Heima er bezt - 01.11.2000, Blaðsíða 38

móður kné, svarar Hugborg með sakn-
aðarhreimi í rómi.
-Eg hef lítið kynnt mér þessa bók
um ævina, segir Ástríður hljóðlega.
-Geturðu lesið fyrir mig nokkur
vers, Hugborg?
-Já, en er einhver sérstakur kafli sem
þig langar til að heyra núna Ástríður,
spyr Hugborg alúðlega.
-Nei, lestu þar sem þú flettir fyrst
upp, svarar Ástríður og hagræðir sér í
sætinu.
Hugborg opnar Biblíuna af handa-
hófi og les:
“Jesús sagði við hana (Mörtu). Ég er
upprisan og lífið; sá sem trúir á mig
mun lifa þótt hann deyi. Og hver sá
sem lifir og trúir skal aldrei að eilífu
deyja. Trúir þú þessu? Hún segir við
hann: Já, herra, ég hefi trúað að þú ert
Kristur Guðssonurinn sem koma á í
heiminn. Og er hún hafði þetta inælt
fór hún burt og kallaði á systur sína
Maríu og sagði einslega. Meistarinn er
hér og vill finna þig.”
Á sama andartaki og Hugborg
sleppir síðasta orðinu byrjar gamla
klukkan á þilinu að slá og slög hennar
eru tólf. Hugborgu bregður lítið eitt,
hún minnist sinna skyldustarfa.
-Komið hádegi og ég ekki farin að
laga kaffið, segir hún afsakandi.
-Það var mín vegna Hugborg, svarar
Ástríður. - Þakka þér fyrir lesturinn.
-Viltu líta sjálf í bókina á meðan ég
kem kaffinu á borðið, spyr Hugborg.
-Nei, ég þori ekki að taka hana mér í
hönd og eiga það á hættu að glopra
henni niður. Þessi bók þolir sýnilega
ekki mikið hnjask. Ég fæ ef til vill að
heyra meira síðar, svarar Ástríður.
-Eins og þú óskar, segir Hugborg
þýðlega. Hún leggur Biblíuna ofan á
rúmið sitt og hraðar sér fram í eldhús.
Feðgamir eru væntanlegir á hverri
stundu og hún tekur rösklega til starfa.
í þann mund sem Hugborg hefur lokið
við að framreiða hádegishressinguna
ganga feðgamir í bæinn. Þeir þurftu
að ljúka aðkallandi verki og hnikruðu
því stundvísinni aðeins til hliðar.
Feðgamir setjast þegar að borðum og
Hugborg rennir ilmandi kaffi i bollana
hjá þeim. Svo gengur hún inn í bað-
stofu. Hún þarf að láta húsfreyjuna
vita að kaflfið sé framborið og bíði
hennar. Ástríður rís hljóðlega úr sæti
og fylgir Hugborgu íram í eldhúsið.
Djúp haustró er yfir öllu og þögnin
einráð um stund við borðhaldið.
Matthíasi er ljóst að konu hans hrakar
ört. Hún getur naumast lengur lyft
kaffibolla upp að vömm sér án þess
að missa meira og minna niður af
drykknum. Hann rýfúr þögnina og
segir með hægð:
-Okkur feðgunum kom saman um
það í morgun Ástríður, að hingað
þyrfti að ráða hjálparstúlku fyrir kom-
andi sláturtíð. Ertu ekki þessu sam-
þykk?
-Því skyldi ég ekki vera það, svarar
Ástríður eins og annars hugar. - Þið
megið ráða hingað þær stúlkur sem
þið álítið vera þörf fyrir, en það annast
engin um mig önnur en Hugborg.
Feðgarnir líta báðir í djúpri undrun á
Ástríði. Þá óraði ekki fyrir því að
heyra slíka yfirlýsingu af hennar vör-
um. Mikill er sigurmáttur kærleikans.
