Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 14

JólablaS Æskunnar 1940
Hvað skyldu þœr vera að tala um litlu systurnar,
sem sitja þarna á steini á ströndinni?
Þær eru svo ósköp alvörugefnar á svipinn. Það
er þó sólbjartur síðsumardagur, og börnin hafa
leikið sér glöð og áhyggjulaus, og litli bróðir er
enn á valdi leiksins.
En Dóra og Stína sitja í djúpum samræðum.
Dóra sem er eldri, styður liönd undir kinn, og
Stína starir framan i systur sína með undrun og
ótta í svipnum.
Þær hafa verið að tala um stríðið. Þetta hræði-
lega stríð, sem nú geisar úti i stóru löndunum,
sem eru svo ókunn og fjarlæg. Þar sem fólkið er
limlest og drepið miskunnarlaust og engu hlíft, ekki
einu sinni börnunum.
Margt hafa þær heyrt um stríðið, litlu systurnar.
Það liefir verið talað um það í útvarpinu, kvöld
eftir kvöld. Þær hafa heyrt sagt frá stóru skipi,
sem var fullt af börnum. Og skipinu var sökkt og
mikill hluti barnanna fórst. Þær hafa heyrt full-
orðna fólkið tala um þetta allt, fram og aftur.
Og stundum, þegar börnin hafa verið löt eða
heimtufrelc, hefir móðir þeirra sagt:
„Þið ættuð að muna eftir, livað börnin úti í
veröldinni eiga bágt, þar sem stríðið er. Þið hafið
134
nóg af öllu og eruð hjá pabba og
mömmu. En aumingja börnin í
stríðslöndunum, sem eru slitin burt
frá foreldrum, ættingjum og átt-
högum og send til ókunnugra i
fjarlæg lönd! Þið ættuð
að vera í sporum
flóttabarnanna, sem
eiga hvergi hæli!“ Og
þar fram eftir götun-
um.
„Mamma segir, að
við eigum að vera
þakldát og ánægð,“
segir Dóra, „því að við
eigum svo gott í sam-
anburði við mörg önn-
ur börn.“
„Já,“ segir Stína.
„En ef þetta verður,
sem þú varst að tala
um áðan, að við fáum
ekkert jólatré í vetur,
það er voðalega leiðin-
legt. Það verða engin
jól, ef við fáum ekki
jólatré!“
En þetta hefir Dóra heyrt, og um það hafa þær
verið að tala. „Það koma líklega engin jólatré frá
útlöndum í vetur. Það verður ekki hægt að flytja
þau til landsins, vegna stríðsins.“ Þetta hefir Dóra
heyrt einhvern segja.
Og litlu systrunum finnst það óbærileg tilhugs-
un, að eiga ekki von á jólatré á jólunum.
En Dóra er búin að tala um þetta við mömmu
sína eins og öll önnur vandamál. Og nú segir hún
systur sinni, hvað mamma hefir sagt.
Mamma liefir sagt, að það verði alltaf einhver
ráð. „Það má smíða jólatré og mála það grænt, og
svo getum við fengið lyng og vafið tréð með is-
lensku lyngi og slcreytt það og kveikt á kertum.
Þetta var gert þegar eg var barn. Þá komu engin
jólatré frá útlöndum, en samt lcomu blessuð jólin,
og allir voru glaðir og ánægðir.“
Þetta hefir mamma sagt. Og hún hefir liætt þvi
við, að vissulega sé ekki allt undir skrauti og
prjáli komið, því að litla jólabarnið, sem hafi
gefið okkur jólin, liafi verið fátækur sveinn, sem
lagður .var í jötu, og það sé auður lijartans, kær-
leilcur, góðvild og sannleiksást, er mestu máli
skipti.
M. J.