Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 24

Jólablað Æskunnar 1940
„Þetta hefir víst verið draumur eins og áður,“
sagði hann við sjálfan sig. „Hvernig gæti líka
annað átt sér stað?“
Arnfinnur reið nú áfram leiðar sinnar. En þegar
minnst varði, kom undarleg skepna í veg fyrir
hann. Hún hafði langa og loðna handleggi og
lymskulegar, þrútnar glyrnur. Hendurnar lílctust
klóm. Og í annarri þeirra hélt liún á stórum
silfurhikar.
Arnfinnur stöðvaði hest sinn og sagði róle'ga:
„Hvað vilt þú mér, fyrst þú gengur í veg fyrir
mig?“
En óvætturin stóð kyrr í sömu sporum og otaði
silfurbikarnum framan i Arnfinn. Sá hann, að
bikarinn var fullur af dökkrauðum vökva.
„Göfugi herra!“ sagði tröllið. „Við höfum alltof
lengi verið óvinir og elt saman grátt silfur. Nú
er nótt friðarins eins og allir vita. Eigum við ekki
að semja frið? Gerðu svo vel að drekka með
okkur sáttabikarinn!“
Arnfinnur tók við bikarnum, og ófreskjan hrosti
háðslega. En hann drakk elcki úr honum heldur
skvetti úr honum aftur fyrir sig og sagði;
„Eg trúi ekki á fagurgala þinn, hér býr eitthvað
illt undir.“
Síðan keyrði hann hest sinn sporum, en að baki
hans gaus upp eldstrókur. Hann heyrði óp og köll
þúsund óvætta inni í skóginum.
„Bikarinn okkar! Bikarinn okkar!“
En Arnfinnur þrýsti bikarnum fast að brjósti
sér, gaf liestinum lausan tauminn og leit aldrei
aftur. Hann fleygði frá sér blysinu, því að tungls-
birtan lýsti honum nægilega, og hann óttaðist, að
ljlysið kynni að vísa óvinum hans til vegar. Hann
heyrði, er þeir nálguðust, að þeir hölsótuðust og
æptu með þrumandi raust:
„Fáðu okkur bikarinn! Skilaðu bikarnum
okkar!“
Arnfinnur beit á jaxlinn, hallaði sér áfram í söðl-
inum og herti á hestinum. Og hesturinn þaut á-
fram eins og hvirfilvindur. En þó að liann rynni
áfram eins og örskot, þá miðaði óvinunum betur.
Hás öskur þeirra færðust stöðugt nær og nær.
Brátt mundu þeir ná honum. Arnfinnur fól sál
sína í guðs hendur. — En þá blikaði ljós fram-
undan honum. — Það voru Ijósin í kirkjunni á
Áskelsstöðum, og í sama vetfangi hófust klukkna-
hringingarnar. Það var hringt til óttusöngs.
Þá heyrðist nýtt öskur, fullt reiði, gremju og
vonbrigða. Óvættirnar sneru við og flýðu til skóg-
ar sem fætur toguðu. Þær þoldu, sem kunnugt
er, ekki að heyra hljóm kirkjuklukknanna.
144
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Óuœfiíl i
inn
LuLu . siiiíL
'zunnar.
Kæri, litli svæfill minn, svo hvítur og hlýr,
hjá þér værðin Ijúfa á svanadúni býr!
Á kvöldin þegar dauðhrædd við úlfa og storm eg er,
elsku, litli svæfillinn, eg blunda rótt á þér!
Fjöldi, fjöldi barna er til, sem engan svæfil á,
þau eru svöng og móðurlaus og hvergi skýli fái,
þau eru alllaf sgfjuð og eiga ösköp báigt,
ó, elsku mamma, vegna þeirra’ í hljóði stgn eg lágt.
Og þegar eg lief beðið guð að annast engilinn,
sem engan svæfil hefir, þá faðma eg minn,
og þegar loks til fóta hjá þér ból mér búið er,
þá blessa eg þig, mamma, og sofna vært hjá þér.
Guðmundur Guðmundsson þýddi.
(Ljóð og kvæði.)
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Arnfinnur gekk hljóðlega inn í helgidóminn og
setti hinn mikla silfurbikar á altarið. Hann sagði
gamla, gráhærða klerkinum sögu sína og kvaðst
vilja gefa kirkjunni dýrgripinn til minningar um
frelsun sína — því að hans væri mátturinn, náðin
og dýrðin að eilífu.
Hann settist því næst niður meðal safnaðarins,
og nú hljómaði undir hvelfingu kirkjunnar fagn-
aðarsöngur jólanna:
„Kom hlessuð stundin blíð og góð,
hins bjarta morgunroða.“
En hvað sem um það er, hvort tunglskinsálfur-
inn hefir verið draumur eða veruleiki, þá felck
Arnfinnur i Goðahlíð að lifa í friði fyrir illþýðinu
eftir þetta. Hann gat í ró og næði haldið áfram
starfi sínu til gagns og gleði fyrir allt hyggðarlagið.
En urn silfurkaleikinn fagra, er hann tók frá
tröllunum, gengur sú sögn, að liann liafi lent í
Maríukirkjunni í Stoklchólmi, og lengi verið talinn
hinn fegursti dýrgripur þessa musteris.
Margrét Jónsdóttir þýddi.