Heima er bezt - 01.09.1997, Blaðsíða 32

Ingibjörg Sigurðardóttir.
Framhaldssaga
/T4rhluti.
/y/y óðir mín lagðist
/////~) þreytt til hvíldar eftir
t/ L/ viðburðaríkan dag
og svaf vært um nóttina en sjúk-
lingnum elnaði stöðugt sóttin á með-
an aðrir sváfu. Læknir hafði þó ekki
enn verið til kvaddur, þegar nætur-
gestirnir hurfu á braut.
Mikil var gleði okkar barnanna við
heimkomu foreldranna úr kaupstað-
arferðinni. Efhi í nýjar flíkur, góð-
gæti í munn, ásamt fleiri gersemum,
sem okkur hafði ekki órað fyrir, féll
okkur í skaut þennan ógleymanlega
vordag.
En gleðin varð ekki langvinn.
Skömmu eftir kaupstaðarferðina
veiktist móðir mín hastarlega og
lagðist í rúmið. Læknir var sóttur um
langan veg. Hann kvað upp þá sjúk-
dómsgreiningu að þetta væri tauga-
veiki, en hennar hefði orðið vart í
umdæmi hans á þessu vori. Það upp-
lýstist síðar að rekkjunautur móður
minnar á ísafirði, hafði verið sýktur
af taugaveiki. Kotið okkar var tafar-
laust sett í sóttkví og við einangruð
með öllu. En þess þurfti ekki lengi.
Móðir mín lést eftir stutta en stranga
legu, rúmlega þrítug að aldri. Þá kom
fyrsta áfallið. Faðir minn gat ekki
hugsað sér að leysa upp heimilið og
tvístra okkur börnunum, en hann
þurfti að fá aðstoð til þess að geta
haldið saman heimilinu, þar sem
hann varð að sækja vinnu á fjarlægar
slóðir, haust og vetur.
Eftir að búið var að sótthreinsa
kotið okkar og við orðin frjáls að
hafa samneyti við aðra menn, tókst
föður mínum að ráða til sín ein-
hleypa, miðaldra konu, sem unnið
hafði víða í lausamennsku, orðlögð
fyrir dugnað. Konan reyndist stjórn-
söm og nokkuð skapstór og lítið fyrir
blíðmælgi, en hún hirti vel um okkur
börnin og við fundum hjá henni skjól
og öryggi.
Faðir minn fór að venju á haust- og
vetrarvertíð niður á ijörðu. Ráðskon-
an annaðist börn og búsmala, eins og
móðir mín hafði gert, og fór létt með
það allt. Um vorið var ársvistun
hennar út runnin, en hún hafði aldrei
borið það í mál að hún ætlaði að fara
frá okkur og við börnin leiddum ekki
hugann að neinum breytingum, vor-
um grandalaus.
Faðir minn kom heim úr verinu um
svipað leyti og hann var vanur, en
hann kom ekki einn. í för með honum
var kvensnift ásamt tveimur krökkum,
sem hún átti, ósamfeðra. Hún hafði
verið matselja við bátinn, sem faðir
minn reri á um veturinn, og náð þeim
heljartökum á ekkjumanninum, að hér
var hún komin til þess að setjast í sæti
móður minnar, við hlið föður míns og
taka búsforráðin í sínar hendur. En
konan, sem reynst hafði okkur böm-
unum traustur bakhjarl eftir móður-
missinn, og við vildum einhuga mega
njóta sem lengst, varð án tafar að
víkja á braut fyrir þessari nýju drós,
sem þegar hafði hrifsað alla stjómar-
tauma á heimilinu.
Þá kom áfallið. Dóttir verðandi
stjúpu var jafn gömul mér, en sonur
hennar nokkrum árum yngri. Hann
var meinleysisgrey, lítill eftir aldri og
veiklulegur, en systir hans tröllvaxin
og skapið og frekjan í samræmi við
vaxtarlagið. Hún var lifandi eftir-
mynd móðurinnar.
Stelpan byrjaði strax fyrsta sam-
verudaginn, að sýna mér frekju og
yfirgang og klaga mig fyrir föður
mínum, sem hún var farin að kalla
pabba. Mér til mikillar undrunar
hlýddi faðir minn á málflutning
348 Heima er bezt