Heima er bezt - 01.11.2000, Blaðsíða 37

11. kafli
Gríma haustsins er byijuð að falla á
blómstur jarðar. Á Lyngheiði er hey-
skap lokið og kaupafólkið horfið á
braut eins og vorboðinn ljúfi og þögn
ríkir þar sem hann söng um sumar-
kvöldin löng. Feðgamir eru að ljúka
við að tyrfa stóra heyfúlgu út við fjár-
húsin. Sumarið hefúr verið bóndanum
gjöfult og heyforðinn mikill og kjam-
góður. Matthías gengur endanlega frá
síðustu torfúnni og strýkur svita af
enni sér.
-Jæja þá er þessu lokið, segir hann
fegins rómi og lítur á son sinn.
-En hér á bæ þarf víst að huga að
ýmsu fleiru á komandi haustdögum,
bætir hann við og hallar bakinu upp að
heyfúlgunni. Pétur Geir þrífur kring-
um heystæðið eftir tyrfinguna og
gengur frá, því snyrtimennska er hon-
um í blóð borin. Svo svarar hann föður
sínum.
-Já, bústörfin taka við hvert af öðru.
En hafðir þú eitthvað sérstakt í huga
pabbi? spyr hann.
-Já, ég hafði það nú, - svarar Matthí-
as. - Hugborg hefur staðið sig með
mikilli prýði á þessu sumri, sinnt
kornabami unnið öll innanbæjarstörf
og annast sjúka móður þína, hún er þó
ekki nema unglingur að árum. Finnst
þér ekki að við ættum að ráða hingað
aðstoðarstúlku fyrir haustannirnar til
þess að létta undir rneð henni?
-Jú, að sjálfsögðu pabbi og þó fyrr
hefði verið, - svarar Pétur Geir.
-En það er gott að Hugborg er búin
að sanna mannkosti sína fyrir ykkur
mömmu. Hvar hefúr þú hugsað þér að
bera niður?
-Ja, ég á erindi inn á Brimnes mjög
bráðlega, ætli ég leiti ekki fyrst fanga
þar, svarar Matthías. - Lýst þér ekki
vel á það, góði minn?
-Jú, því ekki, svarar Pétur Geir. - En
ætlarðu ekki að segja mömmu og
Hugborgu frá þessu áður en þú ræður
stúlku hingað? Eg býst við því að
mömmu líki það betur að hún sé höfð
með í ráðum.
-Já, ég ætti að kannast við þá stað-
reynd, svarar Matthías. - En ég vildi
byrja á því að reifa þetta við þig, Pétur
Geir, þó ég efaðist ekki um svar þitt,
bætir hann við og þeir fella talið.
Frágangur heyforðans er í höfn og
feðgamir halda til annara starfa. Hug-
borg hefúr lokið við að baða son sinn
og vagga honum í svefn. Hún ætlar að
líta inn til Ástríðar áður en hún snýr
sér að búverkum og vita um líðan
hennar. Ástríður situr framan á rekkju
sinni með hárgreiðu í hönd og tár
hrjóta ótt og títt eins og hagl niður
kinnar hennar. Hugborg gengur til
húsfreyjunnar og spyr þýðlega:
-Get ég eitthvað hjálpað þér Ástrið-
ur?
-Já, þú getur það. Ég orka ekki leng-
ur að lyfta höndunum upp að höfðinu
til þess að greiða hár mitt. Þetta versn-
ar stöðugt, svarar Ástríður grátklökk
og réttir Hugborgu hárgreiðuna.
-Ég skal greiða og flétta hár þitt
Ástríður, hvenær sem þér hentar, segir
Hugborg hlýtt og hughreystandi. -Þú
lætur mig bara vita.
