Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 8

Jólablað Æskunnar 1940
Sigfús Einarsson.
gæti heyrt sönginn. ÞaS var gamall maður, sem
átti heima í koti rétt hjá okkur, sem verið var að
jarða.
Einn af söngmönnum þeim, sem sungu við liús-
kveðjuna, har svo af öðrum, að eg gleymi hon-
um aldrei. Hann var frændi minn af Bergsætt.
Næstu kynni mín af músík urðu þau, er vinnu-
maður einn kom á heimili okkar, er hafði með-
ferðis litið harmoníum-kríli. Þetta varð síðar nafn-
togaður maður — Sigurður Eiríksson regluboði.
Þetta hljóðfæri hafði þann ágæta kost fyrir mig,
að það vantaði heinplötu á eina nótuna. Við þessa
heinlausu nótu miðaði eg, þegar eg fikaði mig
áfram í söngfræði Jónasar Ilelgasonar, er eg
náði í um svipað leyti. Um kennslu var ekki
að ræða.
Eg þreifaði mig áfram í „skólanum“ og spilaði
bráðlega úr söngheftum Jónasar og kirlcjusöngsbók
hans. En seinna komu Staplis-heftin til sögunnar.
Og þar kynntist eg laga-bútum eftir meistarana,
er höfðu svo mikil áhrif á mig, að eg fór sjálfur að
„komponera“. Þá var eg 12 ára. Enginn var til
þess að leiðbeina mér. Svo þetta féll brátt niður
hjá mér. En allt, sem eg á þeim árum lcrotaði
niður, er vitanlega löngu týnt. En þessar barnalegu
tilraunir mínar leiddu greinilega í ljós ákveðna
hneigð mína.
Svo komst eg í söngfélag á Eyrarbakka. Jón
Pálsson stjórnaði því. Hann var þá búsettur á
Stokkseyri, en fór oft á milli í misjöfnu veðri, til
að vinna fyrir söngfélagið.
Við sungum í kirkjunni og í samkomuhúsinu
á „Bakkanum“.“
Sigfús var settur til mennta. Um þær mundir, sem
hann kom í Latínuskólann, var sönglíf höfuðstað-
128
arins fremur fábreytt. „Þegar eg eftir fermingu
kom í skóla,“ segir Sigfús, „kynntist eg Steingrími
Johnsen. Hann var þá söngkennari i Latinuskól-
anum. Hann stjórnaði söngfélaginu „14. janúar“.
Þegar eg var kominn úr mútum, fór eg í það félag.
Þetta var eina söngfélagið í bænum þá. Um aðrar
söngskemmtanir var hér ekki að ræða en þegar
þetta félag söng. Þá var „Harpa“ Jónasar Helga-
sonar dauð. En ýmsir, sem verið liöfðu í lienni,
voru í þessu félagi.
Af konsertum þessa félags er mér minnisstæð-
astur sá, þegar síra Geir heitinn Sæmundsson kom
frá Höfn og aðstoðaði oldcur, söng einsöng með
okkur. Fegurri rödd hafði eg aldrei heyrt.
1 þann tíð var það siður, að piltar tónuðu við
morgunbænir i Latinuskólanum. Þá seildumst við
heldur til þess, að láta „busana“ tóna, því að það
þótti heldur bót að því, ef þeir færu út af laginu.
Þegar eg var í skóla, fór eg alltaf heim um jólin.
Eitt sinn á þeim árum hað síra Ólafur Helgason
mig að tóna skólabænina í kirkjunni á aðfanga-
dagskvöld til hátíðabrigðis. Eg lét tilleiðast, því að
eg hafði mestu mætur á síra Ólafi. En smeykur
var eg við þetta. Einn kunningi minn, sem komst
að því, hvernig mér var innanbrjósts, ráðlagði mér
það, að eg skyldi telja mér trú um, að allur söfn-
uðurinn í kirkjunni væri eintómar flugur. Eg reyndi
þetta. En það lukkaðist elcki sem best. Aldrei liefi
eg verið eins skelkaður og þegar eg tónaði
skólabænina í Eyrarbakkakirkju. Þegar eg i fyrsta
skipti átti að stjórna söngflokki erlendis, var eg
að vísu „nervös“, en ekki svipað því eins. Það var
söngflokkur íslenskra stúdenta, er söng í „Coneert-
palæet“ (söngleikahúsinu) i Höfn, og var þar margt
stórmenni saman komið.“
Sigfús varð stúdent 21 árs gamall. Sigldi hann
þá til Kaupmannahafnar til laganáms. Tónlistina
stundaði liann aðeins í hjáverkum. En hún varð
hrátt aðalviðfangsefni lians. Hann sótti um styrk
til Alþingis til tónlistarnáms, en var synjað um
hann. Þótti sumum þingmönnum líklegt, að þessi
ungi stúdent færi að slá slöku við laganámið, ef
þannig væri ýtt undir hann með að stunda tón-
listina.
Á þessum árum stjórnaði Sigfús lcarlakór meðal
ísl. stúdenta í Kaupmannahöfn. Lét lcórinn nokkr-
um sinnum til sin heyra i Höfn og gat sér frægð.
Var honum jafnvel lílct við bestu kóra Finna. Þá
fór Sigfús að kynna sér íslensk þjóðlög, sem þá
voru í litlum metum. Sú viðkynning hefir haft þau
áhrif á list hans, að nú þykir hann íslenskastur í