Æskan - 01.04.1966, Síða 49

Spakmæli.
^|r menn ciga
.rfinKja: Guð á sá
ana> iörðin á líkan
(.!'n’ íettingjarn
Jarmunina og
t!n’urinn mann-
°rSið.
»Hve
ha
oft
mikið lætur
nn eftir sig?“ er
sPUrt, þegar efn-
_ ma®ur deyr. En
8i»inn, sem tek-
Ur a
s m°ti honum,
v »Hvaða góð-
.8ondi hann á
*man sér?“
Juuöu ástríðurnar
“ eins °S skeggið,
. ulltaf vex og
mkt63 Þarf aS
JU*.
°rSum verður það
ar
a® eyðileggja all-
. frmmtíðarvonir
,!aar með því að
hlikshvödtan aUg"a'
Sá e
ö • aSjarni er ekki
hnnnÓÖUr> a,,t- sem
, n uuriar saman,
a uíir að lokum til
anUarra.
tý‘ill*ti er hin
a,.tsta undirstaða
"ta dyggða.
^Ug'un er lærður,
In aS honum sé
um mál, en
nr’ Sem er hæglát-
0 iaus við ótta
hatur, er vel
menutaður.
Sýna
fv . U ei*gum manni
aj ,riitningu eða
Cdið vlðmót.
nnast við ágæti
nftaytiri>urði ann-
íritlii«eti
Vs ' er .8U
n,j - sem engmn
hv, ht08a 8er af>
^aður Undir eÍnS °.g
Uf , nrosar ser
bn(neUni’ er maður
hnnan að missa
ÆVINTÝRI RÓBÍNSONS KRÚSÓ
HANN VEIKIST. ^vo har l)a:ð við dag einn, er hann var að amstra við eldstóna, að hann fékk allt
------------------- í einu svo mikinn svima, að hann varð að styðja sig við klettinn. Undarlegur
kuldahrollur læsti sig um bakið á honum, og það var ekki laust við, að iionum væri flökurt. Hann strauk
hendinni um ennið. Það var brennheitt. — „Guð minn góður,“ tautaði hann. „Er ég að veikjast? Hvað
verður um mig, ef ég get ekki lengur bjargað mér að mat? Og hver færir mér þá vatn að drekka?“ —
En það var ekki um að villasl. Hann var að veikjast. Með veikum burðum sótti hann vatn i tvær skjald-
bökuskeljar og setti við fleti sitt ásamt fáeinum sítrónum og dálitlu af rótarávöxtum. Svo lineig hann
út af gersamlega lémagna.
DÁUÐINN Á NÆSTA LEITI in,ian Skamms hafði liann ekki einu sinni rænu á að hugsa um
_____________________________________eymd sína. Hann ýmist lá i hitabaði eða ósegjanlegur kuldahroll-
ur nísti allan likama hans. Brjóstið gekk upp og niður og svitinn hnappaðist á enni hans. Það var með
naumindum að hann hafði orku til að risa upp við dogg og lúta niður «ð vatnsílátinu og svala þorstan-
um, sem sífeilt sótti á hann. En það leið ekki á löngu, unz hann gat alls ekki komizt úr bóli sínu. Hann
hafði fengið óráð og vissi ekki lengur hvað gerðist. Þjáninar lians voru óbærilegar, og liann vænti dauð-
ans á hverri stundu. En hann tók þjóningum sinum ineð karlmennsku, bað fyrir sér í liljóði og signdi
sig að siðustu og fól þeim, er sólina hefur skapað og nærir allar lifverur. En jafnvel svo lítil áreynsla
var honum ofraun. Hann stóð lengi á öndinni, og svo fékk liann krampaflog og engdist allur. Hann
keyrði liöfuðið aftur á bak og missti meðvitund. Það var ekki annað sýnna en að lifið væri að fjara
út og dagar Róliínsons Krúsós væru senn taldir.
197