Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 16

Jólablað Æskunnar 1940
Vordagurinn leið að kveldi og ekkert fleira
markvert bar við i Austur-bænum. Sigrún hafði
engan útlendinginn ennþá séð, og mamma henn-
ar hafði sagt henni, að hún þyrfti ekkert að vera
hrædd, þeir ætluðu ekkert illt að gera okkur —
þyrftu aðeins að fá að vera hér um tíma, af því að
það væri strið í heiminum. Þetta lét hún sér nægja
og sofnaði vært, eftir að hafa farið með hænirnar
sinar. En alla nóttina var liana að dreyma eitt-
hvað um þessa óvenjulegu atburði.
Hálfur mánuður var liðinn frá þvi að enski her-
inn settist að á íslandi. Sigrún litla Þorvarðardóttir
var orðin því vön að sjá hermennina ganga um
göturnar, ýmist i fylkingum eða fáa saman. Nú
liöfðu þeir fengið sína eigin bíla með voðastóru
skipi, sem kom, og óku nú i þeim fram og aftur.
Sigrúnu þóttu þessir ensku bílar ljótir og spurði
föður sinn um, livers vegna þeir væru málaðir
svona með stórum flekkjum á bakinu. Hann sagði,
að það væri gert til þess, að þeir sæjust siður úr
loftinu og að þetta væri alltaf gert þegar stríð væri.
Sigrún þagði og hraut lieiíann um öll þessi undur.
En þegar tiún hitti jafnöldrur sínar, tóku þær und-
ir eins tal saman um stríðið og sögðu margt sin á
milli, þó að engin þeirra vissi eiginlega neitt um
heimsviðburði tímanna, sem voru að líða.
Dag nokkurn, þegar sólin skein og þrestirnir í
Gróðrarstöðinni og görðunum sungu glatt, var Sig-
rún litla með bróður sinn úti fyrir eldhúsgluggan-
um. Móðir hennar var að steikja kleinur, og glugg-
inn stóð upp á gátt. Sigrún henti marglitum bolta
upp í loftið og greip hann á ný, og Sverrir litli hló
að. Allt í einu skopraði holtinn út yfir múrinn og
valt ofan götuna. Tveir enskir hermenn komu rétt
i þessu gangandi eftir götunni, annar þeirra greip
upp boltann og henti honum inn yfir til Sigrúnar,
hann hafði séð, hvaðan boltinn kom. Sigrún hló og
greip boltann á lofti. Yfir múrinn sá hún tvo æsku-
menn, sem liorfðu til hennar og brostu svo glatt
og góðlátlega, að hún gat ekki stillt sig um að lienda
boltanum til þeirra á ný. Þessir hermenn voru mjög
ungir, eins og margir þeirra, sem komið höfðu til
Islands — þeir minntu Sigrúnu litlu á bræður
hennar, og liún tók glöð á móti boltanum, þegar þeir
sendu hann til hennar aftur. Þannig gekk um stund,
en allt í einu tóku ensku piltarnir eftir því, að reyk
eða svælu lagði út um gluggann, sem Sigrún litla
stóð við. Þeir kölluðu eitthvað um það til liennar,
en liún skildi það ekki. „Mamma!“ kallaði liún inn
um gluggann. „Það eru tveir enskir drengir hérna
úti og fóru í boltaleik við mig — æ, gefðu mér
heitar kleinur lianda þeim!“ — Heitar kleinur voru
136
eitt hið allra besta, sem Sigrún bragðaði og henni
fannst sjálfsagt að gefa þessum útlendu unglingum
af þeim, alveg eins og leiksystkinum sinum, þegar
þau voru viðstödd og mamma hennar var að steikja
kleinur, uppálialdsbrauðið hennar.
„Hvað — ertu komin í boltaleik við útlending-
ana?“ spurði móðir hennar hvasst — og kom út að
glugganum. En þegar hún sá þessi tvö unglegu and-
lit yfir múrinn, var henni allri lokið og hana lang-
aði eins og Sigrúnu litlu til þess að gera eitthvað
fyrir þessa einmana útlendinga. „Spurðu þá, hvort
að þeir vilji koma og fá kaffi og kleinur,“ sagði hún,
„þeir skilja þig máske — annars nær það ekki
lengra.“
Sigrún hljóp út að múrnum. „Gerið svo vel að
koma og fá kaffi og kleinur hjá mömmu,“ sagði
hún brosandi og beið þess að sjá, hvort að þeir
vildu koma. Þeir þökkuðu fjörlega á ensku og
komu inn um garðshliðið. Þeir höfðu að vísu aðeins
skilið eitt orð af því, sem litla stúlkan sagði: kaffi.
Það var nú annað hvort, að maður þægi kaffibolla!
Og svo voru þeir dálítið forvitnir og vildu gjarnan
sjá af hverju svælan stafaði, sem lagði út um
gluggann. Sigrún litla fylgdi þeim inn. Þarna var
allt lireint og fallegt, og í reyknum við rafstóna
stóð fönguleg og góðleg kona í ljósum kjól og
steikti brauð í bráðinni feiti í potti. Nú færði hún
það síðasta upp úr, ýtti pottinum af heitu plötunni,
setti yfir liann lok, svo að svælunni linnti og tók
kaffibolla út úr skáp og setti á borðið. Svo bauð
hún ensku piltunum sæti og gaf þeim lcaffi og
kleinur. Þeir voru í sjöunda himni. Kaffið var ágætt
og brauðið Ijúffengt og furðulegt. Þetta voru tveir
menntaskóladrengir frá Suður-Englandi, vanir um-
sjá og ástúð og urðu heimilisylnum liarðla fegnir.
Morguninn eftir var drepið á eldhúsdyrnar hjá
Guðrúnu konu Þorvarðar múrara. Sigrún litla opn-
aði. Þarna voru þeir aftur komnir, Englendingarnir
þeirra, og sýndust stórglaðir. Annar þeirra setti
körfu á eldhúsborðið og benti Sigrúnu litlu að
koma og hún lcallaði upp yfir sig af gleði, þvi að
karfan var full af indælum ávöxtum. — Útlending-
arnir voru að borga fyrir sig.
Nú liðu nokkrir dagar og ekkert bar til tíðinda.
Ensku piltarnir komu aldrei, nema að á þá væri
kallað, þvi að þeir voru kurteisir og vel upp aldir.
En Sigrún litla vildi helst gefa þeim kaffi á liverj-
um degi, og þeir þágu alltaf boð hennar með gleði,
þegar hún kom lilaupandi til þeirra og kallaði hið
kæra alheimsorð: kaffi!
Þá var það morgun einn, er hún fór út að aka
bróður sínum, að hún sá vini sína, ensku hermenn-