Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 21

Jólablað Æskunnar 1940
Nóttin helga.
Harmonium
Andante con moto. Sigfús Einarsson.
Sjá, geisl - um staf - ar stillt og rótt hverstjarn - a skærst á jól - a
slcrokkana, vota af svita, og svörtu augun
leiftra.
Mikill fögnuður verður, þegar tekst að ræna
fyrsta blaðleggnum. Við það er mikið unnið, þvi
að nú mega ræningjarnir nota legginn til þess að
berja vörðinn með honum. Verður hann þá að
bera af sér höggin, likt og gert er í skilmingum.
Hvert högg, sem liittir vörðinn, leysir einn fanga
úr borg. En fyrir livert bögg, sem vörðurinn kem-
ur á andstæðinga sína, á að sltila einum legg af
ránsfeng, eða einn árásarmaður verður fangi.
Leilcurinn er barátta einstaldingsins við ofur-
eflið. Allt veltur á fimi og snarræði. Ef vörður-
inn er of seinn að átta sig, eða fer óhöndulega
að, þegar margir ráðast að honum í senn, getur
liann misst allan lilaðann út úr höndum sér í einni
svipan. Þá hefir hann beðið ósigur. Ræningjarnir
bregða þá einskonar börur úr leggjunum i eldflýti
og bera liina „föllnu hetju“ burtu með liáðulegum
söngvum.
En það kemur lika oft fyrir, að vörðurinn kem-
ur höggi á hvern ræningjann af öðrum, þar til
þeir eru allir „teknir til fanga“. Þá stendur hann
sigri hrósandi i vígi sínu, og er sigurvegari yfir
fjölmenninu. Þá taka tveir leikbræður hans hann
á axlir sér og bera hann hátiðlega heim til hans,
en hinir ganga fylktu liði á eftir og veifa banana-
hlöðum eins og grænum fánum.
Á eftir sitja svo allir i hvirfingu, drengirnir,
sem tóku þátt í leiknum, og fullorðnu mennirnir,
sem horfðu á, og ræða og dæma hvert smáatniði í
gangi leiksins. En leirskál með drykk, sem gerður
er úr liunangi, gengur á milli til hressingar.
Þannig líður tíminn, sem barnið dvelur á barna-
beimilinu, við leiki og vinnu, iþróttir og lilcams-
herðingu. Oft er beitt liörku við drengina, til þess
að lierða þá og æfa, einlcum þegar liður að þeim
tíma, að þeir verði teknir í tölu fullorðinna manna
og öðlist öll réttindi þeirra og taki á sig allar skyld-
ur þeirra. Það gerist við einskonar vígslu, sem
fer fram í sambandi við mikil hátíðahöld, þegar
unglingarnir eru ríflega hálfvaxnir. Þá er ung-
lingnum breytt úr barni í fullorðinn mann. Er
það jafnan gert á eftirminnilegan liátt, og oft með
hreinum og beinum misþyrmingum. Algengt er að
skipta þá um nafn á unglingnum, leggja barns-
nafn lians niður, en láta hann fá fullorðinsnafn í
staðinn, til merkis um það, að barnið i honum
sé dautt og fulltíða rnaður lcominn í staðinn.
Stundum er barnið í unglingnum „drepið“ líkam-
lega. Sumstaðar er það gert á þann hátt, að ung-
lingurinn er sveltur lengi, og á þá „barnið“ i hon-
um að deyja úr hungri, en fullorðni maðurinn að
verða til úr því, sem eftir lifir. Annarstaðar er
unglingurinn særður stórum sárum, svo að liann
missir mikið blóð. Á þá „barninu“ að blæða út, en
141