Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 15

JólablaS Æskunnar 1940
Börn
tímans.
I bjartri kjallaraíbúð í einu nýja húsiiiu i Land-
spítalahverfinu i Reykjavík, bjó ÞorvarSur Bergs-
son múrari með eiginkonu sinni, GuSrúnu Jóns-
dóttur, og fjórum börnum, þremur sonum og einni
dóttur. Tveir drengjanna voru komnir á ferming-
araldur og dvöldust uppi í sveit á sumrin, en telp-
an, Sigrún, var átta ára og gætti yngsta bróSur síns,
sem var ekki nema tæplega ársgamall. Hamingjan
átti lieima á þessu fallega verkamannalieimili.
StöSug atvinna, heilsa og friSur bjuggu þar innan
veggja og virtust hlægja á fagurslcyggSum glugg-
unum, sem sneru út aS grasgarSi, meS nýplöntuS-
um rifsrunnum og reyniplöntum allt i kring út viS
múrinn, er lukti um garSinn. Gluggarnir voru aS
visu aSeins jafnhátt jörSunni, en þaS hafSi sina
kosti. Úti fyrir einum þeirra svaf yngsti sonurinn
i vagni sínum, og Sigrún litla gat hoppaS út um
gluggann og inn, þegar hún þurfti aS sinna Sverri
yngsta bróSur sínum, og móSir þeirra alltaf vitaS,
hvað honum leið.
Nú var vor, og eldri bræður Sigrúnar litlu rétt
nýlega komnir upp i Borgarfjörð. ÞaS voru hálf-
gerð leiðindi í henni, og sér til afþreyingar ók hún
Sverri litla lengst út i borg og lcannaði nýja stigu.
Einn daginn fór liún með bann fram og aftur um
hinn nýja borgarliluta, Norðurmýri, og annan
alla leið ofan á bryggjur, en þriðja daginn ók hún
honum vestur að Landakotskirkju. Móðir hennar
vandaði um þetta við hana. „Þetta máttu alls ekki
gera oftar, Rúna mín, þú ert nú ekki svo stór enn-
þá, að þú getir ábyrgst bróður þinn fyrir hverju
sem er — já, þó að Ilelga Brands sé nú með þér.
Hún er nú ekki nema tveimur árum eldri en þú.
Hvað ætli þið getið svo sem varið ungbarn fyrir
bílunum og öllu! Vertu nú væn, eins og áður og
farðu ekki lengra en hérna um næstu göturnar —
og svo suður á Öskjuhlíðina, það máttu.“
Rúna lofaði bót og betrun og lagði af langferð-
irnar, og allt varð sem áður: ró og friður og leikur
við litla bróður í garðinum mest allan daginn, en
-samt gat Rúna ekki gert að því, að oft saknaði hún
bræðra sinna og varð tiðlitið í áttina til hafnar-
innar, þegar liún var stödd þar, sem hún sást. Þang-
að höfðu þeir Kári og Eiður stefnt, og hún hafði
fengið að fylgja þeim um borð i Laxfoss, er flutti
þá upp í Borgarnes. Þaðan höfðu þeir svo farið
með bílum, sinn í hvora áttina, lengst upp í Borg-
arfjarðardali.
Morgunn einn, þegar Sigrún litla valcnaði, lieyrði
hún og sá nýbreytni mikla: Erlendar flugvélar voru
á sveimi yfir borginni, óvenjumargir bilar þutu um
göturnar og' hún heyrði sagt, að Englendingar væru
komnir og hefðu liertekið ísland. Foreldrar henn-
ar voru alvarleg og töluðu fátt um þessa atburði.
Sigrún litla fór að venju út með Sverri bróður sinn,
en bún ók honum ekki út á götu, heldur aðeins
um garðinn úti fyrir gluggunum á ibúð foreldra
sinna. Og þegar hann var sofnaður, stóð hún við
vagninn og leit eftir því, hvort að hún sæi ekki
útlendu flugvélarnar, en þær voru horfnar og allt
virtist ganga sinn vana gang, nema hvað bílarnir
þutu enn óvenjulega oft og þétt um hinar breiðu
og áður rólegu götur Austur-bæj arins, þar sem hún
sá til, og út úr borginni. Þetta voru allt íslenskir
bílar, en Sigrúnu liafði verið sagt, að í þeim væru
erlendir menn, sem befðu tekið þá í þjónustu sína.
135