Heima er bezt - 01.09.1997, Blaðsíða 34

freistingum og hættum í viðsjárverð-
um heimi. Hún átti ekki að gæta
vinnukonunnar.
En fyrir hennar orð fór ég á fyrsta
dansleikinn. Ég mætti í samkomuhús-
ið fúll forvitni og spennu. Danssalur-
inn var orðinn þéttskipaður og ýmis
framandi tungumál hljómuðu í eyr-
um. Sjómenn af erlendum sildveiði-
skipum voru sýnilega þarna í meiri-
hluta, þótt innfæddir væru einnig fjöl-
mennir.
Seiðmjúkir harmónikutónar fylltu
salinn, tónar, sem ég hafði aldrei
heyrt áður. Mér fannst ég komin inn
í nýjan og heillandi heim.
Ég fann mér sæti fram undir dyr-
um og hlustaði hugfangin á tónaflóð-
ið. Ég þekkti engan þarna og átti
ekki von á því að verða annað en
áhorfandi að gleðskapnum, þar sem
ég kunni ekkert að dansa. En ég
hafði ekki setið lengi, þegar ungur,
glæsilegur maður nam staðar fyrir
ffaman mig og hneigði sig brosandi.
Ég hristi höfuðið og kvaðst ekki
kunna að dansa. Maðurinn lét sem
hann heyrði ekki afsökun mína.
Hann tók þétt um báðar hendur mín-
ar og reisti mig á fætur. I næstu
andrá var ég í faðmi hans og hann
sveif með mig út í dansandi hring-
iðuna. Kunnáttuleysi mitt varð ekki
lengi til fyrirstöðu, ég náði undur-
fljótt fúllkomnum takti, þetta var æv-
intýri líkast.
Eftir langa lotu tók hljóðfæraleik-
arinn sér hvíld. Dansfélagi minn
leiddi mig til sætis, settist við hlið
mér og kynnti sig. Hann kvaðst heita
Jensen og vera matsveinn á norsku
síldveiðiskipi. Þetta væri annað sum-
arið sitt á íslandsmiðum. Ég tjáði
honum einnig nafn mitt og hvað ég
starfaði og þetta væri fyrsta sumarið
mitt á þessum slóðum. Það var lyga-
sögu líkast hvað við skildum strax
vel hvort annað, en bæði mæltu á
eigin móðurmáli.
Brátt hljómaði tónlistin aftur um
salinn og Jensen leiddi mig í dansinn
að nýju.
Síðla nætur var samkomunni lokið.
Við gengum út í sumarnóttina. En
þar blasti við mér nýtt sjónarspil.
Fyrir dyrum úti voru ölóðir menn í
hörku slagsmálum, sem færðust í
aukana. Ég hafði aldrei fyrr séð neitt
þessu líkt og varð skelfingu lostin.
Hvernig tækist mér að sleppa á brott
héðan, óskaddaðri? Jensen sá þegar
og skynjaði skelfingu mína.
„Þú þarft ekkert að óttast,“ sagði
hann traustvekjandi. „Ég vernda
þig-“
Hann vafði mig sterkum armi og
leiddi mig hiklaus og öruggur í fasi
framhjá þessum æðisgengna hildar-
leik, sem nú var orðinn blóði drifinn
og sá ekki fyrir endan á.
„Hvar áttu heima?“ spurði Jensen
um leið og við komum út á götuna.
Ég benti í áttina að heimili mínu.
„Ég fylgi þér á leiðarenda,“ sagði
hann og sleppti ekki armtakinu. Ég
fann unaðsfulla öryggiskennd
streyma um mig alla við orð hans og
armlag, en slíkt hafði ég hvergi fund-
ið frá því er ég hvíldi barn í móður-
örmum og öll skelfing var horfin.
Jensen fylgdi mér að útidyrunum á
heimili mínu. Um leið og við námum
þar staðar, þrýsti hann mér enn fastar
að sér og sagði:
„Við hittumst á næsta landlegu-
dansleik.“
„Já,“ svaraði ég án tafar, ég gat
ekki annað. Svo hvarf hann á braut.
Ég hraðaði mér inn í húsið og gekk
til hvílu. Húsmóðirin skyldi mega
treysta því að ég mætti til vinnu að
morgni á réttum tíma, þrátt fyrir næt-
urvöku, sem þessa.
Þeir urðu nokkuð margir landlegu-
dansleikirnir í Súlnavogi þetta sumar.
Við Jensen áttum stefnumót á þeim
öllum eftir þennan fyrsta. En kynni
okkar urðu fljótt annað og meira en
eintómur dans í hringiðu fjöldans.
Með okkur tókust gagnkvæmar ástir,
að mínum skilningi. Enginn hafði
nokkurn tíma verið eins góður við
mig og Jensen, frá því ég missti
móður mína. Hjá honum fann ég allt
sem ég þráði mest í einstæðingshætti
mínum, öryggi, ást og hlýju. Ég
elskaði Jensen takamarkalaust og
treysti honum í einu og öllu. Við
eignuðumst okkar „Hvanneyrarskál,“
og þar sagði hann margt fallegt við
mig. Hann kvaðst ætla að taka mig
með sér til Noregs um haustið, þá
yrði vist minni lokið í Súlnavogi.
Brúðkaup okkar yrði svo haldið strax
og aldur minn leyfði. Hann dró upp
margar glæsimyndir af því, sem biði
mín í heimalandi hans og framtíð
okkar þar. Ég lifði og hrærðist í
sæluvímu og þótt ég heyrði pískrað
og ég uppnefnd og kölluð norska-
Gudda, raskaði það ekki ró minni hið
minnsta. Ég beið hvern góðviðrisdag
með óþreyju eftir næstu brælu.
Sumarið leið skjótt. Bliku hausts-
ins dró á loft fyrr en varði. Silfur
hafsins upp urið. Dag einn var allur
síldveiðiflotinn horfinn af norðlæg-
um miðum. Ég hrökk upp af sælu-
vímunni. Jensen var farinn. Hafði
hann af eigin ásetningi horfið á braut
án þess að taka mig með sér, eins og
hann var búinn að heita mér, eða
fékk hann engu ráðið um ferðir
skipsins. Ég vissi að hann var mat-
sveinn en ekki yfirmaður þar. Trú-
lega var þetta ekki hans sök. En fyrst
hann komst ekki til mín, ákvað ég að
fara til hans. Ég skyldi finna Jensen,
hvað sem það kostaði og hvar sem
hann væri niður kominn í Noregi og
ég varð altekin af þessu áformi mínu.
En brátt dundi yfir mig nýtt reiðar-
slag. Skömmu eftir að síldveiðiskip-
in hurfu af miðunum, kom húsmóðir-
in að máli við mig og spurði mig for-
málalaust hvort ég gengi með barni.
Ég varð orðvana í fyrstu. Hvernig gat
konunni komið slíkt til hugar. En ég
hafði aldrei verið frædd um neitt,
sem við kom barnsgetnaði og var al-
ger fáráðlingur í þeim efnum. Ég
hafð að visu stundum verið eitthvað
lasin eftir að líða tók á sumarið,
stöku sinnum kastað upp, einkum
morgunverðinum, en þó hafði ég
fitnað á sama tíma, ég fann það á
fötunum mínum, þau voru þrengri en
áður. Ég hafði ekki gert mér neinar
hugmyndir um það af hverju þetta
stafaði, ég var of hamingjusöm til
þess að gera mér nokkrar grillur út af
þess háttar smámunum.
350 Heima er bezt