Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 17

Jólablað Æskunnar 1940
ina silja á stóru tilhöggnu steinunum framan við
garðinn hans Bjarna prentara. Það var verið að
gera við gangstéttina, og tilhöggnir steinar stóðu þar
á víð og dreif upp við garðmúrinn. Nú var þar eng-
inn að vinna, en Englendingarnir einir sátu þarna
í morgunkyrrðinni, og annar þeirra hélt á nýkomnu
sendibréfi. Stórt enskt skip hafði komið um nótt-
ina og fært vinunum tveimur þetta bréf. Sigrúnu
hnykkti við. Hún sá ekki hetur en að sá, sem á
hréfinu hélt, væri að gráta. Hinn lagði handlegginn
yfir lierðar lians og sagði eitthvað, lágt og alvar-
lega. Sigrún stóð eins og negld við jörð og starði.
Litli'hróðir liennar lá þegjandi i vagninum og ekk-
ert heyrðist nema fjarlægar vagndunur, einstaka
fótatak á nálægúm götum og söngur þrastanna í
görðunum. Jú — hann var að gráta, enski piltur-
inn. Á augabragði skildi litla stúlkan, að sorg lians
stóð í sambandi við bréfið, sem liann hélt á í hendi
sér. Ilún hugsaði sig ekkert um, fremur en það
hefði verið hennar eiginn bróðir, sem sat þarna og
grét — hún varð að hugga liann! Hún skildi við
vagninn með Sverri litla i upp við garðmúrinn og
þaut til útlendinganna. Er hún var komin fast til
þeirra, stansaði hún og hikaði augnablik. En þegar
sá, sem hélt á hréfinu leit upp á hana augunum
flóandi í tárum, stillti hún sig eklci, heldur þaut
upp um hálsinn á honum. „Skelfing áttu bágt,“
sagði liún, og augu liennar fylltust tárum. Ljósu
lokkarnir hennar hrundu yfir veðurbitna vanga
hans og litla liöndin klappaði án afláts. „Bróðir
hans er fallinn i Frakklandi,“ mælti hinn, skýrt og
lágt. Og þó að Sigrún litla skildi ekkert í ensku,
þá náði þetta orð: bróðir, að eyrum hennar og með-
vitund. Það líktist svo mjög sama orði í liennar
eigin tungumáli, að liún skildi það þegar. Bróðir
lians var dáinn! Það var liún alveg viss um. „Ó,
hvað þú átt bágt!“ hvíslaði hún. Og þó að hann
skildi ekki, livað hún sagði, þá vissi hann, að þetta
voru vinarorð, full barnslegrar blíðu og samúðar.
„Eg á líka litla systur lieima, eins og þig,“ hvíslaði
hann aftur — og nú var það orðið: systir, sem hún
skildi. „Já, eg skal vera systir þín,“ svaraði hún og
horfði beint í augu hans á meðan tárin ultu ofan
kinnar hennar. — Þrestirnir í næsta garði sungu
glatt, vangarnir dunuðu, og vegfarendur gengu
leiðar sinnar. En ensku æskumennirnir og i§lenska
slúlkuharnið vissu ekki af neinu nema sorginni,
sem hafði komið eins og fugl á svörtum vængjum
úr fjarskanum og yfirskyggt barnslega hugi þeirra.
Þau fundu ekki lil þess, að þau voru sitt hvorrar
þjóðar og kunnu eklci eilt orð hvort i annars móð-
urmáli. Þau voru aðeins börn alheimsins — börn
Frú
Elinborg
Eg liefi fvrir skömmu lokið við að lesa siðasta
hindi sögunnar „Förumenn“, eflir frú Elinborgu
Lárusdóttur. Eg hafði mikla ánægju af lestrinum
og langar mig til að vekja athygli lesenda Æsk-
unnar á þessum mikilvirka rithöfundi með örfáum
orðum.
Frú Elinborg hefir ritað 4 bækur á 5 árum, eða
öllu lieldur 7 bælcur, því að sú síðasta, „Förumenn“,
er í þrem bindum, og er hvert bindi stærðarbók,
yfir 300 bls.
Fyrsta bók frú Elinborgar kom út 1935 og nefnd-
ist „Sögur". Er það safn smásagna. Vakti sú bók
strax eftirtekt, enda ritaði einn merkasti þálifandi
rithöfundur íslenskur, Einar H. Kvaran, formála
fyrir bókinni og lauk miklu lofsorði á sögurnar.
Síðan hafa komið: Anna frá Heiðarkoti (1936),
Gróður (1937) og siðast Förumenn í þrem bindum,
á árunum 1939 og 1940 (Dimmuborgir, Efra-
Ásættin og Sólon Sókrates).
Bækur frú Elinborgar eru allar ritaðar á góðu
og látlausu máli. Yrkisefni velur hún sér einkum
úr lífi alþýðufólks, og bera sögur hennar vott um
djúpa samúð höfundarins og skilning á lífskjörum
lítilmagnans og þeirra, er hafa á einhvern liátt
farið halloka í lífinu. I síðustu hókinni, sem vafa-
laust má telja eitthvert mesta ritverk, sem liggur
eftir íslenska konu, hefir hún tekið sér fyrir hend-
Lárusdóttir.
tímans, sem var að líða — hörn ófriðarins mikla á
jörðu, er liafði lagt sinn þunga voðaliramm yfir
æskugleði þeirra, en megnaði þó ekki að slökkva
ljós hjartans: sakleysið og kærleikann, sem er eins
í öllum löndum jarðar.
137