn verður
gagnsær. Frá þessu er sprottin hin vin-
sæla hugmynd um vofur.
Skyggn vera, sem horfir á andlegan
hlut með skyggnisjón sinni, gerir það
með efnissjón lokaðri, en því stjórnar
vitsmunavera, sem hefur eftirlit með
þessari sérstæðu skyggnigáfu. Fáir vita
og enn færri hugleiða, að efnissýn þeirra
er í hlutfalli við hin efniskenndu atóm,
sem fylla andrúmsloft jarðar, en án
þeirra væri engin birta til þess að lýsa
okkur. I myrkri sjáum við stjömur blika,
jafnvel þær, sem ekki eru sólir og eru í
órafjarlægð. Það skeður þá vegna sólar-
birtu, sem lendir á hinum efniskenndu
hnöttum. Stjörnurnar era á sínum stað á
daginn en hið mikla magn efnisagna,
sem finnst í andrúmsloftinu, endurvarpar
slíku magni sólargeisla að stjömumar
verða á meðan ósýnilegar dauðlegum
augum.
Ef þú, aftur á móti, kemst út úr gufu-
hvolfinu, munu stjömumar verða sýni-
legar jafnvel á hádegi, en geimurinn um
kring, sem skortir slík efniskennd atóm,
verður myrkur, því ekkert megnar að
endurvarpa sólargeislunum. Hvernig veit
þá maðurinn að sólargeislarnir flæða
gegnum geiminn til jarðar? Aðeins með
rökum skynseminnar, ekki vegna þess að
hann hafi séð sólarljósið, sem væri
ósýnilegt utan andrúmsloftsins. Maður-
inn veit að tunglskinsbirta er aðeins sól-
arbirta, sem endurspeglast frá yfirborði
mánans. Reynsla og tilraunir hafa sannað
það sem staðreynd og því er almennt trú-
að. A sama hátt er hin minnsta efnisögn,
sem berst um í andrúmsloftinu, óendan-
lega lítið tungl, sem endurkastar sólar-
birtunni fyrir augu vor og lýsa með þeim
hætti jörðina. Svo er einnig um þær
smáu efnisagnir, sem stöðugt berast um í
andrúmsloftinu frá jörðinni sjálfri. Þær
eru aðeins stærri og grófari atóm, sem
innilykja smá andleg frjó, sem mynda
jarðsviðið kringum jörðina og þessi and-
legu efni endurvarpa fyrir skyggna, hinu
andlega efni sólargeislanna. Þetta and-
lega svið er það sem kallað er astralsvið-
ið, á því má sjá anda þó jarðsviðið sé
þeim ósýnilegt, alveg eins og þetta and-
lega gufuhvolf er ósýnilegt hinni efnis-
kenndu sjón.
Er þá ekki skiljanlegt að andasvið fyr-
irfinnist umhverfis jörðina, þó þau séu
ósýnileg vorum augum, sem aðeins
greina efni? Andasviðin og íbúar þeirra
era vissulega of gegnsæ til þess að augu
vor sjái þau. Þó er tilvera þeirra öragg
staðreynd en þau aðeins ósýnileg ófuil-
kominni sjón manna, sem aðeins greina
efni, sem er allþétt.“
32. kafli
Ég hafði alltaf haft unun af að sjá ský-
in sigla um hininhvolfið og láta hug-
myndaflugið lesa úr þeim ýmsar myndir.
Eftir að ég komst á annað stig andatil-
veru minnar höfðu margs konar ský svif-
ið um háloftin, ýmist yndislegir hvítir
skýjahnoðrar í þúsund myndum og til-
brigðum, stundum í öllum regnbogans
litum eða snjóhvít og síðan hurfu þau
smám saman.
Nokkrir andar hafa sagt mér, að á
himni þeirra sjáist aldrei ský, aðeins
heiður, fagur himinn. Vafalaust er það
þannig í þeirra vistarveru, því í anda-
heimi mynda hugur vor og óskir um-
hverfið. Þau sjást því á mínum himni
vegna þess að ég elska að sjá ský, sjá
þau breytast að formi og litum og byggja
úr þeim skýjaborgir.