í næstu andrá berst bamsgrátur frá
baðstofunni. Hugborg sprettur á fætur
og hraðar sér á vettvang. Pétur Geir rís
einnig frá borðum og hverfúr á vit
baðstofunnar. Hann ætlar að heilsa
upp á son sinn og eiga smá dvöl með
þeim tveimur, sem hann ann heitast.
Hjónin sitja eftir við eldhúsborðið.
Matthías ýtir drykkjarílátinu frá sér og
segir með rósemd.
-Svo þú vilt ekki Ástríður, að neinn
annar en Hugborg annist þig í þessum
veikindum þínum.
-Nei, þá þjónustu rækir engin betur
en hún, staðhæfir Ástríður.
-Ertu þá ekki lengur ósátt við þann
gjörning minn að taka hana á heimil-
ið? spyr Matthías.
-Nei, því máttu trúa. Þetta er það
besta sem þú hefúr gert í mina þágu á
langri samleið Matthías, svarar Ástríð-
ur af einlægri sannfæringu. - Og
drengurinn litli er eins og sólargeisli í
þeim dimma dal sem mér er áskapað-
ur á lokagöngunni.
-Siturðu oft á daginn inn í baðstofu
hjá drengnum Ástríður? spyr Matthías
hlýjum rómi.
-Já, þar á ég marga stund, svarar
Ástríður. - En skyldi mér auðnast að
lifa svo lengi að sjá drenginn stíga á
bak rugguhestinum sínum?
-Við skulum vona það Ástríður.
Drengurinn þarf ekki að vera margra
ára til þess að geta setið þennan fák,
svarar Matthías uppörfandi.
-Jæja, hvemig sem allt fer á hann þó
þetta leikfang til minningar um ömmu
á Lyngheiði, segir Ástríður dapurlega
og rís frá borðum. Hún er orðin þreytt
að sitja og ætlar að leggjast til hvíldar
um stund. Sitthvað sækir líka á huga
hennar, sem hún vill ígmnda í einveru
og næði. Ástríður gengur inn í hjóna-
herbergið og leggst í rekkju sína.
Matthías bíður sonar síns í eldhús-
inu. Og brátt halda þeir feðgarnir út til
starfa að nýju.
Ástríður er í þungum þönkum. Vers-
in sem Hugborg las henni úr gömlu
Biblíunni eru orðin eins og síendur-
tekin hljómkviða í vitund hennar.
-Meistarinn er hér og vill finna þig,
voru skilaboðin mikilsverðu sem
Marta flutti systur sinni Maríu. Eru
þetta ef til vill einnig skilaboð til
hennar? Undarleg tilviljun að Hug-
borg skyldi af handahófi fletta upp á
þessuin ritningarstað. Hún hefur vafa-
laust oftar en einu sinni hlýtt á sömu
orðsendingu flutta í kirkjunni en það
hefur farið inn um annað eyrað og út
um hitt hjá henni og hún aldrei hug-
leitt alvöru málsins eða tileinkað sér
hana. Nú er eins og þessi skilaboð á
milli tveggja systra austur í Gyðinga-
landi fyrir hart nær tvö þúsund árum
styngi hana í hjartað. Er þá ekki kom-
inn tími á það í lífi hennar að hún fari
að hlusta eftir því sem hefur eilífðar-
gildi? Enginn veit hvenær stunda-
klukka ævinnar slær sín síðustu slög.
Ástríður andvarpar þunglega. En kaíl-
inn sem Hugborg las fyrir hana hafði
líka að geyma þessi orð Meistarans
sem vildi finna Maríu:
“Ég er upprisan og lífið sá sem trúir
á mig mun lifa þótt hann deyi. Og
hver sá sem lifir og trúir skal aldrei að
eilífu deyja. Trúir þú þessu? spurði
Meistarinn Mörtu. Hún segir við
hann. “Já, herra, ég hefi trúað að þú
ert Kristur Guðssonurinn sem koma á
í heiminn.”
En hvert yrði svar hennar Ástríðar á
Lyngheiði við slíkri spumingu?
Framhald í nœsta blaði.
430 Heima er bezt