Hún rekur sundur langar, þykkar
fléttur húsfreyjunnar, greiðir hárið og
fléttar mjúkum öruggum handtökum,
svo vefúr hún fléttumar í krans um
höfuð henni, nær í spegil, sem hangir
á vegg í hjónaherberginu og sýnir
Ástríði hvernig haddurinn skartar á
höfði hennar en frá unga aldri hefur
hárið verið mesta prýði Ástríðar og er
enn.
-Þetta fer vel, þakka þér fyrir, Hug-
borg, mælir húsfreyjan óvenju mildum
rómi. - Ég get víst aldrei framar greitt
mér. Hún varpar öndinni þunglega og
þerrar augun.
-Við megum ekki missa vonina
Ástríður, svarar Hugborg uppörfandi
og hengir spegilinn á sinn stað. Hún
minnist þess ekki að hafa áður hlotið
þakkarorð frá húsfreyjunni fyrir unnið
verk og þetta gleður hana.
-Sefur drengurinn? spyr Ástríður og
rís úr sæti.
-Já, svarar Hugborg. - Hann er ný-
sofnaður eftir baðið.
-Má ég setjast inn hjá honum stund-
arkorn? Spurning Ástríðar hljómar
eins og bæn. - Ég skal ekki vekja
hann.
-Já, að sjálfsögðu máttu það Ástríð-
ur, þú ert ekki óvön því að sitja hjá
honum sofandi, svarar Hugborg glað-
lega og þær ganga saman til baðstofú.
Drengurinn rumskar ekki við komu
rnóður sinnar og ömmu, en bros leikur
um andlit hans í svefninum. Hugborg
býður húsfreyjunni sæti á rósmáluðu
kistunni sinni en aldrei slíku vant sest
Ástríður ekki strax heldur virðir fyrir
sér rósimar sem skreyta kistulokið,
eins og hún hafi ekki séð þær fyrr.
-Er þessi kista forn ættargripur? spyr
hún og strýkur yfir rósirnar skjálfandi
hönd.
-Mamma mín fékk kistuna frá móð-
ur sinni, ég er þriðji ættliðurinn sem
eignast hana, mér vitanlega, svarar
Hugborg. - En frá aldri hennar kann
ég ekki að greina.
-Kistan hlýtur að vera orðin nokkuð
gömul, þetta er kjörgripur, segir
Ástríður með undraverðum áhuga fyr-
ir kistunni. Hugborg minnist nú
skyndilega gömlu bókarinnar sem
kistuhandraðinn hefur að geyma.
Hvaða augum skyldi Ástríður líta á
það ættardjásn og Hugborg segir:
-í þessari kistu er fólginn dýrgripur
sem ég eignaðist með henni og aldrei
verður metinn til ijár.
-Hvað ertu að segja! Ætlarðu að
leyfa mér að sjá hann? spyr Ástríður
forvitin.
-Já, það vil ég gjaman, svarar Hug-
borg alúðlega. Hún opnar kistuna og
tekur gömlu Biblíuna upp úr handrað-
anum. Svo lokar hún kistunni aflur og
Ástríður sest nú loks á rósmálaða kjör-
gripinn.
-Áttir þú við þessa fomfálegu bók?
spyr Ástríður vonsvikinni röddu, hún
bjóst við einhverju allt öðru upp úr
kistuhandraðanum.
-Já, þetta er ættardjásnið mitt, svarar
Hugborg lotningarfúllum rómi.
Bókin var mikið lesin á heimili for-
eldra minna og þá orðin mjög slitin en
í fullu gildi.
-Er þetta einhver postilla? spyr
Ástriður dauflega.
Hugborg opnar bókina og sýnir
Ástríði titilblaðið, sem ber bókarheitið
og útkomuártal hennar.
-Biblía, og sú er komin til ára sinna!
segir Astríður og áhugi hennar fyrir
fomgripnum er vakinn á ný. - Kannt
þú að lesa svona gamalt letur Hug-
borg? spyr hún.
-Já, nokkum veginn, ég nam það við
Heima er bezt 429