Æskan - 01.12.1940, Blaðsíða 20

Jólablað Æskunnar 1940
Höfundurinn
mcð tveim svörtum
skátadrengjum.
þau verða fullorðin. Drengirnir smíða boga og
örvar, alveg eins og þeir þurfa að nota seinna
meir, við veiðar sinar og hernað. Þeir byggja sér
kofa til þess að leika sér í, úr trjárenglum, grein-
um, pálmablöðum og stráfléttum. Stóru ibúðarkof-
arnir fullorðnu mannanna eru búnir til úr sama
efni og á sama liátt. Krakkarnir læra líka að kveikja
eld með eldbor, búa til mat, súta skinn, rista ólar
og útbúa ýmsa þarfa hluti.
íþróttir, leikir og störf skiptast á. En börnin
verða sjálf að búa sér til alla þá hluti og öll þau
áhöld, sem þau þurfa að nota. Og þau eru furðu
hugkvæm og liandlagin við það. Til dæmis kunna
þau að búa sér til ágæta knetti. Innst hafa þau
linetu eða stein, en vefja haganlega þar utan um
þykku lagi af tuslcum, ull eða basti. Knettirnir
þeirra eru að vísu nokkuð þungir, en það er gott
að kasta þeim og ágætt að hitta með þeim, jafnvel
á löngu færi. Svörtu börnin kunna marga sömu
leikina, sem við tiðkum, en auk þess kunna þau
aðra leiki, sem eru óþekktir hér. Einn þeirra er
að ræna bananarifjum. Það er hraustmannlegur
leikur og harðleikinn, og góður fyrir harðgerða
og herskáa stráka. Hver veit, nema hann gæti átt
við sem einskonar þönglastríð hér á landi, með
þeim breytingum, sem reynslan kann að kenna.
Hann er svona:
Fyrst lilaupa nokkrir berstrípaðir, eirbrúnir
strálcar þangað, sem villt bananatré spretta. Þeir
sníða af trjánum safaríku, stóru blöðin og fleygja
þeim til jarðar. Það er ekki lengi gert fyrir stráka-
hópinn, að losa ein liundrað blöð. Þegar þau eru
fengin, eru blaðfletirnir skornir burtu og þeim
140
fleygt. Það eru aðeins gildu rifin, sem liggja eftir
miðju blaðanna, sem nota þarf i leiknum.
Einn drengjanna rekur nú hæl i jörðina, og
annar bindur við hann hampflétting. Er nú ban-
anablaðastönglunum staflað upp lijá hælnum og
hampbandið strengt yfir hlaðann. Ilalda einir tveir
drengir í bandendann, og er blaðanum þrýst sam-
an með þessu og hann gerður stöðugur.
Nú er gripið til hnífanna og endar blaðleggj-
anna jafnaðir, svo að þeir verða allir saman eins
og sléttur veggur. Nú tekur einn dregjanna við
lausa endanum á hampbandinu, og er það venju-
lega sá drengurinn, sem unnið hefir sigur i leikj-
um þeim, er á undan hafa farið. Hann lieldur
bandendanum i hægri liendi, en í vinstri hendi
hefir hann blaðlegg einn mikinn, og er það vopn
bans. Hann kernur sér nú sem best fyrir og strengir
reipið fast, svo að hlaðinn sé þéttur og harður,
því að hann á að gæta hlaðans og verja hann. Hin-
um megin við hlaðann og liælinn stendur annar
drengur, og er hann dómari. Aðrir leikendur raða
sér upp 15 metra frá. Síðan gefur dómarinn merki
um að nú byrji leikurinn.
Nú ryðst allur liópurinn fram. Leikendurnir
reyna, hver fyrir sig, að komast að hlaðanum, ná
tökum á blaðlegg, draga hann út og ræna hon-
um, ef unnt er. „Letiliaugurinn þinn, aumingja
ræfillinn, fíflið þitt“, æpa þeir háðulega að varð-
manninum. „Þjófar og ræningjar!“ baunar hann
á þá í svarskyni. Og hann lemur þá eins og hann
getur með vopni sínu. Ef hann kemur höggi á
dreng, verður sá að snúa aftur í borg og bíða þar
aðgerðalaus. En hinir ráðast að hlaðanum margir
samtímis, koma sér saman um árásaraðferðina
og reyna að villa fyrir. Hávær fagnaðaróp kveða
við, ef einhverjum tekst að draga legg, þótt ekki
sé nema lítið eitt út úr hlaðanum.
Varðmaðurinn hamast eins og hann eigi lífið
að leysa. Stundum skiptir hann um hendur, færir
bandið yfir í vinstri hönd og vopnið í hægri. Nú
strengir hann á bandinu eins og liann frekast
getur, því að einn andstæðingur hans er að reyna
að draga legg út úr hlaðanum. Svo slakar hann á
aftur og slær leggina, sem dregist hafa út, inn i
hlaðann aftur, eldsnöggt, með fætinum, en jafn-
framt lemur hann á báða bóga og beitir öllum
ráðum til að verja leggjahlaða sinn sem allra
best. En liinir beita allri kænsku sinni, fimi og
orku og unna lionum engrar hvíldar.
Leilcurinn gengur með ofboðslegum hraða. Dóm-
arinn dæmir um, hvort leikreglur eru haldnar og
hegnir fyrir hrot á þeim. Það gljáir á eirbrúna