Skömmu eftir að ég hafði eignast litla
heimilið mitt í landi morgunroðans, fór
ég að eygja eins konar hillingar milli
mín og skýjanna. Þær voru skýrar og lif-
andi en dofnuðu þegar ég starði lengi á
þær. Þær líktust dásamlegu, gullnu hliði
eins og maður gæti hugsað sér inngang
að töfralandi. Tært fljót rann milli mín
og hliðsins og á bökkum þess var hinn
fegursti gróður, tré beygði greinar sínar
yfir fljótið. Ég sá þessa mynd iðulega og
þegar ég, dag nokkum, starði á hana,
stóð faðir minn mér að óvöram, við hlið
mér. Hann lagði hönd sína á öxl mér og
sagði:
„Franchezzo, þetta hlið býður þér að
koma nær og virða það betur fyrir þér.
Þetta er hliðið að æðsta miðdepli næsta
sviðs og það er hinum megin þess, sem
þitt nýja heimili bíður þín. Þú hefðir fyrir
nokkra síðan, getað flust inn á sviðið, ef
ástin á þessu litla heimili hefði ekki gert
þig svo ánægðan. Nú væri þér samt fyrir
bestu að fara af stað og sjá hvort undur
þessa nýja lands muni ekki falla þér enn
betur í geð. Ég er, eins og þú veist, á
þriðja sviðinu, sem samt mun vera ofar
þessu, en því meira, sem þú nálgast mig,
því auðveldara verður það mér að heim-
sækja þig og á nýja heimilinu þínu mun-
um við hittast oft og dvelja saman.“
Ég varð svo undrandi að ég gat ekki
svarað um stund. Það virtist furðulegt að
fyrir mér lægi að fara inn um þetta hlið.
Að ráði föður míns, yfirgaf ég, með
söknuði, litla heimilið mitt (því ég bindst
mjög stöðum, sem ég dvelst lengi á), og
hóf ferð mína til þessa nýja lands. Hliðið
ljómaði stöðugt framundan, án þess að
hverfa eins og áður.
I andaheimi, þar sem yfirborðið er
ekki hnöttótt, eins og á plánetum, sér
maður ekki hlutina hverfa úti við sjón-
deildarhring, þar sem jörð og himinn
mætast. í stað þess lítur himinninn út
sem voldug hvelfing yfir höfði manns og
þeir hringir, sem era yfir manni virðast
líkir hásléttum, sem hvfla á fjallatindum
úti við sjónarrönd. Þegar þessum fjöllum
er náð, sjást ný lönd framundan og
þannig koll af kolli. Þannig lítur maður
til baka og niður á við, líkt og í þrepum,
allt niður á jarðsviðið, sem umlykur
jörðina og bak við það geta þeir andar,
sem fráneygastir eru, eygt röð sviða, sem
liggja allt niður í undirheima. Þannig
renna sviðin saman. Á milli þeirra finnst
aðeins slagbrandur af segulbylgjum, sem
vama veram frá lægri sviðum að komast
í gegn, fyrr en þær hafa öðlast þróun og
hæfni, sem samrýmist þá æðra sviði.
Á leið minni að gullna hliðinu, fór ég
gegnum marga hringi á þessu sviði og
framhjá borgum og dvalarstöðum, sem
ég hefði freistast til þess að dvelja á og
dást að, ef ég hefði ekki verið svo ákafur
að sjá töfraheimana, sem nú voru tak-
mark mitt.
Ég vissi þó, að hvenær sem leið mín
myndi liggja til jarðarinnar, gæti ég litast
þar um, því andi getur alltaf farið aftur
sömu slóð og hann hefur troðið, ef hann
æskir þess og þannig heimsótt lægri
svið.
Loks kleif ég tinda hinna síðustu
fjalla, sem á leið minni lágu að gullna
hliðinu, og eygði nú framundan dásam-
lega fagurt land. Trén sveigðu laufgaðar
greinar líkt og í kveðjuskyni og um-
hverfið var allt þakið blómum en við
fætur mér liðaðist tært fljót og gullna
hliðið lá fyrir því, eins og brú. í gleði-
vímu kastaði ég mér út í hið svalandi
vatn og lagðist til sunds yfir. Ég hafði
ekki hirt um klæðnað minn og þegar yfir
um kom stóð ég þar holdvotur. I einni
svipan vora klæði mín þurr en það, sem
l Heima er bezt 153