Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 23

Jólablað Æskunnar 1940

segja dag frá degi. En oft sat Arnfinnur áliyggju-
fullur á kvöldin og hugsaði um það, hvernig hon-
um mætti takast að losna við þetta illþýði fyrir
fullt og allt.
Eina nótt dreymdi hann einkennilegan og merki-
legan draum. Hann þóttist sjá tunglsgeisla gægjast
inn um gluggann sinn og falla á höfðalagið sitt,
og allt í einu virtist honum geislinn verða lifandi
og brejdast í ljómandi fagran Ijósálf með kórónu
úr silfri á liöfði.
Arnfinnur þaut upp óttasleginn, en Ijósálfurinn
lagði hönd sina á höfuð honum og mælti:
„Vertu öldungis óliræddur! Eg vil þér ekkert
illt.“
„Hvaða erindi getur þú átt við lítilmótlegan
mann eins og mig?“ spurði Arnfinnur.
Það er nú einmitt vegna þess, að þú álítur þig
lítilmótlegan og ert auðmjúkur, að mig langar til
að hjálpa þér,“ sagði veran. „Þú ert liræddur við
óvættirnar og veist ekki, livernig þú átt að fara að
því að vinna hug á þeim. Eg ætla að segja þér það.“
„Segðu mér það, og eg skal berjast óhræddur
við illþýðið!“ lirópaði Arrifinnur með ákafa. „Eg
er liraustur og sterkur, og sá, sem gengur á guðs
vegum þarf ekki að hræðast tröllahyskið.“
Ljósálfurinn hristi höfuðið. „Tröllin eru voldug
ennþá,“ sagði hann, og enginn maður megnar að
berjast einn á móti þeim. Vertu ekki of djarfur.
Hyggindi og hugprýði fara vel saman, en yfirlætið
er í ætt við hugleysið. Meðan óvættirnar eiga stóra
silfurhikarinn sinn, eru þær ósigrandi.“
„Hvaða bikar er það?“ spurði Arnfinnur.
„Ættfaðir þeirra gerði bikarinn eitt sinn úr silfri
frá Niflungaheimi, langt inni á finnmörkinni. í bilc-
arnum geyma tröllin töfradrykkinn, sem gefur þeim
mátt til þess að vinna illvirkin. Sá, sem rænir silf-
urhikarnum frá þeim, rænir lika mætti þeirra.“
Arnfinnur leit á ljósálfinn leiftrandi augum.
„Segðu mér þá, hvernig eg á að ná i bikarinn,“
sagði hann. „Eg gráthið þig um að gefa mér ráð!
Segðu aðeins eitt orð, eg hlýði þér, jafnvel þó að
það yrði minn bani. Eg er sjálfur lítils virði, en
mér virðist þetta mikið lilutverk.“
Nú brosti ljósálfurinn fagri og svaraði:
„Það er ekki vilji drottins að þú híðir bana, því
að þú ert trúr og dyggur þjónn. Þú átt þrjá góða
meðhjálpara meðal tröllanna. Þú verður að híða
með þolinmæði, uns þeir eru tilbúnir að hjálpa
þér.
Arnfinnur starði stórum augum á hina hvítu
veru. „Eg skil ekki, hverjir það geta verið,“ sagði
hann eftir nokkra umhugsun.
„En eg þekki þá,“ svaraði ljósálfurinn.
„Og þeir eru . .. ?“
„Hatur þeirra, heimska þeirra og dramb.“
í sama vetfangi sveif hvitt ský fram úr djúpum
næturinnar. Ljósálfurinn livarf, og allt varð myrkt
að nýju.
Árin liðu: Vetur, sumar, vor og haust. Veturnir
komu með kulda og fannkomu, vorin með vaxandi
sól og' fuglaklið, sumrin með hita og gróðursæla
uppskeru og haustin með litagnótt fölnandi laufa,
og alltaf barðist Arnfinnur við óvætdr óhyggðar-
innar. Hann hugsaði oft og einatt um orð ljósálfs-
ins, en svo hristi hann höfuðið og sagði við sjálf-
an sig.
„Það var einungis draumur. Eg verð að herjast
við óvættirnar með hnúum og hnefum, svo lengi
sem blóðið streymir í æðum mér. Eg ætti ekki
skilið að kallast maður, ef eg gæfist upp fyrir
illþýðinu.
Einn vetur fór Arnfinnur sem oftar frá Goða-
hlíð, til þess að lialda lieilög jól í kirkjunni að
Áskelstúni. Nóttin var dinnn og leiðin löng. í
skóginum voru bæði tröll og ræningjar, en Arn-
finnur var óliræddur.
Ilann söðlaði góðliestinn sinn, kveikti á kyndli
og reið af stað til kirkjunnar.
Og eklskinið frá hlysinu féll á snævi þaktan
greniskóginn, þar sem ískristallar glitruðu eins
og gimsteinar, og yfir honum hlikuðu miljónir
stjarna á bláum kvöldhimninum. Vegurinn var
auður og fannhvitur svo langt sem augað eygði.
Ekkert hljóð rauf kyrrðina, nema hófaskellirnir.
Allt var svo hljótt og þögult, að hann þóttist lieyra
englaraddirnar óma utan úr geimnum:
„Dýrð sé guði i upphæðum
og friður á jörðu með þeim mönnum,
sem hann hefir velþóknun á.“
Skannnt fyrir framan sig sá hann mánann gægj-
ast upp fyrir skógarbrúnina. Arnfinni virtist þá
sem hann sæi ljósálfinn góða lcoma svífandi til
sín á tunglsgeisla. Hann hafði silfurkórónu á höfði
og hvíslaði með kvöldsvalanum í eyra hans:
„Vertu hughraustur. Nú er stundin komin. Þú
liefir barist lengi, en nú ljómar brátt nýr dagur.
Þú situr hráðum í kirkjunni að Áskelstúni og
syngur með söfnuðinum gamla jólasálminn:
„Kom blessuð stundin blíð og góð,
hins hjarta morgunroða.“
Arnfinnur neri augu sín forviða, en í sama bili
hvarf sýnin.
143