Æskan - 01.09.1969, Blaðsíða 32

SINDBAÐ sjómaBur.

í
m
jr 8~
T-jegar Sindbað haíði iokið við frásögn sína af
fjórðu ferð sinni, var mál til komið að standa
upp frá borðurn og fylgdi Sindbað gesti sínum til
dyra. Gaf Sindbað honum 100 gtdlpeninga og bað
hann að koma til sín næsta dag á sama tíma og mat-
ast með sér.
„Skal ég þá segja þér frá fimmtu för minni og lofa
ég því, að hún muni ekki verða viðburðasnauðari
en hinar íyrri.“
Þegar allir voru seztir að snæðingi næsta dag, hóí
Sindbað sögu sína á þessa leið: Ekki eirði ég hóg-
lífinu lengi að þessu sinni og bjó ég skip mitt til
íerðar ásamt nokkrum kaupahéðnum, sem haldnir
voru söntu ferðaáráttunni og ég. Fengum við góðan
byr lengi fyrst, og svo var það eftir nokkra daga,
að okkur tók að langa í nýja ávexti. Sigldum við upp
að gróðursælli eyðieyju og fengum þar mikinn forða
af alls konar jarðargróða.
Er við höfðum borið ávextina niður á báti okkar,
sá einn okkar, hvar geysistórt fuglsegg lá inni í skóg-
inum. Vissum við strax, að þetta mundi vera eitt af
eggjum fuglsins Roks, og varaði ég félaga mína við
því að snerta á egginu. En þegar þeir sáu að ungi
var um það bil að brjótast út úr skurninum, greip
þá veiðihugur og drápu þeir ungann með örvum.
Steiktu þeir hann síðan yfir eldi og átu með góðri
lyst.
Síðan rerum við fram að skipinu og er við vorum
nýkomnir um borð, sá skipstjórinn að langt í burtu
voru tveir svartir blettir á lofti sem nálguðust óð-
um. Skipaði hann svo fyrir að segl skyldu undin upp
hið bráðasta, því að þessir deplar mundu vera tveir
Fimmta sjóferð
SINDBAÐS
Rok-fuglar, líklega foreldrar ungans, sem drepinn
var.
Varla hafði skipið tekið skriðinn, þegar við heyrð-
um ógurleg óhljóð og garg firna mikið. Fuglarnir
höfðu nú séð, hvernig farið hafði um eggið og
hugðu nú á hefndir. Þeir gripu heljarstór björg í
fjörunni og komu svo fljúgandi með þau í klón-
um og stefndu á skip vort. Við gátum ekkert að-
hafzt til varnar, en ég tók það fangaráð, að binda
mig fastan við stóran bjálka, sem lá á þiljum uppi.
Fuglarnir slepptu klettunum úr klóm sér rétt yfir
skipinu og komu þeir niður miðskipa. Allt brotn-
aði þar og bramlaðist, en skipið sökk á stuttri
stundu og drukknuð allir nema ég, sem flaut á
trjábolnum.
Eftir nokkurt volk bar mig að landi á sæbrattri
eyju, en er ég komst vel upp á land, sá ég, að þetta
var mjög frjósöm eyja og mátti hún kallast einn
samíelldur aldingarður.
Ég gekk dálítið um eyjuna og saddi hungur mitt
með ávöxtum, sem þarna var gnægð af, en er hallaði
að kvöldi lagðist ég niður undir tré einu og tók að
hugsa um mína hagi, sem voru síður en svo glæsi-
legir, þarna sem ég var aleinn á eyðieyju. Eitthvað
gat ég blundað um nóttina, en er birti tók ég til við
að kanna eyna betur. Eftir nokkar stund sé ég hvar
gamall öldungur sat á lækjarbakka og gekk ég til

388