Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 6

Jólablað Æskunnar 1940
glaður. Hann skyldi sannarlega bruna á skautun-
um í kvöld — ef hann fengi þá! Svo kæmu jóla-
dagarnir, þá gæti hann æft sig, svo að eklci liði á
löngu þar til liann jafnaðist á við Óla og Hans,
færi kannske meira að segja fram úr þeim.
Ó, að hann hitti nú á kaupmanninn í góðu skapi.
Fjöldi fólks var í búðinni, þegar hann kom.
Yerslunin geklc að vonum greitt, svona rétt fyrir
jólin. Peningarnir skoppuðu yfir búðarborðið og
fóru heina leið niður í rúmgóða kassann kaup-
mannsins. Haraldur stóð fyrir aftan hina, þvi að
erindi hans var þannig, að hann óskaði helst
að tala við kaupmanninn í einrúmi. Þarna stóð
kennarinn frannni við dyr og talaði við mann, sem
var víst eitthvað síðbúinn. Þeir töluðu lágt.
Nú kom Hans inn með skautana á handleggnum.
Hann var að koma neðan af ísnum. Hann ætlaði
slrax að fara að spjalla við Harald, en hann færð-
ist undan og dró sig í hlé. Nú kom hann auga á
skauta, sem lágu á einni búðarhillunni. Það glamp-
aði á þá, svo að Haraldur fékk ofbirtu í augun.
Þarna voru margar tegundir, bæði dýrir og ódýrir.
Ætti liann að vera svo djarfur að biðja um þá
dýrari, eins og Hans og Óli notuðu. Nei, hann varð
að láta sér nægja ódýrustu tegund, þar til liann
var orðinn stór og hafði betri peningaráð. — En
þá . .. .
Fólkinu hafði fækkað í búðinni smátt og smátt,
án þess að Haraldur gæfi því gaum. Hann hafði
ekki augun af skautunum. Nú voru ekki aðrir eftir
af viðskiptamönnunum en kennarinn og maðurinn,
sem hann var alltaf að tala við — og gömul kona.
Hún raðaði vörunum, sem hún hafði keypt, niður
í poka.
„Ilvað vildir þú, Haraldur litli?“ spurði nú kaup-
maður. „Gleymdi hún mamma þín einhverju?“
Ilaraldur roðnaði upp í hársrætur og varð vand-
ræðalegur.
„Nei,“ hvíslaði hann og færði sig nær borðinu.
„Eg ætla að fá skauta, ódýrustu tegund.“
„Nú, það er svona.“
Kaupmaðurinn leitaði á hillunni og kom með
nokkur pör.
„Þessir kosta tólf krónur,“ sagði hann. „Þetta
eru góðir skautar. Þeir nota þá í stóru kappleikj-
unum, heyri eg sagt,“ bætti hann við í gamni.
Haraldur hló. Hann strauk með fingrunum yfir
skautana. Þeir voru hálir og beittir og fullgóðir.
„Eg held, að eg taki þá ódýrustu. En — en,“
stamaði hann. „Eg hefi ekki nema fjórar krónur.
Getur þú beðið með afganginn, þangað til seinna
— þangað til eg er búinn að veiða meira ... ?“
126
Það var erfitt að stynja þessu upp, en nú var
það búið. Ilaraldi létti og hann leit upp. Það gat
varla verið, að kaupmaðurinn hafnaði þvilíku hoði.
„Hefir þú heyrt söguna um manninn, sem vildi
selja feldinn áður en hjörninn var skotinn?“ spurði
kaupmaðurinn brosandi. „Það horgar sig ekki að
fara að lileypa sér i skuldir fyrir eina skauta. Bíddu
þangað til þú getur greitt þá að fullu. Isinn er ekki
vanur að hlaupa frá oklcur hérna uppi i dalnum!“
Kennarinn liafði hlustað á samtalið með athygli.
Nú tók liann eitt skref í áttina til búðarborðsins.
En svo var eins og honum dytli eitthvað í liug, og
sneri liann sér aftur að manninum, sem hann liafði
verið að tala við.
Haraldi varð dinnnt fyrir augum. „Eg hugsaði
hara-------.“ En svo mundi hann víst ekki, livað
hann hafði hugsað, þvi að hann þagnaði skyndi-
lega. — „Jæja, — vertu þá sæll,“ sagði hann og
geklc hljóðlega út.
Hann geklc hægt upp brekkuna heim að Greni-
holti og læddist inn í hæinn.
„Nei, mamma,“ sagði hann og lagði peningana
sína í gluggakistuna. „Hann vildi ekki láta mig
hafa slcautana til láns.“
Það var svo mikill sársaulca- og vonbrigða-
hreimur í röddinni, að móður hans hnykkti við.
„Við skulum nú sjá, þegar líður á veturinn,“
sagði liún lmghreystandi. „Ætli að það verði ekki
einhver ráð.“
„Nei, eg eignast aldrei skauta!“ var hvíslað úr
horninu, sem Haraldur hafði sest í. Hann grét svo
að herðarnar hristust, og systur hans stóðu hissa
og hræddar og horfðu á hann.
En um kvöldið þegar börnin voru háttuð og sofn-
uð, var harið að dyrum i Greniliolti. Birgitta lagði
frá sér saumana og gekk til dyra. Þarna stóð maður
úti í snjónum með höggul undir hendinni. Birgitta
þekkti manninn þegar, og bauð honum í bæinn.
„Nei,“ sagði liann. „Eg kom aðeins með þetta
handa Haraldi. Eg hefi lengi verið að liugsa um
að gefa honum ofurlitla jólagjöf. Og í dag fekk eg
að vita, hvers liann óskar sér. Hann er svo góður
og duglegur drengur.
Nei, það er ekkert að þalcka. Og segið honum
ekki frá hverjum það er.“
Kvöldið eftir starði Haraldur lengi á langan
höggul, sein lá undir lilla jólatrénu, sem mannna
lians hafði skreytt.
Hann þekkti böggulinn, sem Arnlaug átti að fá.
Það voru skór. Og nýi kjóllinn handa Sigríði. En
hvað var handa honum sjálfum? Það slcyldi þó
ekki vera---------?“