Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 5

Jólablað Æskunnar 1940
En hann fór aldrei niður á svellið. Það var svo
ömurlegt að standa þar uppi undir landi — fyrst
maður átti enga slcautana.
í livert skipti, sem frídagur var í skólanum,
hafði liann farið út í skóg og lagt þar snörur, i von
um að veiða héra eða orra. Hann ætlaði svo að
kaupa sér skauta fyrir jólin, ef honmn áskotnuð-
ust nægilegir peningar fyrir veiðina. — En honum
gelck ekki vel, og móður hans varitaði iðulega pen-
inga til að kaupa brauð eða mjölmat, þegar hann
liafði haft heppnina með sér og veitt eitthvað. Og
þá varð það úr, að hann lét mömmu sina fá pen-
ingana. Það varð ekki mikið, sem hann safnaði.
Og svo vantaði Arnlaugu litlu skó, og Sigríður
þurfti að fá nýjan kjól.
„Maður verður fyrst og fremst að hugsa um að
hafa eittlivað í sig og á,“ sagði Birgitta. „Þáð verða
svo kannske einhver ráð með skauta fyrir jólin,
ef guð lofar.“
— Já, livers vegna skyldi guð eklci vilja leyfa
það, að hann eignaðist skauta? — Haraldur hugs-
aði oft um þetta. Hann hafði beðið guð að hjálpa
sér til þess að í'á skauta. En úllitið var ekki gott.
Kennarinn hafði að visu stundum sagt, að lijálpin
kæmi oft öðru vísi en um væri beðið. Skyldi guð
þá elcki hafa einhver ráð með að uppfýlla þessa
brennheitu hæn?
Þorláksmessudagur er runninn upp. Haraldur
hefir verið að höggva í eldinn. Ilann raðar brenn-
inu í fallegan stafla í skemmunni. Nú sest hann á
viðarlilaðann og hvilir sig. Móðir hans liafði farið
til þorpsins um morguninn, til þess að kaupa ein-
hverja ögn til jólanna. Og nú sér Haraldur til
hennar. Hún er að koma upp hrekkuna. Nei, hún
var áreiðanlega ekki með neina skauta. Hann
kannaðist svo vel við bögglana, sem hún var með.
Það var hveiti, grjón, brauð og salt og eitthvað
fleira smávegis. Peningarnir höfðu náttúrlega ekki
lirokkið fyrir fleiru. — Haraldur ræskti sig tvivegis
og reyndi að sýnast glaður.
„Heldurðu, að við höfum nógan eldivið til jól-
anna?“ spurði hann fullorðinslega.
„Já, þú hefir verið duglegur að liöggva í eldinn,
Haraldur minn,“ sagði móðir hans. „Eg veit ekki,
hvernig eg kæmist af, ef eg hefði þig ekki.“
„O, það yrðu vist einhver ráð,“ svaraði Haraldur
alvarlega og leit niður fyrir sig.
Móðirin hrosti og fór inn i bæinn, en Ilaraldur
stóð eftir hjá eldiviðarlilaðanum. —- Þarna voru
tveir drengir niðri á ísnum að renna sér. Það voru
áreiðanlega þeir Hans og Óli. Að sjá hvernig þeir
flugu eftir svellinu! Þeir voru að reyna sig á skaut-
um! Óli liafði vinninginn. — Nei, nú komst Hans
langt fram úr honum!
Það var ekki gaman að neinu, þegar maður átti
enga slcauta! Strákarnir voru stundum að tala um
híla og flugvélar. En livað var það i samanburði
við góða stálskauta? Eklcert annað en harnagling-
ur! Ef einhver liefði spurt liann, hvers liann óskaði
sér helst, þá liefði hann fljótt getað leyst úr því.
Hann liefði ekki þurft að liugsa sig mikið um.
Haraldur sat lengi niðursokkinn í liugsanir sínar.
Hvernig álti hann að fara að þessu? Hann átti þrjár
krónur, sem hann geymdi i dós uppi á hillu. En
slcautar kostuðu víst einar tólf krónur, og það þeir
allra ódýrustu. Ætti liann að reyna að tala við
kaupmanninn. Hann var ekki afleitur. Það hafði
mamma lians oft sagt. Hún hafði stundum fengið
til láns hæði brauð og mjöl, þegar hún var í vand-
ræðum — og greitt það svo, þegar raknaði fram úr,
og hún eignaðist peninga. Yeturinn var ekki lið-
inn. Það gat verið, að hann gæti borgað kaupmann-
inum fyrir vorið, aðeins ef hann fengi skautana til
láns, til þess að byrja með.
Haraldur tók eldiviðarfang og har inn. Hann
varð að tala um þetta við mömmu sina. Það þoldi
enga bið.
„Mig langar svo til þess að eignast þessa skauta,“
sagði hann, „en eg á ekki nema þrjár krónur. Held-
urðu, að það sé þorandi fyrir mig að biðja kaup-
manninn um að líða mig, þangað til eg get veitt
fleiri héra, eða unnið mér inn einhverja peninga?“
Birgittu vöknaði um augu.
„Eg veit eklci — þú getur reynt,“ sagði liún og
dró það við sig. „Eg á hérna eina krónu, sem þú
getur fengið í viðbót.“
Haraldur hljóp niður til þorpsins heldur en ekki
125