Æskan - 01.09.1969, Page 5

rlendis er gerður nokkur greinarmunur á hinum venjulega
frímerkjasafnara og þeim, sem stundar söfnunina sem
eins konar vísindagrein, og eru þeir þá kallaðir frimerkja-
safnarar og ,,Philatelists“ eða eins og Halldór Halldórsson pró-
fessor benti mér á fyrir nokkrum árum, frímerkjafræðingar. Nú
stendur til að skrifa þessar greinar fyrir frímerkjasafnara eingöngu,
eða þá, er vilja kynna sér undirstöðuatriði frímerkjasöfnunar, og
skulum við því reyna að sneiða hjá hinu háfræðilega og halda
°kkur við grundvallaratriðin.
Orðið frímerkjasafnari varð fyrst til árið 1865. Þá reyndist auð-
velt að eignast öll þau frímerki, sem út höfðu verið gefin, hvað
aftur á móti er ómögulegt I dag, t.d. vegna þess, að af sumum
er ekki til nema eitt eintak. Strax á þessum tíma fór samt að bera
é frímerkjafræðingum, kannski var það vegna þess, að svo fá
J^erki var um að ræða, að hinum áköfustu nægði ekki að safna
Þeirn, heldur fóru þeir einníg að kynna sér þau ofan [ kjölinn.
þá fóru þegar að finnast alls konar afbrigði, tökkunarmismunur
a sömu merkjum, mismunandi papplr og mismunandi vatnsmerki.
Þyrsta takkamálið var prentað í Belgíu árið 1866, fyrsti frí-
^erkjaverðlistinn kom út í Frakklandi árið 1861 og fyrsta frl-
^erkjatímaritið kom út I Bretlandi 1862.
Ef við athugum hliðstæðurnar hér heima, þá sjáum við, að [s-
lenzkir safnarar hafa átt við ýmsa örðugleika að etja og orðið að
lifa á erlendu brauði, því að fyrsti frímerkjaverðlistinn íslenzki er
unninn var eitthvað hliðstætt við þá erlendu, var islenzk Frímerki,
er út kom fyrst árið 1957 og íyrsta frímerkjatlmaritið kom hér út
á árunum 1948—1950, Safnarinn, gefinn út af Óskari Sæmunds-
syni. Nú koma aðeins tvö tímarit um frímerki út hér. Frímerki, sem
þrír áhugasamir ungir safnarar standa að, og tlmarit Landssam-
bands ísl. frímerkjasafnara. Mér er ekki kunnugt um, að neitt
takkamál hafi verið gefið út á íslandi.
Saga póstsins á íslandi
Ég ætla ekki hér að fara að rekja [ löngu máli sögu íslenzku
póstþjónustunnar, heldur aðeins drepa á helztu atriðin.
Úr gömlum sögum munið þið vafalaust eftir, að póstþjónustan
hér á landi var þannig, að menn voru beðnir að bera bréf milli
bæja, sem leið áttu milli þeirra. I Mannamun Jóns Mýrdal er oft
sagt frá þessu og væri ekki úr vegi fyrir unglinga að llta f þá bók,
því auk þess sem hún gefur okkur hugmynd um póstsamgöngur,
er hún afburða skemmtíleg.
Saga póstsins og frímerkjanna
361